Σκεφτείτε τη διοικούσα Εκκλησία ως ένα πιάνο. Κάθε φορά περιμένεις να ακούσεις μελωδίες, έναν λόγο παρηγοριάς. Μία συμβουλή, μία καθοδήγηση. Λόγια για να αναπαυτείς λίγο εσωτερικά.
Σε αυτό το πιάνο, ο Δωδώνης είναι το σπασμένο πλήκτρο. Είναι το πρόσωπο που όταν μιλά, ακούς γρατζουνιές. Ακόμη και σωστά πράγματα να λέει, πράγμα σπανιότατο, το ύφος και ο τόνος του δεν ταιριάζει σε κληρικό. Πόσο μάλλον σε αρχιερέα.
Ο Δωδώνης, με την «εκκωφαντική» του πορεία ως Μητροπολίτης Ζακύνθου, δεν συνιστά τη μοναδική παραφωνία εντός της Εκκλησίας. Όταν κάνεις τη «σούμα» της διαδρομής του, είναι από εκείνους τους ιεράρχες που λες πως περισσότερο κόστισε, παρά πρόσφερε.
Επί Σεραφείμ, Χριστόδουλου και Ιερωνύμου. «Έδωσε» στην Εκκλησία ανακατωσούρες, τοξικότητα και ένα κλίμα καφενείου. Είναι ο λαγός που έβγαινε μπροστά και από πίσω ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι δεν συμπαθούν την Εκκλησία, κάτι τέτοιες περιπτώσεις, βρίσκουν να αναδείξουν.
Αδυνατώ να μπω στο μυαλό του Χρυσοστόμου, που μόνο χρυσόστομος δεν αποδείχτηκε. Είναι όμως από εκείνους τους αρχιερείς που πιστεύουν πως η Εκκλησία για πάντα θα τους χρωστάει.
Οι σταθμοί στην «καριέρα» του
Η εμμονή του με τον μακαριστό Χριστόδουλο ήταν απαράμιλλη. Το μίσος ήταν τέτοιο που ακόμη και όταν τον επισκέφτηκε στο «Αρεταίειο» στο κρεβάτι του πόνου, τον έβλεπες σα να πηγαίνει σε φιλολογική εκδήλωση στην Παλιά Βουλή. Καμία συμπόνια.
Το ίδιο και με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο όταν κατάλαβε πως δεν μπορεί να συν-διοικεί την Εκκλησία, τον πέρασε γενεές δεκατέσσερις με λόγια απερίγραπτα. Ποια είναι η κληρονομιά του Δωδώνης; Είναι η τοξική ατάκα του εντός της ιεραρχίας σε συμπαθή και -μακαριστό πια- μητροπολίτη «άντε πήγαινε να χτενίσεις και να παίξεις με τις κούκλες σου» (27/4/2004).
Είναι η μανία του για οικόπεδα και ακίνητα. Όταν ήταν ηγούμενος της Μονής Πεντέλης το μοναστήρι πιο πολλά έχασε παρά κέρδισε, λένε πολλοί. Και τώρα με το «Ναυάγιο» της Ζακύνθου έχει αναλάβει εργολαβικά να υπερασπιστεί τη Μητρόπολη. Λες και αυτός που τον διαδέχτηκε είναι πνευματικά ανάπηρος να υπερασπιστεί μόνος του την περιουσία της Μητρόπολης.
Το έγραψε πολύ σωστά ένας Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου. «Η πολυχρόνια θητεία στη διοίκηση κάνει πολλούς κληρικούς, ανεξαρτήτως βαθμού, να πιστεύουν πως έχουν σε όλα δίκιο… Πως δε μπορεί να συγκριθεί κανείς σε σοφία και φρόνηση και είναι έτοιμοι να μιλήσουν επί παντός επιστητού και αν αντιδράσεις να μπεις σε κακό μπελά… Όμως αν επιθυμείς να είσαι αποτελεσματικός εκκλησιαστικός ηγέτης δεν θωρείς τους άλλους από την υπεροπτική κρηπίδα του ναού αλλά από τον θυσιαστικό σταυρό της διακονίας».
Γιατί ασχολούμαστε με τον Δωδώνης; Μα ασφαλώς για να δουν οι νεότεροι αρχιερείς και κληρικοί πως ΔΕΝ πρέπει να γίνουν. Και οι παλιότεροι να σταματήσουν να τον ανέχονται. Να ξηλωθεί από κάθε θέση, όχι μόνο αυτός, αλλά και ο καθένας που αμαυρώνει την εικόνα της Εκκλησίας. Ακόμη και από αυτή του εκκλησιαστικού … τουρίστα. Διότι την Εκκλησία εκπροσωπείς.
Συνιστώ δε στη σχολή ποιμαντικής επιμόρφωσης της Εκκλησίας να βάλει ξεχωριστό κεφάλαιο για τον εν λόγω, το οποίο να διδάσκεται ως βασικό μάθημα (όχι επιλογής) υπό τον τίτλο: «Πώς να μη γίνετε ποτέ σαν τον Δωδώνης».
“Μελχισεδέκ”