Του Επισκόπου Δορυλαίου κ. Δαμασκηνού
Άνδρες ονομαστοί εν δυνάμει, βουλεύσονται εν συνέσει αυτών… Ηγούμενοι λαού… Πάντες ούτοιεν γενεαίς εδοξάσθησαν καίεν ταίς ημέραις αυτών καύχημα…ούτοι άνδρες ελέουςών αι δικαιοσύναι ουκ επελήσθησαν… καίη δόξα αυτών ουκ εξαληφθήσεται. Το σώμα αυτών εν ειρήνηετάφη και τόόνομα αυτών ζη εις γενεάν [Σειράχ μδ΄3-15].
Το όνομα αυτών ζη εις γενεάν.
Δεν είναι εκτίμηση!
Είναιβεβαιότητα!
Ταυτόσημη με το «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών » (Σοφ. Σολομ. 5,15)
Καθημερινάεντοπίσιμη στις μορφές των καθ΄ εκάστην γενεάν ευαρεστούτων τω Κυρίω.
Ιδίως, στις μέρες αυτές τις χαλεπές, που η αμαρτία πλεονάζει και η Χάρη υπερπερισσεύει…
Στις μέρες αυτές τις υλόφρονες και αντιπνευματικές, μέσα από τον καύσωνα της απιστίας και την πυρκαιά της αποστασίας, όλο και κάποια μορφή αγιασμένη αναδύεται, άλλοτε με την πανορθόδοξη αναγνώριση της αγιότητός της και άλλοτε με την αναχώρησή της από τον κόσμο τούτο της φθοράς…
Και είναι όντως θαυμαστό!
Ο κατά σάρκα θάνατος ενός σκεύους εκλογής του Κυρίου, αγνώστου στους πολλούς, με προσφορά και δράση ισαποστόλου, με πλήθος πνευματικών χαρισμάτων κεκοσμημένου, με την θύραθεν και κατά Χριστόν σοφίαν περιβεβλημένου, με παιδαγωγική και κατηχητική δεινότητα πεπροικισμένου, με γνήσιο Εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα πεποικιλμένου, γίνεται πρόγευση και προτύπωση της εν Ουρανώ δόξης του και δικαίας παρά Κυρίου μισθαποδοσίας του!
Ήταν Τρίτη, 27 Ιουλίου 2021, όταν ο πολυσέβαστος Μητροπολίτης Κινσάσας Νικηφόρος, επέστρεψε στην αγκαλιά του Πατέρα Του, τον οποίο αγάπησε εξ όλης ψυχής και διανοίας του και αναλώθηκε για τη σωτηρία των πιστών και για τη δόξα της Εκκλησίας Του.
Φιλόθεος και φιλάγιος, φιλόπονος και φιλακόλουθος, φιλάδελφος και φιλεύσπλαχνος, «ταπεινός τη καρδία» φρονούσε τα υψηλά, είλκετο από τα υψηλά…
και η δόξα αυτού υπέρ πάντας ανθρώπους…
Τεράστια ήδη βιβλιογραφία συγκροτείται με θέμα το πρόσωπο του ταπεινού διακόνου του Θεού, Μητροπολίτου Κινσάσας Νικηφόρου του Μικραγιαννανίτου, ο οποίος στην πόλη του Αγίου Δημητρίου, την Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε, στην Ιερά Μονή της μετανοίας μας, της Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, το μοναχικό σχήμα δέχθηκε, στο Αγιώνυμο Όρος ασκήτευσε και δίδαξε, στην Αλβανία και το Κογκό ψυχές υπέρ Χριστού εζώγρησε…
Υπήρξε ως αληθώς «άνθρωπος του Θεού», του οποίου άπας λόγος ηττάται εκφράσαι σπεύδων τα χαρίσματα, την δράση, τις αρετές και την προσωπικότητά του!
Για τον οποίο, έσχατος εγώ, τι είπω και τι λαλήσω;
Τόσες ημέρες πέρασαν από την κοίμησή σου, κι ακόμα προσπαθώ λέξεις κατάλληλες να βρω, τη μορφή σου να υμνήσω και μ’ άνθη λόγου, ως πρέπει της, να την καταστολίσω.
Ομίλησαν, βέβαια, και έγραψαν πολλά και καλά, πολλοί, βελτίονες και αξιώτεροι εμού.
Το όνομά σου, Γέροντά μου, δεδόξασται εν αρετή και αγιότητι…
Η μνήμη σου ζωντανή, τόσο που δεν μπορώ ακόμα τόόνομά σου στα Δίπτυχα των κεκοιμημένων να μεταφέρω, ούτε τη φωτογραφία σου μετά των τεθνεώτων να εντάξω…
Καθημερινά ενωτίζομαι τη γλυκιά φωνή σου και θέλγομαι από το κάλλος το πνευματικό της μορφής σου!
Ήσουν, είσαι και θα είσαι το στήριγμα και το καύχημα της Ιεράς μας Μονής, ο ευγενέστερος και αρωματικώτερος της ερήμου της ανθός, το καμάρι, η ευπρέπεια και το καύχημά της!
Από τα πρώτα σου βήματα, το 1970, Πατέρα μου, συνοδοιπόρος πνευματικός του αειμνήστου Καθηγητή της Έκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, που έδρευε στο Μοναστήρι μας, τον Γέροντα Δανιήλ τον Σάμιο, και μέχρι την τελευτή σου, ηαγάπη σου προς το Μοναστήρι μας διαρκής.
Διακόνησες με υιική αφοσίωση και αυταπάρνηση τον μακαριστό Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου, κυρό Νικηφόρο Συντζανάκη.
Και μερίμνησες ώστε νάέχεις πρέσβεις στον Ουρανό να σέυποδεχθούν, τους Οσίους της Μονής μας, Γεράσιμο και Ακάκιο, τους Νέους Ασκητές, οι οποίοι σε σένα οφείλουν την εν ανθρώποις τιμή και ύμνησή τους.
Και όταν έφυγες από το Μοναστήρι, και σαν περιστέρι κούρνιασες στάαπόκρημνα βράχια της Μικράς Αγίας Άννας κοντά στον Γέροντα Γεράσιμο τον Υμνογράφο, ποτέ δεν μας ξέχασες, ποτέ δεν λησμόνησες την αρχή και αφετηρία της πνευματικής σου εν τω κόσμω πορείας.
Πάντοτε ευγνώμων για όσα σου πρόσφερε, η επικοινωνία σου με τη Μονή μας συχνή, τόενδιαφέρον σου γι’ αυτήν συνεχές!
Για μένα δε, τον ελάχιστο, Γέροντά μου, θα είσαι ο πάντοτε ερχόμενος…
Όπως τότε, όταν δεχόμουν, ο ανάξιος, την σε Επίσκοπον χειροτονία από την χαριτοδότιδα δεξιά του Οικουμενικού μας Πατριάρχου, και ήρθες στη Βασιλεύουσα των Πόλεων, με τα φτερά της πατρικής σου προς με αγάπης.
Προσπάθησα, κατά τα ανθρώπινα, να καθυστερήσω την επιστροφή σου στην Ουράνια Πατρίδα μας….
Παρακάλεσα, ικέτευσα, τον Φιλανθρωπότατο Διοικητή του Αγίου Όρους, Εντιμώτατο κ. Αθανάσιο Μαρτίνο, να συνεισφέρει, όπως και όσο ο ίδιος ο Μέγας του Γένους μας και της Εκκλησίας ξέρει, αλλά….
Αλλιώς τα θέλησε ο Θεός!
Να είναι δοξασμένο τόΌνομά Του και το μνημόσυνό σου εις γενεάν και γενεάν!
Η αετοφωλιά της Αγίας Άννας έως της δευτέρας και αδεκάστου Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, σε ξενοδοχεί «τον γλυκύν, τον πράον, τον μειλίχιον άνθρωπον του Θεού», τον «πιστό διάκονο του λαού» και προς τον Ζωοδότη Κύριο πρεσβευτή πάντων ημών βοώντων:
Μονή αγάλλεται των Τζαγκαρόλων,
ως προστάτην νυν κεκτημένη,
Νικηφόρον τον εκ ταύτης ορμώμενον,
ος Αποστόλου την τάξιν ανέλαβεν
και τον Χριστόν εις έθνη εκήρυξεν!
Τούτου, Κύριε, τας ικεσίας πρόσδεξαι,
ρυόμενος ημάς εκ πάσης περιστάσεως!
† Ο ΔΟΡΥΛΑΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ