Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Ματθ. 8,28-9,1) μας θυμίζει την ταραγμένη εποχή μας, όπου άνθρωποι δαιμονισμένοι δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην ειρηνική πορεία της ανθρωπότητας με την απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον και μάλιστα τη δημόσια υγεία.
Η πανδημία του κορωνοϊού που ζούμε σ’ όλο τον κόσμο είναι αφορμή να δείξουμε την αγάπη μας και τη φιλανθρωπία μας μεταξύ μας, μπορεί όμως να αποτελέσει και αφορμή να δείξουμε με την αμετανοησία μας ως αποστάτες να ζούμε μακριά από το Θεό, όταν αδιαφορούμε για τα προβλήματα του διπλανού μας.
Γι’ αυτό η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας αποτελεί και τη μόνη μας ελπίδα για επιβίωση.
Όπως όμως στην χώρα των Γαδαρηνών, αντί οι κάτοικοι της περιοχής αυτής να υμνούν και να δοξάζουν τον Θεόν, που βρέθηκε ο Ιησούς Χριστός ανάμεσά τους, θεραπεύοντας τους δύο δαιμονισμένους συνανθρώπους τους, ζητούν με απειλές από τον Ιησού να απομακρυνθεί από την περιοχή τους.
Η εποχή μας υποφέρει με την πανδημία του κορωνοϊού με πολλά προβλήματα υγείας, αλλά και σωρεία κοινωνικών προβλημάτων. Τα προβλήματα αυτά γίνονται πιο πολύπλοκα εκεί που έχουμε προβλήματα φτώχειας, εμπόλεμων και πολιτικών συγκρούσεων και βίας, μολυσματικές ασθένειες και προβλήματα ανεργίας, μεταναστών και προσφύγων.
Αυτά τα προβλήματα μεγαλώνουν απειλητικά για όλους μας όταν απουσιάζει από τη ζωή μας ο Χριστός να ζούμε όπως μας διδάσκει ο ένας για τον άλλον, μέχρι ακόμη και με θυσίες, όπως ο Ιησούς Χριστός θυσίασε τον Εαυτό του στο Σταυρό για όλους μας.
Δεν έχουμε ακόμη φθάσει στην αναμενόμενη κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Οι κάθε μορφής αντιπαραθέσεις και οι εμπόλεμες συρράξεις δεν είναι το καλύτερο μέσον για να λύσεις σήμερα κοινωνικά προβλήματα, σε κάθε πόλεμο σήμερα χάνουν ακόμη και οι νικητές, γιατί κι αυτοί ακόμη ζουν την τραγωδία, αρκετοί γονείς να θάβουν πρόωρα τα παιδιά τους.
Ο Χριστός έρχεται συνέχεια κοντά μας κι εμείς συνέχεια απομακρυνόμαστε.
Μπροστά στην αγωνία του αύριο η Εκκλησία μας έρχεται με το Ευαγγελικό μήνυμα του Χριστού να μας θυμίσει τον σκοπό του ανθρώπου στη γη, πώς να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, πώς να γίνει μέτοχος της αιώνιας ζωής, πώς να γίνει μόνιμος κάτοικος του Παραδείσου, πώς να αποφεύγει την αιώνιο κόλαση, πώς να αποφύγει τον αιώνιο πόνο, και την αιώνια δυστυχία, πώς να καταφέρει ο άνθρωπος να ζει για πάντα κοντά στο Θεό με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η επιλογή είναι δική μας.
Μόνο με τη κοινωνική μας αλληλεγγύη και τη συνεχή στήριξη του διπλανού μας μπορούμε να περάσουμε τις εξετάσεις για τη πρόσβαση μας στο εσχατολογικό τέλος της Ανθρώπινης Ιστορίας, που στη χριστιανική γλώσσα είναι γνωστή ως Βασιλεία των Ουρανών και Παράδεισος.
Αν εδώ στη γη όσο ζούμε, είμαστε αμετανόητοι και αποστάτες από την οδό του Κυρίου και άσπλαχνοι να βοηθούμε το διπλανό μας και δημιουργούμε γύρω μας μια ‘κόλαση», τότε είναι ως να επιλέγουμε και για την αιωνιότητα μετά που θα πεθάνουμε να ζούμε στην Κόλαση.
Μια παραστατική σκηνή της διαφοράς αυτών που ζουν στο Παράδεισο και αυτών που ζουν στη κόλαση είναι ότι όλοι κρατούν κουτάλια που είναι δύο μέτρα μάκρος, και πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτά τα κουτάλια για να πάρουν φαγητό το οποίο βρίσκεται δύο μέτρα μακριά τους, αυτοί στο Παράδεισο ταΐζουν ο ένας τον άλλο, αυτοί στη κόλαση, προσπαθεί ο καθένας να ταΐσει τον εαυτό του, και φυσικά δεν μπορεί, γιατί το κουτάλι είναι αδύνατο να φτάσει στο στόμα του.
Η υλική αυτή εικόνα είναι συμβολική για να καταλάβουμε ότι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις τον εαυτό σου είναι να έχεις καλοσύνη και αγάπη και φιλανθρωπία να προστατεύεις το διπλανό σου, να μοιράζεσαι αυτό που έχεις με αυτόν που δεν «ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 8:20).
Όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού κι αγωνιούμε για όσους έχουν την ανάγκη μας, και χρειάζονται την βοήθειά μας, όταν δηλαδή προσφέρουμε με πολύ αγάπη τη βοήθειά μας προς όσους μας έχουν ανάγκη, τότε ανοίγουμε το δρόμο που μας οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών, στον Παράδεισον.
Η αδιαφορία μας κι η άρνησή μας να συμβάλουμε γόνιμα και δημιουργικά στη λύση των προβλημάτων των συνανθρώπων μας σημαίνει ότι ήδη αποφασίζουμε να ζήσουμε μακριά από το Θεό, πορευόμενοι την οδό της κολάσεως, γιατί ως χριστιανοί, αλλά κι ως άνθρωποι με κοινωνικές ευθύνες, γινόμαστε «αποστάτες» της ευθύνης μας για τη Δικαιοσύνη του Θεού και ζούμε αμετανόητοι, ως να μη υπάρχει κι άλλη ζωή μετά από αυτή που ζούμε εδώ στη γη.
Η Εκκλησία μας, με τις Θείες Ακολουθίες της και τα Άγια Μυστήριά της, μας προετοιμάζει να πορευθούμε τη ζωή της αγιότητας. Μας προβάλλει καθημερινά μορφές αγίων που πρέπει να τους έχουμε ως παράδειγμα της δικής μας ζωής.
Τέτοιες άγιες μορφές είναι η Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας μας που σήμερα η Εκκλησία μας την ιερή μνήμη της τιμά, ως επίσης και η οσία Ευπραξία και η Διακόνισσα Ολυμπιάδα που επίσης σήμερα την ιερή μνήμη τους εορτάζουμε, ως πρότυπα πνευματικής ζωής που ζούσαν εν μετανοία και αγιότητα βίου βοηθώντας όλους τους ανθρώπους που μπορούσαν.
Καλό είναι καθημερινά, έστω και λίγα λεπτά να διαβάζουμε από την αρχή ως το τέλος την Αγία Γραφή και τους βίους των αγίων μας που εορτάζουμε για να μη «αρρωστήσουμε» με πνευματική ατροφία και σωστό πνευματικό και κοινωνικό προσανατολισμό στη καθημερινή μας ζωή.
Με τη προσωπική μας μετάνοια και τα έργα της μετανοίας μας, να είμαστε κοντά στο πονεμένο συνάνθρωπο μας που βρίσκεται δίπλα μας, αλλά και τους αδικημένους που ζουν μακριά μας όσο μπορούμε, όπως κάνουν ευσεβείς οικογένειες που βοηθούν άπορα και ορφανά παιδιά της Αφρικής, τότε η ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας μας κι η είσοδός μας στην Βασιλεία των Ουρανών είναι μια πραγματικότητα για όλους μας.