Στον Ιερό Ναό της Παντανάσσης Πατρών, λειτούργησε την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 12 Σεπτεμβρίου 2021, ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος.
Την ημέρα αυτή τιμώνται από την Εκκλησία μας οι Άγιοι Εθνοιερομάρτυρες της Μικρασίας με πρώτοντον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του, ανεφέρθηκε στη θυσία των Αγίων Εθνοιερομαρτύρων Χρυσοστόμου Σμύρνης και των άλλων Αρχιερέων και λοιπών Κληρικών που μαρτύρησαν κατά την Μικρασιατική καταστροφή, αφού η Εκκλησία τιμά την μνήμη τους την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.
Ο Σεβασμιώτατος, μεταξύ των άλλων, είπε:
«……Αξίζει τον κόπο, για τη μνήμη, για την τιμή, για τη δόξα, για την αλήθεια, για την ιστορία, για την Ελλάδα, για τα παιδιά μας να ρίξωμε μια ματιά στα γεγονότα, της φρικτής εκείνης περιόδου για το Γένος μας.
Αξίζει τον κόπο για λίγα λεπτά να κλίνωμε το γόνυ σώματος και ψυχής, ενώπιον των Ιερών Σφαγίων, των Μαρτύρων και Αγίων του Μικρασιατικού Ελληνισμού…»
Εν συνεχεία μίλησε χρησιμοποιώντας τις ιστορικές πηγές για το συγκλονιστικό μαρτύριο του Ιεράρχου της Σμύρνης. Αίσθηση προκάλεσε στο Εκκλησίασμα, η μαρτυρία του πολεμικού ανταποκριτού Κώστα Μισαηλίδη, ο οποίος το 1925 αναφέρει τα εξής για τον Εθνοιερομάρτυρα Ιεράρχη της Σμύρνης.
« … Του έβγαλαν τα μάτια με την ξιφολόγχη. Του έκοψαν τα αυτιά και τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά. Γύρω από το σώμα του έστησε η απάνθρωπη, η βάρβαρη τουρκική μανία τον φρικτό χορό. Δεν άφησαν τίποτα το σκληρό, το εξευτελιστικό, που να μην κάμουν στο αφανισμένο κορμί του Χρυσοστόμου. Και εσύρθηκε έτσι έως το Ικί-Τσεσμέ, ο γέρων Μητροπολίτης κατακομματιασμένος.
Το κεφάλι του με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τα αυτιά και τη γλώσσα, με τα γένια ξεριζωμένα και μαύρο από το ξύλο, αιματοστάλακτο το έμπηξαν στην πατερίτσα του και η πομπή μενόμενη από βλαστήμιες και σαρκασμό το περιέφερε στους τουρκομαχαλάδες…»
Σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης είπε:
«…Αγαπητοί μου, ο Ελληνισμός δεν θα επιβιώση αν μείνη χωρίς οράματα, χωρίς ελπίδα, χωρίς τις μνήμες που τον διατηρούν σε πνευματική εγρήγορση. Μόνο αν μείνη όρθιο και άπαρτο το φεγγοβόλο κάστρο της μνήμης, που το ύψωσαν και το συντήρησαν με το αίμα τους τα εκούσια σφάγια υπέρ πίστεως και πατρίδος, μόνο τότε η Ελλάδα θα μεγαλουργήση.
Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είχαμε δεχθή μοιρολατρικά τα γεγονότα, αλλά και ποτέ η ιστορία της φυλής μας, του γένους μας, της πατρίδος μας, δεν είχε διαστρεβλωθή και παραχαραχθή τόσο, όσο στους καιρούς μας. Όμως ας μάθουν όσοι επιβουλεύονται την ιστορική μας αλήθεια, την ιδιοπροσωπία μας και την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, ότι δεν εξαντλήθηκαν τα οράματά μας και δεν έχει αποπροσανατολισθή —παρά τις εργώδεις και λυσσαλέες προσπάθειές τους— ο πνευματικός μας Ελληνικός και Ορθόδοξος προσανατολισμός, ούτε έχει αλλάξει το πνευματικό D.N.A. των παιδιών μας, ούτε άλλο αίμα ρέει στις φλέβες τους…»
Αφού αναφέρθηκε και στους άλλους Αρχιερείς Μάρτυρες και λοιπούς σφαγιασθέντες αιχμαλωτισθέντες και πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο Σεβασμιώτατος κατέληξε:
« …Η ομιλία μας αυτή αφιερώνεται σε όλους εκείνους που φρικτά εσφαγιάσθησαν και μαρτυρικά ετελειώθησαν, στην φοβερή της Σμύρνης και όλης της Μικρασίας Καταστροφή.
Αφιερώνεται στους ξεριζωμένους και κατατρεγμένους, στους πτόσφυγες που έφθασαν ρακένδυτοι και ταλαιπωρημένοι στην μητροπολιτική Ελλάδα και μετά από κόπους και πόνους πολλούς, εμεγαλούργησαν γιατί στις καρδιές τους μετέφεραν τα ιερά και τα όσια του Γένους και στον κόρφο τους τα ιερά Εικονίσματα. Αφιερώνεται στους απογόνους των πολύπαθων προσφύγων, που διατηρούν άσβεστη τη μνήμη των θυσιών και των φρικτών μαρτυρίων των προγόνων μας.
…Αγαπητοί μου πολλοί ισχυρίζονται σήμερα, δυστυχώς, ότι προκειμένου να επέλθη συμφιλίωση μεταξύ των Λαών, πρέπει να λησμονούμε ή να παραθεωρούμε τα ιστορικά γεγονότα, γι’ αυτό και βάλθηκαν να αλλοιώσουν την Ιστορία και να την παραχαράξουν. Η συμφιλίωση όμως επέρχεται με την παραδοχή της ιστορικής πραγματικότητος και των γεγονότων που έλαβαν χώρα, ώστε όσοι ασέβησαν πάνω στις ανθρώπινες προσωπικότητες να αντιληφθούν τα λάθη τους και να διορθώσουν την πορεία τους, ζητώντας συγγνώμη από τον Θεό ( αν πιστεύουν εις Αυτόν) και από τους αδικημένους ανθρώπους, από τον κόσμο ολόκληρο.
Άλλοι πάλι, ενδιαφέρονται και αγωνίζωνται να μην προσβάλλωνται οι γείτονές μας από τις φρικώδεις πράξεις που διέπραξαν οι πρόγονοί τους στο εγγύς ή απώτερο παρελθόν ή που διαπράττουν σήμερα.
Εμάς όλες αυτές οι « θεωρίες» ουδεποσώς μας εγγίζουν και ουδόλως, μας ενδιαφέρουν ως Έλληνες που εμπνέονται από την μαρτυρική πορεία των αγιασμένων Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδος μας.
Εμείς θα αγωνιζώμεθα με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, ώστε να μην προσβάλλωμε την μνήμη των Ιερών Σφαγίων υπέρ πίστεως και πατρίδος με τη δική μας λησμοσύνη και υποσχόμεθα στη μνήμη των Αγίων και Ηρώων μας που πορφύρωσαν την Ελληνική γη με το αίμα τους, ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα «ημέτερο» ή ξένο να προσβάλλη διά λόγων ή πράξεων τη θυσία τους…»
Την ίδια ημέρα ο Σεβασμιώτατος χειροτόνησε Πρεσβύτερο τον Διάκονο Νικόλαο Μηνιάτη, ο οποίος είναι συνταξιούχος του ΟΤΕ και Ιεροψάλτης και θα υπηρετήσει ως άμισθος Κληρικός την Αγία μας Εκκλησία. Στον νέο Πρεσβύτερο, ευχήθηκε τα δέοντα ο Σεβασμιώτατος και επένεσε την πρόθεσή του να εισέλθει στις τάξεις του Ιερού Κλήρου.
Επίσης προεχείρισε Οικονόμο τον ευλαβέστατο Ιερέα π. Δημήτριο Ταρσινό, ο οποίος υπηρέτησε ως Διάκονος του Μητροπολίτου κατά τα πρώτα έτη της Αρχιερατείας του και παράλληλα με τα ιερατικά του καθήκοντα, διακονεί και τους εμπεριστάτους αδελφούς, μεταφέροντας καθ’ ημέραν φαγητό στο σπίτι των αδυνάμων και ασθενών που δυσκολεύονται να προσέλθουν στα συσσίτια και είναι δεκάδες πολλές, οι αδελφοί μας αυτοί.
Ακόμη ο Σεβασμιώτατος προεχείρισε Αναγνώστη τον απόφοιτο του Εκκλησιαστικού Λυκείου Πατρών, ευσεβέστατο νέο Νικόλαο Ταρσινό υιό του προχειρισθέντος εις οικονόμο π. Δημητρίου, ο οποίος εισήλθε εφέτος στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στον νεαρό Νικόλαο ευχήθηκε ο Σεβασμιώτατος να προκόπτει σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις.
Ο Μητροπολίτης επένεσε την ιερατική οικογένεια, αφού ο νεαρός Νικόλαος έχει παππού Ιερέα, πατέρα Ιερέα και θείο Ιερέα. Ευχαρίστησε για την κατά Θεό πρόοδο του Νικολάου, τους γονείς του, π. Δημήτριο και πρεσβυτέρα Αικατερίνα και όλη την οικογένεια και ευχήθηκε ο Νικόλαος, εάν είναι θέλημα Θεού, να γίνει και Κληρικός.
