Μητροπολίτης Βεροίας: Καλού­μαστε να μην σιω­πούμε, όταν συκο­φα­ντεί­ται και κατη­γορείται η Εκ­κλησία

Την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Στρατείαν κατέλιπες την κοσμι­κην, αθλητά, ουράνιον είληφας την κληρουχίαν, σοφέ, και στέφος αμά­ραντον».

Με αυτόν τον στίχο του απο­λυ­τι­κίου του αγίου Μηνά περιγράφει ο ιερός υμνο­γρα­φος την πορεία της ζωής του τιμω­μένου αγίου, τον οποίο με λαμπρότητα εορτάζουμε και πα­νηγυρί­ζου­με από απόψε στον περικαλλή αυτόν ιερό ναό που είναι αφιερωμένος στη χάρη του.

Ένας στρατιώτης ήταν ο άγιος Μη­νας, ένας στρατιώτης του επι­γεί­ου βασιλέως. Ένας άνθρωπος που είχε προοπτική να ανέλθει σε ανώτερα κλιμάκια του στρα­του και να απολαύσει τις αντί­στοιχες αμοι­βες και τιμές.

Ήταν όμως ταυτό­χρο­να και ένας στρατιώτης Ιησού Χριστού, γιατί κάθε άνθρωπος ο οποίος βαπτί­ζε­ται στο όνομα του Χριστού, κάθε αν­θρω­πος που γίνεται μέλος της Εκ­κλησίας του, γίνεται ταυτόχρο­να και στρα­τιώτης Ιησού Χριστού και εντάσ­σε­ται στον επίγειο στρα­το του επου­ρανίου βασιλέως.

Και υπήρξαν και υπάρχουν επο­χες κατά τις οποίες οι δύο αυτές ιδιότητες είναι ασύμβατες. Δεν μπο­ρεί κανείς να υπηρετεί και στις δύο. Και αυτό συνέβη και στην πε­ρι­πτω­ση του αγίου Μηνά.

Η χριστιανική του ιδιότητα όχι μόνο δεν συμβιβαζόταν με τη συμ­με­­τοχή του στο στράτευμα του επί­γειου βασιλέως, που ήταν ειδωλολάτρης, αλλά και θεωρείτο ως ανυπακοή και προδοσία στους νόμους του κράτους.

Άλλοι ίσως στη θέση του θα σκε­φτο­­ταν τι έπρεπε να κάνουν, πως μπορούν να τις συνδυάσουν, απο­κρυ­πτοντας τη μία, τη χριστιανική ιδιότητα, για να μην θεωρηθούν ανυπάκουοι στον αυτοκράτορα, προ­κειμένου να μην χάσουν τις απολαβές της άλλης.

Όμως για τον άγιο Μηνά δεν υπήρ­ξε τέτοιο δι­λημ­μα. Ο λόγος του Χριστού «ου δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν», ήταν γι᾽ αυτόν η απάντηση. Και έτσι ανάμεσα στην υπακοή στον Θεό και στην υπακοή στον αυ­το­κράτορα, ο άγιος Μηνάς επέλεξε την πρώτη, γιατί δεν ήταν ποτέ δυ­νατόν να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό.

Η επιλογή του αυτή δεν ήταν χωρίς συνέπειες, και μα­λιστα συνέ­πειες οδυ­νηρές, βασανι­στη­ρια πολ­λα και επώδυνα που ει­χαν ως τε­λος τον μαρτυρικό θάνα­το. Όμως όλα αυτά τα υπέμεινε ο άγιος Μηνάς με καρτερία και γενναιότητα έχοντας την ενί­σχυση της θείας χάριτος και την ελπίδα και τη βεβαιότητα που εξέ­φραζε και ο απόστολος Παύ­λος λέγοντας: «λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα πα­θη­ματα του νυν καιρού προς την μελ­λουσαν δόξαν αποκα­λυ­φθήναι εις ημάς».

Έτσι, λοιπόν, αντί των διασήμων της κοσμικής στρατείας έλαβε ο άγιος Μηνάς τον αμαράντινο στε­φα­νο της δόξης του Θεού και ανα­παύεται τώρα από την ταλαιπωρία των βασανιστηρίων και του μαρ­τυ­ρίου στη μακαριότητα της βασι­λεί­ας των ουρανών.

Εάν όμως ο άγιος Μηνάς κλη­θη­κε να αποδείξει έμπρακτα τη στρα­τευσή του στον στρατό του Χρι­στού με το μαρτύριο, εμείς που ζούμε σε καιρούς ειρηνικούς και, θα έλεγα, φαινομε­νικά τουλάχιστον χριστια­νικούς, δεν καλούμεθα να κα­νουμε το ίδιο.

Καλούμεθα όμως και εμείς συχνά να επιλέξουμε το στρατόπεδο στο οποίο θα παραμείνουμε και αγωνι­σθούμε. Καλούμεθα να μην λιπο­τα­κτήσουμε από το στρατόπεδο του Χριστού, στο οποίο ανήκουμε ως μέλη της Εκκλησίας του, για να αποφύγουμε τις ειρωνείες των ανθ­ρώπων που δεν πιστεύουν στον Θεό και βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία.

Καλού­με­θα να μην σιω­πούμε, όταν συκο­φα­ντεί­ται και κατη­γορείται η Εκ­κλησία, αλλά να την υπερασπι­ζο­μεθα με θάρρος και παρρησία. Καλούμεθα ακόμη να μην φοβη­θού­με τον κόπο που μπο­ρεί μερικές φορές να απαιτεί ο πνευ­ματικός αγώνας και εγκατα­λεί­ψουμε αυτή την ωραία προσπάθεια.

Καλούμεθα να μην επι­λέγουμε τον πλατύ και ευ­ρυ­χω­ρο δρόμο της αμαρτίας, για να μην πιέσουμε λι­γο τον εαυτό μας, για να μην αντι­στα­θούμε στον πει­ρα­σμο, για να μην αγωνισθούμε κο­ντρα στο ρεύμα του κόσμου, που μας οδηγεί με βεβαιότητα στην απώλεια.

Ο Χριστός όμως δεν μας κάλεσε μόνο να στρατευθούμε κοντά του. Μας έδωσε και τα όπλα του, όπλα πνευ­ματικά, όπως η προσευχή, η εγκρά­τεια, ο αγώνας, η πίστη και πάνω από όλα η χάρη των ιερών μυστηρίων που μας ενισχύουν στον πνευματικό μας αγώνα, που θεραπεύουν τα τραύματά μας και που μας βοηθούν να αντιμετω­πι­­σουμε τους αντιπάλους μας νικηφόρα.

Ας τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα όπλα και κυρίως ας αποφασίσουμε να αγωνισθούμε και εμείς ως κα­λοί στρατιώτες Ιησού Χριστού, μι­μου­μενοι το παράδειγμα του εορ­τα­ζο­μένου αγίου μεγαλομάρτυρος Μη­να, του προστάτου και εφόρου της ενορίας σας, και με τη χάρη και τις πρεσβείες του, αλλά και με τη δυ­να­μη και τη βοήθεια του Θεού, θα μπορέσουμε και να παραμεί­νουμε στη στρατεία του Χρι­στού και να απολαύσουμε τον αμα­ράντινο στέφανο της νίκης που και αυτός απήλαυσε και απολαμβάνει”.