Η ημέρα της σωτηρίας
«Αδελφοί, σαν συνεργάται του σας παρακαλούμεν να μη δεχθήτε μάταια την χάριν του Θεού, διότι λέγει, Εις καιρόν ευνοίας σε άκουσα και εις ημέραν σωτηρίας σε εβοήθησα. Ο καιρός ευνοίας είναι τώρα, η ημέρα σωτηρίας είναι τώρα. Δεν δίνομεν σε κανένα καμμίαν αφορμήν προσκόμματος διά να μη δυσφημισθή η υπηρεσία μας, αλλά σαν υπηρέται του Θεού συσταίνομε τους εαυτούς μας σε όλα διά της μεγάλης υπομονής μας σε θλίψεις, σε ταλαιπωρίες, σε στερήσεις, σε μαστιγώσεις, σε φυλακίσεις, σε ταραχές, σε κόπους, σε αγρυπνίες και πείναν· με αγνότητα, σύνεσιν, μακροθυμίαν και καλωσύνην, με Πνεύμα Άγιον, με αγάπην χωρίς υπόκρισιν, με το κήρυγμα της αληθείας και με δύναμιν Θεού, με τα όπλα της δικαιοσύνης, τα επιθετικά και αμυντικά, σε τιμήν και ατίμωσιν, σε δυσφημήσεις και επαίνους, σαν λαοπλάνοι και όμως αληθινοί, σαν άγνωστοι και όμως πολύ γνωστοί, σαν να πεθαίναμε και όμως ζούμε, σαν τιμωρούμενοι και όμως μη θανατούμενοι, σαν λυπημένοι και όμως πάντοτε χαρούμενοι, σαν πτωχοί και όμως κάνοντες πολλούς πλουσίους, σαν να μη έχωμεν τίποτε και όμως κατέχομεν τα πάντα.»
️Με πολλή υπομονή
Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας μία φράση δεσπόζει στα χείλη των ανθρώπων που μας αγαπούν: «Υπομονή». Η ίδια η φράση δείχνει μία παραίτηση από την απόπειρα να αλλάξουμε την πορεία μας. Δείχνει ότι έχουμε κάνει αυτό που μπορούσαμε, προσκρούουμε σε τοίχο και το μόνο που μας απομένει είναι να περιμένουμε. Κι αν αυτό έχει γρήγορα εξέλιξη, η υπομονή είναι δικαιολογημένη. Συχνά η υπομονή απαιτεί χρόνο. Κάποτε η υπομονή ταυτίζεται με τον συμβιβασμό. Άνθρωποι που μας δυσκολεύουν, μία απώλεια, μία κατάσταση που δεν αλλάζει μας κάνουν να αποδεχόμαστε μελαγχολικά ο,τι συμβαίνει. Σκεφτόμαστε να βρούμε διέξοδο κάνοντας κάτι διαφορετικό, να βρούμε κάποιους φίλους που θα μας κάνουν να ξεχαστούμε ή μόνο θυμόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε πιά, αν το έχουμε ζήσει. Η υπομονή γίνεται φάρμακο στην αδυναμία διόρθωσης των καταστάσεων.
Το θέλημα του Θεού
Για την πίστη μας, όμως, η υπομονή είναι αρετή. Είναι η επίγνωση ότι δεν είναι το θέλημά μας, ο κόπος μας, οι στόχοι μας, τα όνειρά μας, οι επιλογές μας που οδηγούν στην ευτυχία, αλλά η πρόνοια και το θέλημα του Θεού. Ότι ο Θεός λειτουργεί με το κριτήριο του να μας δώσει ευκαιρίες για την προσωπική μας αναγέννηση, όχι κατ’ ανάγκην ως τιμωρία για τις όποιες αμαρτίες μας, διότι τότε δεν θα υπήρχε ίαση στη ζωή μας, καθόσον οι αμαρτίες μας είναι πλήθος και ο Θεός θα ήταν δικαστής, κάτι το οποίο δεν πιστεύουμε. Προσωπική αναγέννηση σημαίνει επίγνωση του νοήματος και του σκοπού της ζωής. Σημαίνει αυτοκριτική για την πορεία, τα λάθη, τους στόχους, τις σχέσεις μας. Έλεγχος για τις αδυναμίες του χαρακτήρα μας. Για το κατά πόσον οι επιλογές μας συμβαδίζουν με το θέλημα του Θεού. Πρωτίστως όμως εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Όσο κι αν ο πειραστής του κόσμου και της ζωής σ’ αυτό αποσκοπεί, στο να μας κάνει να αισθανθούμε ότι ο Θεός δεν μας αγαπά και ότι μας έχει εγκαταλείψει μόνους μας, εντούτοις δεν πρέπει να υποκύψουμε. Κανένας πατέρας δεν διαγράφει ούτε εγκαταλείπει το παιδί του, επειδή δεν είναι όπως το θέλει. Αν είναι γνήσιος, το δέχεται. Διότι η αληθινή αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
️Ωριμότητα και δοκιμασίες
Για την πίστη μας η υπομονή μαρτυρεί την αποδοχή ότι ο χρόνος δεν είναι εχθρός του ανθρώπου, ακόμη κι αν μαζί του φέρνει ματαιώσεις και δοκιμασίες. Ο χρόνος είναι πορεία προς την ωριμότητα, και η ωριμότητα έρχεται όχι μέσα από τα ευχάριστα, αλλά, κυρίως, μέσα από τα δύσκολα. Και το δύσκολο είναι να αποδεχθούμε ο,τι μας συμβαίνει, ακόμη κι αν δεν είμαστε οι υπαίτιοί του. Το φάρμακο είναι κι εδώ η αγάπη. Η αγάπη είναι αυτή που κάνει την υπομονή λιγότερο επώδυνη. Και αγάπη εδώ σημαίνει να ανοιχτούμε προς τον πλησίον μας. Διότι ο,τι φαίνεται πως στερηθήκαμε, ο Θεός το αναπληρώνει στέλνοντάς μας και πρόσωπα και καταστάσεις, διά των οποίων μπορούμε να κάνουμε καινούργια ξεκινήματα. Η ωριμότητα έρχεται όχι μέσα από την κατάθλιψη της ήττας, αλλά μέσα από την επιλογή να παλέψουμε να ξαναχτίσουμε. Στον πόνο για τη στέρηση, ανάσα είναι η υπομονή. Δεν είναι όμως αρκετή αν δεν δώσουμε νέο νόημα στη ζωή μας.
Ο καλός αγώνας
Κάποτε η υπομονή χρειάζεται όταν έχουμε έναν στόχο, ακόμα κι αν αυτός δεν μπορεί να εκπληρωθεί άμεσα. Όταν χρειαζόμαστε να στρίψουμε το τιμόνι της ζωής μας κάπου αλλού ή να περιμένουμε, εργαζόμενοι τον καλόν αγώνα. Είναι ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους Κορινθίους: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως Θεού διάκονοι, εν υπομονή πολλή» (Β΄ Κορ. 6,4). «Με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας ως υπηρέτες του Θεού, με τη μεγάλη μας υπομονή». Ο Απόστολος των Εθ νων έβλεπε ότι το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων δεν καρποφορούσε άμεσα. Ότι ήθελε πολύ κόπο για να γεννηθεί το καινούργιο. Έτσι επέλεξε να υπομένει, θεωρώντας τον εαυτό του διάκονο του Θεού. Κάνει προσευχή. Εναποθέτει τις αγωνίες του στον Θεό. Και περιμένει να φανερωθεί το θέλημα του Θεού, ακόμη κι αν για τον ίδιο ήταν μαρτύριο αυτή η οδός. Σωματικά βασανιστήρια από τους αρνητές του Χριστού. Πνευματικά βασανιστήρια από όσους, ενώ επέλεγαν την πίστη, εντούτοις ήθελαν να τη ζήσουν κατά τη βούλησή τους και όχι κατά το θέλημα του Θεού. Όμως ο Παύλος είχε επίγνωση ότι στη ζωή δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς το σημαντικό, αλλά αυτό που ο Θεός επιτρέπει. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τίποτα, αν έχουμε τον Θεό μαζί μας, έχουμε τα πάντα. Γι’ αυτό και υπέμεινε.
Αυτός είναι ο δρόμος της Εκκλησίας. Αυτής που μας κάνει να βιώνουμε την αγάπη του Θεού και να μπορούμε να συνυπάρχουμε με τον άλλο. Όχι από θέση ανωτερότητας, αλλά από διάθεση να τον δούμε ως τον δικό μας άνθρωπο. Και μέσα στην υπομονή ο Θεός θα δίνει, όχι μαγική αλλαγή του άλλου, αλλά την αντοχή σ’ εμάς και το παράδειγμα σ᾽ εκείνον. Διότι ο καθένας μας γίνεται δοχείο της χάριτος, αν θελήσει να υπομείνει. Ή, αν δεν αντέχει, με ταπείνωση τουλάχιστον να ξαναρχίζει τη ζωή του, όχι κατηγορώντας τους άλλους, αλλά βλέποντας τον εαυτό του στην προοπτική της ανάγκης για ωριμότητα.
π. Θ. Μ.
☦«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος»