Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την εξέλιξη της υπόθεσης της «Κιβωτού». Πολλά ακούγονται και είναι δουλειά της δικαιοσύνης να τα τεκμηριώσει. Δε μιλώ για τις καταγγελίες για κακοποιήσεις. Αναφέρομαι στα ελλείμματα στα ταμεία του οργανισμού και στις οικονομικές παρατυπίες που ερευνούν οι αρχές.
Αυτά είναι δουλειά τους να τα διαπιστώσουν και, αν ισχύουν, να τον καταδικάσουν. Θα σταθώ μόνο στο πως τα τελευταία είκοσι χρόνια εκτινάχθηκε η δημοτικότητα του παπά – Αντώνη και της «Κιβωτού» και έγινε ένας μύθος που δεν τολμούσε κανείς να αγγίξει. Γιατί θα έπεφταν «όλοι οι σοβαροί» αυτής της κοινωνίας, να σε κατασπαράξουν.
Ας μετρήσουμε τις αλήθειες και τους μύθους της υπόθεσης
Δεν μπορεί να παραθεωρηθεί, είναι αλήθεια, πως στην «Κιβωτό» έχει γίνει μεγάλο έργο. Υποδομές, δομές και δράσεις. Τώρα αν θα μπορούσαν να γίνουν πολλαπλάσιες δράσεις και έργο, μένει να αποδειχτεί. Πόσο ανάλογη δηλαδή είναι η σχέση εσόδων με το «έργο».
Είναι αλήθεια επίσης πως τόσο η «Κιβωτός» όσο και άλλοι φορείς, όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού» ή της Εκκλησίας χρειάζεται να έχουν ακίνητα. Για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, να τα μισθώνουν και να αποκομίζουν πόρους.
Για να συντηρούν τις υποδομές και τις δράσεις τους και να μην εξαρτώνται μόνο από τον οβολό των χορηγών ή μία κρατική βοήθεια. Να είναι αυτοχρηματοδοτούμενοι φορείς και όχι επαίτες.
Τις ίδιες ανάγκες έχει όλη η Εκκλησία και όλοι οι σοβαροί φιλανθρωπικοί οργανισμοί. Ούτε θα πρέπει να σταματήσουμε να τις στηρίζουμε, όμως θα πρέπει να ξεκινήσουμε να τις ελέγχουμε εξονυχιστικά.
Η σκληρή αλήθεια
Ας δούμε και τις άλλες αλήθειες της «Κιβωτού». Ο παπά Αντώνης, λένε όσοι τον γνώριζαν, πρόσωπα της Εκκλησίας ή εκτός Εκκλησίας, θεωρούνταν μία ναρκισσιστική προσωπικότητα. Πίστευε πως μπορούσε να τα κάνει όλα μόνος. Κοιτούσε τους άλλους κληρικούς αφ υψηλού. Στην πραγματικότητα αυτό πλάσαρε.
Από τη μία οι «αδιάφοροι παπάδες» που δεν διαχειρίζονται τον οβολό των πιστών με τον καλύτερο τρόπο (λόγω ανικανότητας υποτίθεται) και από την άλλη εκείνος που μπορούσε να τα κάνει όλα καλύτερα.
Δεν ήθελε να έχει σχέση με την επίσημη Εκκλησία, το πιστοποιούν δύο Αρχιεπίσκοποι. Αυτό άλλωστε πουλούσε προς τα έξω. Καμία συνεργασία με τις επίσημες δομές της και τις εκκλησιαστικές υπηρεσίες.
Ήταν ο μύθος που είχε πλάσει πως ήταν ο «παρίας του ράσου». Που μπορούσε όμως, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις τρικλοποδιές, να τα επιτύχει όλα καλύτερα.
Όσοι τον στηρίζουν ακόμη και σ αυτές τις δυσκολίες που περνά, αυτό λένε. Πως τον κυνηγάνε γιατί ήθελαν «να βάλουν χέρι» στην Κιβωτό. Δεκάδες Μητροπόλεις κάνουν υπερπολλαπλάσιο έργο από την «Κιβωτό». Αθόρυβα. Εντός «συστήματος», όχι εκτός.
Ο παπά Αντώνης επέλεξε να είναι εκτός Εκκλησίας. Και όπως έλεγε τις προάλλες σοβαρός και μετρημένος ιεράρχης, η περίπτωσή του εμπίπτει στους πνευματικούς νόμους. Που είναι μεν ελεήμονες, αλλά και ανελέητοι.
“Μελχισεδέκ”