Το Σάββατο θα έχουμε νέο Αρχιεπίσκοπο στην Κύπρο. Τα αποτελέσματα, κατά έναν βαθμό, ήταν αναμενόμενα.
Ο Λεμεσού Αθανάσιος, έχοντας την πολυπληθέστερη Μητρόπολη, και με το πολυδιάστατο «λόμπι» του Βατοπαιδίου πήρε την πρωτιά σε ψήφους.
Ο Πάφου Γεώργιος έκανε μια μικρή έκπληξη αφού από τρίτο που τον έδειχναν οι δημοσκοπήσεις βρέθηκε δεύτερος, παρά το ότι η Πάφος είναι μικρή πόλη. Από κοντά και ο Ταμασού Ησαϊας.
Ο λαός μίλησε λοιπόν και έδειξε τους τρεις επικρατέστερους. Αντιγράφω, ωστόσο, τον Κλεμανσό που έλεγε πως ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσεις στους στρατιωτικούς.
Θα έλεγα πως η διοίκηση της Εκκλησίας είναι μία σοβαρή υπόθεση να την καθορίσουν οι «λαϊκοί», οι πιστοί δηλαδή. Γι’ αυτό και την τελική απόφαση θα τη λάβει η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου.
Οι υποψήφιοι επιζητούν 9 από τις συνολικές 16 ψήφους. Με τα σημερινά δεδομένα πάντως ο Λεμεσού Αθανάσιος έχει 4 ψήφους (δική του και των Λήδρας, Αμαθούντος και Νεαπόλεως), ο Μητροπολίτης Πάφου έχει μαζί του τους Τριμυθούντος, Κιτίου, Χύτρων, Αρσινόης και Μεσαορίας.
Οι ψήφοι των Κυρηνείας, Κωνσταντίας, Μόρφου και Καρπασίας θα ορίσουν τον επόμενο Αρχιεπίσκοπο με τους περισσότερους από αυτούς να είναι πιο κοντά στο πνεύμα των Πάφου και Κωσταντίας.
Ο Πάφου Γεώργιος θεωρείται ο άνθρωπος που κρατά αποστάσεις από διάφορους «κύκλους» (εξωτερικά λόμπι κλπ) και πρόσωπο που θα συνεχίσει την «κληρονομιά» του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου στο εθνικό ζήτημα (είχε φυλακιστεί και βασανιστεί και ο ίδιος), αλλά και την εξωστρεφή πολιτική του μακαριστού.
Χρήσιμα συμπεράσματα
Στο πιο σπουδαίο που πρέπει να σταθούμε δεν είναι στα πρόσωπα και τις ισορροπίες αλλά στη συμμετοχή ή καλύτερα στην αποχή των ψηφοφόρων. Ο κόσμος μάλλον γύρισε την πλάτη στη διαδικασία. Δεν ξέρω αν μεταφράζεται και σε μία αδιαφορία γενικώς για τα ενδότερα της Εκκλησίας.
Πολλοί μου λένε πως οι αρχιερείς δεν «ενέπνευσαν» τον κόσμο και τον κράτησαν αδιάφορο από τα εσωτερικά τους. Κάτι παραπάνω από εκατό χιλιάδες συμμετείχαν σε ένα εκλογικό σώμα μισού εκατομμυρίου. Δεν το λες και επιτυχία. Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τον επόμενο Αρχιεπίσκοπο που πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη σχέση Εκκλησίας και λαού.
Ομοίως θα πρέπει η περίπτωση της Κύπρου να διδάξει και τους εν Ελλάδι αρχιερείς και δη τους «δελφίνους». Που … βαυκαλίζονται όταν συλλειτουργούν μεταξύ τους, χωρίς να βλέπουν ότι περισσότεροι είναι εκείνοι μέσα στο ιερό παρά οι πιστοί εντός του ναού. Οι ιερείς τους πολλές φορές έχουν περισσότερο κόσμο από όσους έχουν οι ίδιοι στην ονομαστική τους εορτή.
Η συμμετοχή του κόσμου στα «πράγματα» της Εκκλησίας είναι και ωφέλιμη και ουσιαστική. Άριστη η περίπτωση της Κύπρου που δείχνει πως σέβεται τον λαό και ζητά τη γνώμη του. Στην Ελλάδα, από την άλλη, οι ιεράρχες «καύχωνται» πως έχουν τον λαό μαζί τους σε ποσοστά 90 και 95%.
Τους συνιστώ να μετρήσουν πόσοι συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας και πόσοι – κυρίως νέοι- βλέπουν την Εκκλησία ως κάτι «φολκλόρ». Τι μας διδάσκει λοιπόν η αποχή του λαού στην Κύπρο; Πως ο λαός, κυρίως οι νέοι, χρειάζονται έμπνευση, κίνητρο και να δουν ότι συμβαίνει κάτι καλό, για να ασχοληθούν με τα της Εκκλησίας.
“Μελχισεδέκ”