Τα μέτωπα που έχει ανοίξει ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι πολλά. Με αφορμή το Ουκρανικό και την παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία του Επιφανίου, τα έχουμε πει πολλές φορές, έγιναν τα περισσότερα πανορθόδοξα ανακατέματα.
Το Φανάρι με την Αθήνα, την Κύπρο και την Αλεξάνδρεια. Οι Ρώσοι με την Αντιόχεια, τη Βουλγαρία και τη Σερβία. Κάπου στη μέση, ο καθένας για τους λόγους του, Ιεροσόλυμα, Ρουμανία και οι λοιποί συγγενείς. Ήρθε και η Εκκλησία των Σκοπίων και οι πληγές συνεχίζουν να είναι χαίνουσες στην ενότητα των Ορθοδόξων.
Κανείς δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Το Πατριαρχείο νομιμοποιούνταν να κάνει όσα έκανε και προχώρησε. Και σκασίλα του – που λέει και ο Πατριάρχης – και δίκιο έχει. Τώρα τα λάθη που έχει κάνει σε επιλογές προσώπων ή η ανοχή του σε κάποια άλλα, είναι ανθυπο-λεπτομέρειες της ιστορίας. Η ιστορία είναι πολύ σημαντική για να στεκόμαστε στα πρόσωπα.
Επιτρέψτε μου όμως να σταθώ στην έντιμη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις ήταν εκεί και έβαζε πλάτη. Στην περίπτωση, ειδικά, του Ουκρανικού έσυρε πρώτη το καράβι της αναγνώρισης, όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν μόνο στη γωνία και όλοι μεμψιμοιρούσαν. Μέχρι και ο πολύς Αλβανίας Αναστάσιος.
Νέες κόντρες
Βγήκε, λοιπόν, μπροστά ο Αθηνών και καθάρισε πρώτος στο Ουκρανικό. Λύθηκε και η διένεξη Φαναρίου και Αθήνας με αφορμή το ναό στο Κτήμα Προμπονά. Έκανε η Αθήνα άλλη μία κίνηση καλής θέλησης, όπως σας είχα αποκαλύψει, παραχωρώντας έναν άλλο Ναό στο Κολωνάκι δίπλα από το γραφείο του Πατριαρχείου. Τώρα, όμως, μαθαίνω ανοίγει νέο μέτωπο με την Εκκλησία της Ελλάδος.
Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Εμμανουήλ – προφανώς όχι αυτοβούλως ο άνθρωπος- αλλά με εντολή του Πατριάρχη, μελετά πως μπορεί να ανοίξει πάλι η υπόθεση των κανονικών δικαιωμάτων των σταυροπηγιακών μοναστηριών ανά την ελληνική επικράτεια.
Ο Εμμανουήλ, δαγκώθηκε, πληροφορούμαι αλλά έχει αναγκαστεί να κάνει υπακοή. Έκανε και την πρώτη σχετική επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο. Δε μπορώ να σκεφτώ πως ένιωσε ο Ιερώνυμος όταν του τέθηκαν τα νέα μαντάτα από το Φανάρι. Ξεπεράστηκε το Ουκρανικό, ξεπεράστηκε ο Προμπονάς και, τώρα, τα σταυροπήγια. Τώρα αν θα επικρατήσει η σύνεση ή θα ανοίξει ένας νέος κύκλος αντιπαράθεσης – που αυτή την περίοδο είναι και πολυτέλεια – μένει να φανεί.
Ήρθη ποτέ;
Με μητροπολίτη της παλιάς Ελλάδας, ο οποίος έζησε από κοντά την κρίση Αθήνας και Φαναρίου για τις Νέες Χώρες το 2004, θυμηθήκαμε – δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου – το επιτίμιο της ακοινωνησίας που του είχε επιβληθεί από τη διερυμένη Σύνοδο του Φαναρίου. Στα λόγια και τις τριμερείς συμφωνίες, παρουσία της υπουργού Παιδείας Μ. Γιαννάκου, το επιτίμιο το είχε άρει το Πατριαρχείο. Συνοδικώς όμως, λένε, δεν πήραν ποτέ πίσω την απόφαση. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε την πραγματικότητα και τι ενέργειες έχουν γίνει τόσο από Φανάρι, όσο και από την Αθήνα. Στη συνείδηση του λαού πάντως ο Χριστόδουλος όχι μόνο δεν έχει κάποιο επιτίμιο, αλλά είναι από εκείνα τα πρόσωπα που έχουν μείνει χωρίς αμφιβολία στην ιστορία.
“Μελχισεδέκ”
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”