Μητροπολίτης Βεροίας: Ο Άγιος Λουκάς και ο Όσιος Γεράσιμος διέθεταν την αρετή της υπομονής (ΒΙΝΤΕΟ)

Το απόγευμα της Τρίτης, 9 Ιανουαρίου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Εσπερινό και στην Παράκληση του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον Ιερό Ναό του στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.

Με την ευκαιρία της εορτής της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου (8 Ιανουαρίου), αλλά και την αγιοκατάταξή του από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (10 Ιανουαρίου), τέθηκε σε προσκύνηση το Ιερό Λείψανο του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου, το οποίο θησαυρίζεται στο ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο που βρίσκεται στο άβατο της Ιεράς Μονής και θα εγκαινιαστεί προσεχώς. Όπως κάθε Τρίτη απόγευμα, στην Ιερά Ακολουθία τέθηκαν σε προσκύνηση και τα χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα του Θαυματουργού Αγίου Λουκά.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ψάλαμε και απόψε την ιερά Πα­ράκληση του αγίου Λουκά και προσκυνήσαμε, όπως κάθε Τρίτη, το χαριτόβρυτο και ιερό λείψανό του. Απόψε όμως είχαμε την ευλο­γία να προσκυνήσουμε και το ιερό λείψανο του νέου οσίου της Εκ­κλη­σίας μας, τη χαριτόβρυτη όντως και πνευματοκίνητη δεξιά χείρα του οσίου Γερασίμου, του Υμνογράφου, του Μικραγιαννα­νίτου, του οποίου χθες εορτάσαμε την ανακομιδή του ιερού του λει­ψάνου.

Και έχουμε, όπως και άλλοτε έχω πεί, τη μεγάλη ευλογία να έχουμε εδώ στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά και στην Ιερά Μητρόπολή μας το δεξί χέρι του οσίου Γερα­σι­μου με το οποίο έγραψε τις χιλιά­δες ύμνους του. Και όπως ο ίδιος ο όσιος ομολογούσε, εκείνος δάνειζε το χέρι του στο Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο τον εφώτιζε και κινούσε το χέρι του για να υμνεί τον Θεό, για να υμνεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, για να υμνεί τους αγίους.

Και καθώς απόψε έχουμε τη διπλή ευλογία των δύο αγίων μας, ας δούμε τι ήταν αυτό που τους ανέδειξε αγίους και τους έδωσε τόσο πλούσια τη χάρη του Θεού.

Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς από όσα έχουν κοινά οι δύο άγιοι, παρότι έζησαν σε διαφορε­τικούς τόπους και σε διαφορετικές συνθήκες. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο αξίζει να προσέξουμε και εμείς, γιατί μπορούμε και πρέπει να προσπαθήσουμε και εμείς να το αποκτήσουμε. Και αυτό είναι η υπομονή. Μία μεγάλη αρετή, την αξία της οποίας συχνά παραθεω­ρούμε και υποτιμούμε. Μία αρετή, για την οποία δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά πράγματα, και όμως η ανταμοιβή όσων την έχουν και την ασκούν είναι πολύ μεγάλη κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου μας, ο οποίος την θεωρεί προϋπόθεση της σωτηρίας μας. «Εν τη υπο­μονή υμών κτήσασθε τας ψυ­χάς υμών», λέγει ο Χριστός.

Και αυτή την αρετή της υπομονής διέθεταν σε μεγάλο βαθμό οι δύο άγιοι. Ο άγιος Λουκάς ζούσε σε ένα άθεο καθεστώς και αντιμετώπιζε ένα διαρκή πόλεμο από την κρατική εξουσία, που την ενοχλούσε η ομολογία του, η επίκληση του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου πριν από τις επεμβάσεις του, η εικόνα της Παναγίας χωρίς την οποία δεν χειρουργούσε ποτέ, η ευλογία που έδινε στους ασθενείς, ακόμη και το ράσο που φορούσε. Και έτσι προσπάθησαν να τον εξο­ντώσουν με διωγμούς, με φυλακί­σεις, με εξορίες στα πιο απομα­κρυ­σμένα μέρη, προκειμένου να τον κάμψουν και να τον αναγκάσουν να συμπορευθεί μαζί τους.

Όμως ο άγιος Λουκάς υπέμενε και τις δυ­σκολίες και τις διώξεις και τις εξο­ρίες με τη δύναμη του Θεού και την παρηγορία που δίδει η χάρη του σε όσους μένουν εδραίοι στον σκοπό της ζωής τους και στην αφιέρωσή τους σε Εκεί­νον, και του έδωσε ο Κύριος πλούσιες τις δωρεές του, ώστε όχι μόνο να προ­γνωρίσει την κοίμησή του αλλά και να θαυματουργεί για χάρη των ανθρώπων.

Άνθρωπος της υπομονής ήταν και ο όσιος Γεράσιμος, ο οποίος έφθα­σε νεαρός στο Άγιο Όρος το 1922, την ημέρα της Παναγίας, χωρίς καν να αποχαιρετίσει τους οικείους του, και εγκαταβίωσε στην έρημο της Μικράς Αγίας Άν­νης, όπου οι συνθήκες διαβιώσεως ήταν εξαιρετικά δύσκολες.

Και σαν να μην έφθανε αυτή η δυσκολία της ζωής μέσα στην Έρημο, καθώς ήταν ένα παιδί από την Αθήνα, από το Κολωνάκι, λίγο μετά τη μοναχική του κουρά έμεινε ολομόναχος στην Καλύβη, γιατί ο Γέροντάς του εγκα­τέλειψε το Άγιο Όρος και επέ­στρεψε στον κόσμο, για να εξυ­πη­ρετήσει κά­ποιους οι οποίοι εί­χαν αποσκιρ­τήσει από την Εκκλη­σία.

Ο πει­ρα­σμός ήταν μεγάλος για τον όσιο Γεράσιμο, που νέο παιδί τότε έμεινε μόνος, καθώς αρνήθη­κε να ακολουθήσει τον Γέροντά του στον κόσμο, λέγοντας: «Εγώ έφυγα από τον κόσμο για να έρθω εδώ, όχι για να γυρίσω πάλι πίσω. Εγώ εδώ θα πεθάνω». Κι έτσι έμει­νε ο όσιος μόνος, δια­τρέχοντας τον κίνδυνο να παρα­συρθεί από τον πειρασμό και να καταστραφεί. Δο­κι­μάσθηκε πολύ, όπως έλεγε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα, αλ­λά υπέμεινε. Αναγκά­σθηκε να πα­λέψει με τον διάβολο ακόμη και σώμα με σώμα, γιατί προ­σπαθούσε να τον βγάλει στον κόσμο, αλλά δεν υποχώρησε. Προ­σευ­χόταν, υπέ­μενε και αγωνιζόταν με τη χάρη του τιμίου Προδρόμου, του προστάτου της Καλύβης του, ο οποίος τον φύλαγε νυχθημερόν, όπως αποκάλυψε σε κάποιον ευ­λαβή μοναχό που περνούσε μία ημέρα από εκεί και, όταν είδε τον τίμιο Πρόδρομο, τον ρώτησε τι κάνει εκεί, για να ακούσει την απροσ­δόκητη απάντηση: «φυλάγω το κα­λογέρι μου», εννοώντας τον όσιο Γεράσιμο, «που ανάβει το καντήλι μου».

Αφού πέρασαν, όπως έγραψε ο ίδιος ο όσιος σε ένα ση­μείωμα, το οποίο ανεκάλυψαν οι πατέρες της Συνοδείας του μετά την κοίμησή του, «δύο χρόνια, εις τα οποία ευ­ρε­θην … εγκαταλελειμμένος από τους πάντας, μόνος, μονώτατος, … αλλά είχα απαράμιλλον υπομο­νην», αξιώθηκε να δεχθεί τη θεία επί­σκεψη. Είδε τον Χριστό λάμπο­ντα υπέρ τον ήλιον και του είπε: «Τι έχεις, τέκνον μου; Δεν σε εγκατέ­λει­ψα, είμαι πλησίον σου, σε εδοκί­μασα και ήδη παρήλθον όλα».

Και όντως, με την υπομονή του ο όσιος Γεράσιμος κέρδισε, όπως και ο άγιος Λουκάς, ουράνια χαρίσμα­τα. Και αξιώθηκαν και οι δύο να τα ζήσουν και στη γη και στον ουρα­νό, όπου πρεσβεύουν για μας.

Ας τους παρακαλούμε να χαρί­ζουν και σε εμάς υπομονή και ας προσπαθούμε να την αποκτήσουμε στη ζωή μας, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τους πειρασμούς, τις αδικίες, τις κακίες, τις ασθένειες, τις θλίψεις και όσα επιτρέπει ο Θεός να μας επισκε­φθούν, με τον τρόπο που τις αντι­μετώπιζαν οι άγιοι, των οποίων τα ιερά λείψανα προσκυνήσαμε από­ψε, ως ευκαιρία που μας δίδει ο Θεός για να κερδίσουμε με την υπο­μονή μας τη σωτηρία μας.

Ας προσπαθήσουμε και εμείς να βαδίσουμε τον δρόμο της υπακοής, για να δούμε να εφαρμόζεται και σε μας η υπόσχεση του Κυρίου «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».