Η Ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται σε μια Χαναναία, που ζητούσε από τον Ιησού να θεραπεύσει την άρρωστη θυγατέρα της (Ματθαίου 15,21-28).
Μερικά από τα αξιόλογα στοιχεία της ιστορίας αυτής είναι τ’ ακόλουθα:
Πρώτον, φαίνεται να υπήρχε μια κοινωνική αναγνώριση στο πρόσωπο του Ιησού για τη Θεότητά του και την θαυματουργική του ικανότητα να θεραπεύει ασθενείς.
Δεύτερον, φαίνεται ότι υπήρχε η αντίληψη, ανάμεσα στους Εβραίους, ότι η θρησκεία τους περιοριζόταν μόνον για το Έθνος τους, κι επειδή οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν Εβραίοι, φαίνεται ότι υπήρχε η λανθασμένη αντίληψη, ότι χριστιανοί μπορούσαν να γίνονται μόνο οι Εβραίοι.
Τρίτον, φαίνεται ότι τελικά αυτός που είναι άξιος να εισακουσθεί από τον Θεό δεν είναι αυτός που νομίζει ότι έχει τη σωστή θρησκεία, αλλά αυτός που έχει μεγάλη πίστη στον Θεό. Έτσι, οι Εβραίοι, ενώ νόμιζαν ότι είχαν τη σωστή θρησκεία, ταυτόχρονα ήσαν αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό.
Η Χαναναία που δεν ήταν Εβραία και την θεωρούσαν ειδωλολάτρισσα, τελικά εισακούεται από τον Θεό και η θυγατέρα της θεραπεύεται, γιατί είχε μεγάλη πίστη στον Θεό. Έτσι ο Χριστός της λέει «ώ, γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σοι ως θέλεις» (Ματθαίου 15, 28).
Τέταρτον, η θυσία της μάνας να κάνει το παν να θεραπευθεί η δαιμονισμένη θυγατέρα της. Δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό της. Όταν διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι αδυνατούν να θεραπεύσουν το παιδί της στρέφεται με ταπείνωση και πίστη στο Θεό, πιστεύοντας ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά τω Θεώ εστί».
Γιατί όμως η Εκκλησία μας έχει επιλέξει αυτή την Ευαγγελική Περικοπή γι’ αυτή την Κυριακή;
Πρώτον, για να αποδεχθούμε και εμείς την μοναδικότητα του Χριστού, ως του μόνου αληθινού Θεού, που μπορεί να μας θεραπεύσει από τις ασθένειες μας, όπως συνέβη με την θυγατέρα της Χαναναίας.
Δεύτερον, να δεχθούμε ότι η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι μόνο για τους Ορθόδοξους λαούς, για τους Έλληνες δηλαδή ή για τους Ρώσους ή για τους Ρουμάνους ή για τους Σέρβους ή μόνο για τους λευκούς. Η Ορθόδοξη πίστη είναι για όλους τους λαούς και για όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι είναι παιδιά του Θεού κι όλοι πρέπει να έχουν την ελπίδα της σωτηρίας.
Τρίτον, φαίνεται τελικά ότι μόνον όταν έχουμε πραγματική πίστη στον Χριστό μπορούμε να βρισκόμαστε κοντά στον Θεό.
Η πίστη μας στον Θεό είναι αληθινή όταν συνοδεύεται από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Πρώτον, όταν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δηλαδή σύμφωνα με τις Θείες του εντολές. Το θέλημα του Θεού είναι να κρατούμε τον εαυτό μας μακριά από οτιδήποτε βλάπτει τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας.
Ταυτόχρονα όμως το θέλημα του Θεού είναι να εργαζόμαστε για το καλό των συνανθρώπων μας. Να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε να βελτιώσουν τη ζωή τους, να τους οδηγούμε με την αγάπη μας και το ενδιαφέρον μας μέσα στην αγάπη του Θεού, να τους προστατεύουμε και γενικά να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο στην εν Χριστώ σωτηρία τους.
Δεύτερον, η πίστη μας είναι αληθινή όταν η αγάπη μας είναι αδιάκριτη και ίση προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, φυλετικές ή κοινωνικές, και χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλίες και πονηριές.
Τα πρόσωπα, που συναντούμε καθημερινά και χρειάζονται την βοήθειά μας, πρέπει να τα βλέπουμε όπως τα πρόσωπα εκείνα που αγαπούμε περισσότερο, όπως τους γονείς μας και τα παιδιά μας και τους φίλους μας, και να κάνουμε γι’ αυτούς το καλύτερο.
Τρίτον, η πίστη μας είναι αληθινή όταν ζούμε όπως τους αγίους μας, που έχουμε το όνομά τους.
Τέταρτον, η πίστη μας είναι αληθινή όταν είμαστε άνθρωποι της ειρήνης, της καλοσύνης, της ηρεμίας, της γαλήνης, της ανοχής, της ενότητας, της υπομονής, της ελεημοσύνης, της ανθρωπιάς και της αλήθειας, όταν είμαστε άνθρωποι του Θεού.
Ο Θεός καλεί στην διακονία του αυτούς που έχουν ειλικρινά αποφασίσει να κάνουν πρωταρχικά στη ζωή τους το θέλημα του Θεού. Αυτούς δηλαδή που αφήνουν το δικό τους θέλημα και προσχωρούν ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού («Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, γεννηθήτω το θέλημα Σου…».
Γι’ αυτό ό,τι κάνουν το κάνουν με τη βοήθεια και τη δύναμη του Θεού. Τέτοιες άγιες μορφές είναι οι μορφές των αγίων μας που φέρουμε το όνομα τους και τους έχουμε ως πρότυπο της καθημερινής μας ζωής.
Διαβάζοντας για μια νεαρή μητέρα στα Ιωάννινα προχθές που σκότωσε το έξι μηνών βρέφος της γιατί δεν σταματούσε να κλαίει, μας εντυπωσιάζει η όλη στάση της Χαναναίας που δείχνει την απεριόριστη αγάπη της ως μάνα για το άρρωστο παιδί της, δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό της, το παν να γίνει καλά το παιδί της, και φυσικά η εμπειρία της ότι οι άνθρωποι αδυνατούν να θεραπεύσουν τη θυγατέρα της ως δαιμονισμένη, ενίσχυσε περισσότερο την πίστη της ότι τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά τω Θεώ εστί.
Σήμερα πολλές μητέρες όταν έχουν άρρωστα παιδιά, κυρίως αυτιστικά τα εγκαταλείπουν σε ιδρύματα και το χειρότερο, πολλές μητέρες, κάνοντας κακή χρήση της σύγχρονης ιατρικής διαγνωστικής τεχνολογίας συνεργούν στη δολοφονία των παιδιών τους πριν να γεννηθούν αν διαπιστώσουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα όπως τη θυγατέρα της Χαναναίας.
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το αυτιστικό τους παιδί μπορεί να γίνει αφορμή αν ακολουθούν το δρόμο του Θεού, όχι μόνο να πάνε στο Παράδεισο, αλλά και να ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα της ζωής σ’ αυτό το μάταιο κόσμο μέσα από το μεγαλείο της πραγματικής αγάπης και να νοιώθουν ως να έχουν τον κόσμο όλο.