Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Στις 20 Μαίου 2021 εκοιμήθη εν Κυρίω μια ευλογημένη μοναχή, η Γερόντισσα Γαλακτία, που έμενε στο χωριό Πόμπια Μοιρών Ηρακλείου Κρήτης. Η κοίμησή της με συγκίνησε βαθύτατα, διότι την γνώριζα, διά μέσου του π. Αντωνίου Φραγκάκη Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης, πάνω από μια δεκαετία και είχα διαρκή επικοινωνία μαζί της.
Το θεωρώ ιδιαίτερο δώρο του Θεού που την γνώρισα και, κυρίως, διότι με θεωρούσε ως παιδί της και φυσικά και εγώ την θεωρούσα ως μητέρα μου. Μέχρι τώρα δεν μίλησα ποτέ δημοσίως γι’ αυτήν και για την επικοινωνία που είχα μαζί της, παρά μόνον σε μερικούς γνωστούς μου ανθρώπους, αλλά τώρα το κάνω μετά την κοίμησή της.
Την πρώτη φορά συναντηθήκαμε στο Ηράκλειο Κρήτης, όταν εκείνη ήλθε να με συναντήση τον Απρίλιο του 2013, και την δεύτερη φορά την επισκέφθηκα στο σπίτι της, που ήταν σαν μοναχικό κελλί, πορευόμενος προς την Ιερά Μονή Κουδουμά και είχαμε θεολογικές και πνευματικές συζητήσεις.
Όμως, μιλούσαμε πολλές φορές στο τηλέφωνο για διάφορα πνευματικά ζητήματα. Τις περισσότερες φορές εκείνη με έβλεπε σε διάφορες φάσεις της ζωής μου με την δική της «πνευματική τηλεόραση της καρδιάς», όπως έλεγε χαριτολογώντας.
Ο Θεός της χάρισε το μεγάλο χάρισμα της διοράσεως και της προοράσεως που ήταν καρπός εμπειρικών καταστάσεων. Ήταν σαν τον άγιο Πορφύριο, γι’ αυτό κάποιος την ονόμαζε «Γερόντισσα Πορφυρία». Εκείνη το εξηγούσε πολύ ταπεινά ότι ο Θεός έβλεπε ότι ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και της έδωσε την ευλογία να βλέπη διάφορα γεγονότα για να παρηγορήται.
Συνήθως έλεγε στον π. Αντώνιο ότι με έβλεπε να εργάζομαι στο Γραφείο μου στην Ιερά Μητρόπολη, να περπατώ στο διάδρομο, να προσεύχομαι, να κοιμάμαι, να λειτουργώ σε διάφορους Ναούς, αλλά έβλεπε και πως λειτουργούσα και τι άμφια φορούσα. Αισθανόμουν μεγάλη έκπληξη όταν πληροφορούμουν όλα αυτά, γιατί ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.
Την αγαπούσα και την σεβόμουν πολύ, και εκείνη με θεωρούσε παιδί της και αισθανόταν απέναντί μου ως πνευματική μητέρα μου, γιατί μας συνέδεαν πολλά. Στο τηλέφωνο μιλούσαμε για τον Θεό και για την νοερά προσευχή. Συνήθως την προκαλούσα να μελετήση για τα θέματα αυτά, της έλεγα για την νοερά-καρδιακή προσευχή, και εκείνη απέφευγε να μιλά για τα θέματα αυτά και κυρίως έλεγε: «Ναί παιδί μου, έτσι είναι». Την χαρά της από την τηλεφωνική συζήτηση που είχαμε την εξέφραζε όταν ο π. Αντώνιος πήγαινε στο σπίτι της.
Επειδή στον π. Αντώνιο του διηγείτο διάφορες πνευματικές καταστάσεις της γι’ αυτό εκείνος την προέτρεπε να μου γράφη, για να της δίνω τις θεολογικές εξηγήσεις. Έτσι, μου έγραψε εννέα (9) γράμματα το διάστημα από 22 Φεβρουαρίου 2014 μέχρι την 11 Σεπτεμβρίου 2015 και πάντοτε της απαντούσα. Τα γράμματά της ήταν καρδιακά και αποκαλυπτικά. Έγραφε κάποιες εμπειρίες της με σκοπό να της πω την γνώμη μου, αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν απαντήσεις.
Πρόκειται για μια θεολογική αλληλογραφία, που επεκτείνεται περίπου σε τριάντα πέντε σελίδες, για την οποία δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να έχω μαζί της. Η Γερόντισσα Γαλακτία έγραφε ιδιόχειρα με ταπεινό φρονημα και πολλή αγάπη, και όλα τα γράμματά της προέρχονταν από την καθαρή καρδιά της.
Στον κατάλληλο χρόνο η θεολογική αυτή αλληλογραφία θα δη το φως της δημοσιότητας για να δοξασθή ο Θεός της δόξης και του Φωτός.
Μετά την τελευταία επιστολή της (11-9-2015) δεν είχε δυνάμεις να συνεχίση την αλληλογραφία, αργότερα υπέστη διάφορα εγκεφαλικά επεισόδια, αλλά τελικά αυτό το διάστημα της ασθενείας της, δεν λειτουργούσε καλά το μυαλό της, αλλά φάνηκε έντονα η ανάσταση της νοεράς ενέργειας της ψυχής της, με την οποία έβλεπε τα πάντα καθαρά και αποκάλυπτε στους ανθρώπους που την πλησίαζαν τα κεκρυμμένα εντός τους. Στην ζωή της έβλεπε καθαρά την διάκριση που κάνουν οι Πατέρες μεταξύ διανοίας και νού. Ενώ ο εγκέφαλός της δεν λειτουργούσε καλά από εγκεφαλικά επεισόδια, εν τούτοις ο νούς της ήταν καθαρός ως οφθαλμός της ψυχής, που έβλεπε τα πάντα καθαρά.
Κατά την διάρκεια της ασθενείας της έλαβε και το μέγα αγγελικό σχήμα, έγινε μοναχή με το όνομα Γαλακτία, και ανήκε στην Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Καλυβιανής.
Ως ένα πνευματικό μνημόσυνό της, προς το παρόν, θα δημοσιεύσω πρώτον, μερικά σημεία από ένα κείμενο που έγραψα μετά την συνάντηση που είχα μαζί της στο Ηράκλειο Κρήτης και, δεύτερον, τμήματα από δύο επιστολές της, ήτοι την πρώτη και την τελευταία.
1. Συνάντηση με την Γερόντισσα Γαλακτία
Είχα δεί φωτογραφίες της και μιλούσα πολλές φορές τηλεφωνικά. Τότε είδα μια γερόντισσα με ευγένεια και αρχοντικούς τρόπους, μικρόσωμη και αδύνατη, 32 κιλά, όπως η ίδια είπε. Από την συζήτηση και την γενικότερη επικοινωνία που είχα μαζί της, παρατήρησα ότι ομοίαζε με τον άγιο Πορφύριο.
Αισθανόμουν ότι είναι μια πνευματική τηλεόραση, βλέπει ο,τι θέλει, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει και μια γλυκύτητα από το στόμα της. Πολλές φορές στο τηλέφωνο μου είπε ότι με βλέπει στο γραφείο μου να διαβάζω, να περνάω γρήγορα τις σελίδες των βιβλίων, έπειτα να σταματώ και να κρατώ το κεφάλι μου με τα χέρια μου, που είναι ακουμπισμένα στο μπράτσο της καρέκλας, καθώς επίσης με βλέπει το βράδυ στο κρεββάτι να κοιμάμαι και να μουρμουρίζω, λέγοντας την ευχή.
Η συζήτηση αυτή έχει βιντεοσκοπηθή από τον π. Καλλίνικο Γεωργάτο, που με συνόδευε, και εδώ γίνεται μια απλή και σύντομη καταγραφή. Τα εντός εισαγωγικών είναι απολύτως δικά της λόγια, απομαγνητοφωνημένα.
Κατά την διάρκεια της συζητήσεως προσπαθούσε να κρυφτή, να μη φανερώση τα όσα γίνονται στον εσωτερικό της κόσμο, χωρίς να το κατορθώνη, διότι ταυτοχρόνως αποκάλυπτε τα χαρίσματά της. Καταλάβαινα σαφέστατα ότι έχει μια βαθειά αίσθηση αυτογνωσίας, αισθάνεται ότι είναι η μεγαλύτερη αμαρτωλή, που δεν είναι άξια να πίνη νερό ακόμη και από τους υπονόμους της Νέας Υόρκης. «Εγώ είμαι αμαρτωλότερη του κόσμου, γιατί έχω αμαρτίες καμωμένες, αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου: “δεν ντρέπεσαι; να πας να ζητήσης συγγνώμη από την εικόνα της Αγίας Τριάδος, να αλλάξης λίγο”. Μετάνοια είναι η αγάπη και ο σεβασμός στις εντολές του Θεού, είναι ριζική αλλαγή. Εγώ λέω στον Θεό: “δεν θέλω τίποτε άλλο, μόνον μετάνοια και συγχώρηση”».
Την νύχτα προσεύχεται για όλους. Πρώτα προσεύχεται για τους Ιερωμένους. Μετά για τα ανδρόγυνα, την Πατρίδα της και όλες τις πατρίδες του κόσμου. Ταυτόχρονα μου είπε ότι με βλέπει στην Ναύπακτο όχι με τα μάτια του σώματος, γιατί αυτό το θεωρεί μεγάλο, αλλά με τα μάτια της ψυχής, χωρίς να καταλαβαίνη ότι αυτό το τελευταίο είναι ανώτερο από το πρώτο.
Με άκουσε στο ραδιόφωνο να ομιλώ στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς στις 12-12-2012, αλλά ταυτόχρονα με έβλεπε και με τα μάτια της ψυχής της, καθώς επίσης έβλεπε και τι στολή φορούσα: «Έβαλα το ράδιο να ακούσω και λειτουργούσατε στον Πειραιά. Εκεί σας έβλεπα, στην ωραία Πύλη». «Τα μάτια της ψυχής», έλεγε, «έχουν μεγάλη όραση, μεγάλη δύναμη». Ίσως ο Θεός της έδωσε αυτό το χάρισμα για να βλέπη ο,τι θέλει, γιατί είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι της και δεν μπορεί να μετακινηθή.
Κατά την συνάντηση αυτή με απλότητα εξέφραζε την θεολογία της Εκκλησίας. Μίλησε για την καρδιά. Είπε ότι το φως του Θεού έρχεται μέσα από την καρδιά και όλο το σώμα είναι καλυμμένο από το Φως. Είπε: «Η καρδιά είναι το κέντρο του ανθρώπου και της Χάριτος του Θεού (έδειξε στον ουρανό). Δεν έχει άκρη, δεν έχει τέλος, δεν έχει … τίποτε». «Ναί, (η καρδιά) έχει μάτια. Αυτά τα μάτια (και έδειξε τα σωματικά μάτια) είναι πικρά. Της καρδιάς όχι». «Η καρδιά είναι το σπουδαιότερο όργανο του ανθρώπου που πλησιάζει στον Θεό». «Και η λογική, αλλά κατόπιν της καρδιάς. Αυτή ωθεί τα πάντα». «Το βράδυ λέει η καρδιά λόγια, αλλά τα ξεχνώ το πρωί, μόνον μένει η αγαλλίαση».
Αυτό το Φως έχει λευκό χρώμα προς το κυανούν – ανοικτό μωβ. «Ακόμη και τα νύχια του σώματος είναι μέσα στο Φως». «Είναι χωρίς όριο, πως να σου πω, δεν είναι όσο είναι ο ουρανός, είναι ακόμη πιο μεγάλο… Δεν βρίσκεις όριο. Είναι γαλάζιο και λίγο προς το μωβ, ανοικτό μωβ όμως, πολύ ανοικτό μωβ. Δεν τα βλέπω, δεν βλέπω τίποτε, με τον νού, με την καρδιά τα βλέπω». Η γνώση που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο κατά την εμπειρία είναι σαν μια καρφίτσα, και, όμως, όταν διηγήται κανείς αυτήν την εμπειρία, το κάνει με πολλά λόγια.
Βλέπει τους δαίμονες οι οποίοι μυρίζουν – βρωμάνε. Μόλις, όμως, επικαλεσθή τον αρχάγγελο Μιχαήλ, την εικόνα του οποίου έχει πάνω από το κρεββάτι της, αμέσως φεύγουν.
«Όταν έρχωνται οι δαίμονες σε πιάνει ταραχή, εμετό σου ‘ρχεται να κάνης, απ’ την βρώμα. Δεν έχουν τίποτε καλό πάνω τους. Τέρατα. Εγώ μιλάω στον Αρχάγγελο, χαιδεύω την εικόνα του και του λέω: τι στέκεις; Και παίρνει την σπαθάρα του και τους διώχνει». Σε ερώτησή μας για το πως είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, απάντησε ότι είναι «θηρίο», πανύψηλος, ότι την προστατεύει πάρα πολύ και ότι έχει επικοινωνία μαζί του πολλά χρόνια, από το 1960.
Μου είπε: «Σε βλέπω σαν παιδί μου και θεωρώ τον εαυτό μου ως μάνα σου». Της είπα ότι αισθανόμουν και εγώ το ίδιο μαζί της.
Μου είπε ότι ο αρχάγγελος Μιχαήλ έχει δύναμη και την προστατεύει. Μια φορά άκουσε ένα αεροπλάνο που πετούσε πάνω από το χωριό της και βογγούσαν οι μηχανές τους. Τότε κοίταξε στην εικόνα του Αρχαγγέλου και του είπε: «Τι κάθεσαι εδώ και φυλάς εμένα; Πήγαινε εκεί στον πιλότο που έχει ανάγκη». Αμέσως αισθάνθηκε να φεύγη από την εικόνα μια δύναμη, να γίνεται ένας θόρυβος και αμέσως να σταματά ο θόρυβος του αεροπλάνου. Την άλλη μέρα διάβασαν στις εφημερίδες ότι διορθώθηκε η μηχανή του αεροπλάνου κατά την πτήση και δεν έπεσε.
Σε ερωτήσεις τις οποίες κάναμε για το τι είναι ο Θεός, είπε μεταξύ των άλλων, ότι βλέπει κανείς μέσα στο Φως τον Χριστό, αλλά τον Πατέρα δεν Τον βλέπει, γιατί εκεί υπάρχει πολύ Φως. Δεν κάθονται σε θρόνους ο Πατήρ και ο Υιός όπως παρουσιάζεται σε μια εικόνα, γιατί είναι μέσα στο Φως. Και το Άγιον Πνεύμα είναι Φως και κινείται συνεχώς και κάνει μια βοή: «Ο Χριστός φαίνεται και έχει τα αίματα, επειδή ο κόσμος Τον είπε πλάνο και μάγο. Δεν ήταν πλάνος και μάγος, ήταν ο Υιός του Θεού. Το Άγιον Πνεύμα δεν φαίνεται καθόλου, γυρίζει όλο τον κόσμο πάνω από την κεφαλή μας, με βοή, αλλά δεν την ακούει κανένας». «Αλλά πρέπει να ακούμε και εμείς το Άγιον Πνεύμα, για να γίνουμε και εμείς σωστοί. Γι’ αυτό γυρίζει όλο τον κόσμο. Ο Μέγας Θεός δεν φαίνεται». «Και είναι πάρα πολύ καλός. Αγάπη. Και τους αμαρτωλούς τους αγαπάει και τους λυπάται κιόλας. Και τους αφήνει, τους αφήνει, να πέσουν σε μετάνοια. Και όταν πέσουν σε μετάνοια, ύστερα τους αγαπάει πιο πολύ από τους άλλους. Πιο πολύ αγαπάει τους μετανοούντες».
Επίσης, μου περιέγραψε το μέγεθος του σώματος των αγίων, όπως του αγίου Στεφάνου, της αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας, του αγίου Δημητρίου, του αγίου Γεωργίου, της αγίας Μαρίνας κλπ., ακόμη δε περιέγραψε και το πρόσωπο της Παναγίας.
Ψάλαμε το «Φως ιλαρόν» και το εξαποστειλάριο «Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα».
Είπε για το έργο των Αρχιερέων:
«Εσείς είστε οι βοσκοί που τραβάτε το κοπάδι, δίνετε το παράδειγμα στο κοπάδι, σας ακούνε και μετανοούν. Εγώ δεν θέλω καθόλου τα κουτσομπολιά, την κατάκριση. Μετάνοια για μένα και προσευχή για τους άλλους να τους δίνη ο Θεός μετάνοια, όχι κατάκριση». «Οι ποιμένες είναι κεφαλές, που παραδόθηκαν στον Θεό. Δεν μπορούν να αφήσουν τον Θεό και να κοιτάνε αλλού».
Αλλά και για τους αλλόθρησκους είπε: «Τους αλλόθρησκους δεν θα τους σώση η πίστη τους, αλλά οι πράξεις τους».
Στο τηλέφωνο μετά από 12 ημέρες, δηλαδή στις 25-4-2013, μου είπε: «Και γεννημένο να σε είχα, δεν έμπαινες τόσο στην καρδιά μου. Να σε προστατεύουν όλες οι ουράνιες δυνάμεις. Στην αρχή φοβόμουν που θα σε συναντήσω, επειδή είσαι Δεσπότης. Αλλά μετά κατάλαβα ότι είσαι πιο απλός από μένα … Σου φιλώ και τα δυό σου χέρια γονατιστή».
Να σημειωθή ότι εκείνη την ημέρα συνάντησα και δύο άλλους αγίους Γέροντες, μακαριστούς τώρα, ήτοι τον ερημίτη π. Θεόδωρο (Νείλο) και τον π. Αναστάσιο Κουδουμιανό, και μόλις επέστρεψα στην Ναύπακτο έγραψα ένα κείμενο με τίτλο «Σημαντική συνάντηση με τρεις ευλογημένους ανθρώπους στην Κρήτη», το οποίο είναι ακόμη ανέκδοτο.
2. Τμήματα από τις επιστολές της
Στην συνέχεια θα δημοσιευθούν μερικά τμήματα από επιστολές της, ήτοι την πρώτη και την τελευταία.
Η πρώτη ιδιόχειρη επιστολή της εστάλη το Ψυχοσάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014, και έχει ως εξής:
«Ψυχοσάββατον 22 Φεβρουαρίου 2014
Εις το όνομα του ΠΑΤΡΟΣ και του ΥΙΟΥ και του Αγίου ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Άγιε Δέσποτά μου, Σεβαστέ και Πολυαγαπητέ μου, Πάτερ ΙΕΡΟΘΕΕ.
Την ευχή σου ζητώ, παιδί μου. Στα γόνατα πεσμένη προσκυνώ την αγιωσύνη σου, φιλώ τα χεράκια σου. Συγνώμη που σε λέω παιδί μου. Εσύ είσαι Μητροπολίτης γεμάτος Πνεύμα Άγιο, εγώ είμαι μια γρηά γεμάτη αμαρτίες που με άφησε ο Θεός μέχρι τα γεράματα για να μετανοήσω. Όμως, νοιώθω απέραντη μητρική αγάπη για σένα και αφήνω την καρδιά μου ελεύθερα να εκφρασθή. Ευχαριστώ πολύ για τις επισκέψεις σου, για την ευλογία σου και την διδασκαλία σου.
…
Για μένα, παιδί μου, να εύχεσαι να μου δώση ο Θεός ταπείνωση και μετάνοια. Γι’ αυτό μ’ έχει ο Θεός εδώ ακόμα. Αλήθεια ποιο Θεό έχομε; Εμένα θα έπρεπε να μου δίδει νερό να πίνω από τους βόθρους της Ν. Υόρκης γιατί του χωριού μου καθαροί είναι οι βόθροι. Και όμως με φροντίζει και κάθε μέρα βλέπω την προστασία του και την αγάπη του. Σαν να είναι ένα μικρό παιδάκι και το στέλνω στις παραγγελιές. Μόλις του ζητήσω κάτι αμέσως μου το στέλνει. Καμιά φορά καθυστερεί αλλά δεν ανησυχώ, γιατί ξέρω πως θάρθη. Να εύχεσαι να αποκτήσω την Αγία μετάνοια και πολλή ευγνωμοσύνη στον Θεό.
Τις νύχτες καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι, είναι δυνατόν ο Θεός να κάθεται σε θρόνους και σε καρέκλες; Όταν, όμως, πονώ για τις αμαρτίες μου λέω: Πατέρα Επουράνιε συχώρεσέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ μου Ελέησέ με. Άγιον Πνεύμα μου, φώτισε με. Και τότε έρχεται η απάντηση από άλλο τόπο, όχι από την κεφαλή που είναι τρέλλες και φαντασίες αλλά από την καρδιά που την οδηγεί ο Θεός που είναι γεμάτη Θεικά μηνύματα. Όλο το σύμπαν δεν είναι ούτε ένα μικρό μπαλάκι στα Άγια χέρια Του. Ο Νούς δεν χωράει και γλώσσα δεν τα εκφράζει. Δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Άπλετον γαλαζόλευκο φως της δόξας του. Ένα μόνο μπορούμε να πούμε. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ είναι Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ. Και γεμίζει τον άνθρωπο με το φως της αγάπης Του από την κορυφή μέχρι τα νύχια και δεν ξέρεις από που βλέπεις. Νοιώθω σκουλήκι μετά και κλαίω για τις αμαρτίες μου. Αγαπώ όλο τον κόσμο και τον εαυτόν μου μισώ. Μόνο τα Σωματικά μάτια των Αγίων βλέπουν. Στους αμαρτωλούς σαν και μένα το μηχάνημα της καρδιάς για να μας γλυκάνη και να μετανοήσωμε. Σας εξομολογούμαι για να μην έχετε άλλη εντύπωση για τον εαυτό μου. Πόσο καλός είναι ο Θεός που και τα πιο τιποτένια πλάσματά Του σαν εμένα να τους καλοπιάνη στην μετάνοια.
Εύχομαι, Σεβασμιώτατε, να υπάρχη μέσα σου πάντοτε αυτό το φως για να καθοδηγής τον αποστάτη κόσμο και μένα στην Φωτεινή Βασιλεία του ΘΕΟΥ.
Ασπάζομαι και τα δυό σου χέρια και ζητώ την ευχή σου.
Με απέραντο Σεβασμό και αγάπη
Γερόντισσα Γαλάτεια».
Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να αναλυθή αυτή η θαυμάσια επιστολή, στην οποία φαίνεται η μετάνοιά της και η αποκάλυψη του Θεού σε αυτή, μέσα από το μηχανάκι της καρδιάς, αφού τότε όλες οι αισθήσεις γίνονται μία αίσθηση και η Χάρη του Θεού διαπορθμεύεται σε όλο το σώμα και τότε ο άνθρωπος γίνεται πραγματικό μέλος του Σώματος του Αναστάντος Χριστού.
Άλλες επιστολές τελείωνε με την φράση: «Με απέραντο σεβασμό και μητρική αγάπη».
Η τελευταία επιστολή της, και αυτή ιδιόχειρη, μου απεστάλη στις 11 Σεπτεμβρίου 2015, και μεταξύ των άλλων γράφει:
«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
11-9-2015
Πάτερ Ιερόθεε, Άγιε Δέσποτα της Εκκλησίας.
Την ευχή σου ζητώ.
Ήθελα να επικοινωνήσουμε, να σου ανοίξω την καρδιά μου. Νοιώθω πως με καταλαβαίνεις και δεν θα σκανδαλισθείς, σ’ όλους τους άλλους σιωπώ για να μη δημιουργούνται πλάνες εντυπώσεις για μένα. Παρά τα γεράματά μου μ’ έχει ακόμα ο Θεός και ζω. Χίλιες δόξες να ‘χει το όνομά Του. περιμένει την μετάνοιά μου. δεν θέλω να λέω ότι είμαι η μεγαλύτερη αμαρτωλή, γιατί πολλοί το λένε και κρύβουν το μεγαλύτερο εγωισμό. εγώ το νοιώθω, παιδί μου. Μέσα στα μεγαλεία του Θεού, που ο νούς δεν χωρεί και γλώσσα δεν διηγάται, εγώ νοιώθω χειρότερη από κοπρηά. νοιώθω πως έχω κάμει όλες τις αμαρτίες και ταυτίζομε με όλο τον αμαρτωλόν κόσμον. Κλαίω και ζητώ έλεος αλλά ο Πανάγαθος Θεός με λυπάται και μου στέλνει καρδιακές παρηγοριές που ο νούς δεν χωρεί. Τόσο καλός είναι ο Θεός μας. έχω φοβερούς πόνους αλλά μου δίνει δύναμη και αντέχω.
Τώρα τελευταία νοιώθω πως έρχονται συμφορές. δεν μιλάω, όμως. Λέω μόνο για μετάνοια και επιστροφή στο Θεό. Μου φαίνεται παιδί μου πως για τις βρωμιές μας θα μας δικάσουν τα ζώα. Είναι και οι εκτρώσεις και οι βλαστημιές. δεν ακούγεται και από τους κληρικούς πολύς λόγος για μετάνοια αλλά δεν θέλω να κρίνω. μετά την αναμπουμπούλα έρχεται γαλήνη. Μεγάλη δόξα της ορθοδοξίας. Εσύ, άγιε Δέσποτά μου, … …
Να εύχεσαι και για μένα να έχω καλό τέλος και καλή απολογία. Εξασθενεί η μνήμη μου αλλά να μην εξασθενεί ποτέ η καρδιά μου. Αυτή που γίνεται βαθειά σαν το πηγάδι που δεν έχει πάτο και γνωρίζη το Θεό. Σε φιλώ μητρικά σαν την μάνα σου και την γιαγιά σου
φιλώ τα χεράκια και ζητώ την ευχή σου
με σεβαμό και αγάπη
γερόντισσα Γαλάτεια».
Και στην επιστολή αυτή φαίνεται η μεγάλη αυτομεμψία της και όπου υπάρχει αυτομεμψία εκεί δεν μπορεί να αντέξη καμμία πλάνη και δαιμονική ενέργεια. Η Γερόντισσα Γαλακτία κάνει σαφέστατα την διάκριση μεταξύ της εγκεφαλικής μνήμης και της καρδιακής μνήμης, που το βλέπουμε διάχυτα σε όλη την φιλοκαλική παράδοση της Εκκλησίας.
Η Γερόντισσα Γαλακτία είχε ορθόδοξη καρδιά και αγαπούσε όλους, καθώς επίσης συλλάμβανε πολλά μηνύματα και από τον Θεό και από τους ανθρώπους. Όσο επιθυμούσε την αφάνεια, τόσο την φανέρωνε ο Θεός.
Είναι εκπληκτικός ένας λόγος της για την νοερά προσευχή, τον οποίον είπε σε κάποιον επισκέπτη της που την ρώτησε σχετικά: «Γιαγιά, ακούμε τον πνευματικό μας καμμιά φορά να κάνη λόγο για νοερά προσευχή. Τι είναι αυτό;».
Γερόντισσα Γαλακτία: «Φλόγα είναι, παιδί μου. Φλόγα μέσα στην καρδιά. Ακοίμητη. Γυρίζει γύρου γύρου (κυκλικά) και μουρμουρίζει το όνομα του Χριστού… Δεν προκάνει να πέσι πράμα κακό εκιά μέσα, γιατί το καίει… Σου δείχνει εκειόνα το φαναράκι πόσο γλυκός είναι ο Παράδεισος και πόσο αμαρτωλός είναι εκειόσας που το νοιώθει… Σου δείχνει ότι ο Θεός είναι το παν και εμείς μηδέν! Γι’ αυτό έχεις χαρά και λύπη. Χαρά για την νίκη του Χριστού και πόνο αβάσταχτο για τις αμαρτίες σου. Ελπίζεις όμως, γιατί θωρείς ποιος είναι ο Χριστός… Όποιος το ζήσει αυτό και καυχηθεί, δεν είναι πράμα… τοπάκι είναι στα πόδια των κακών (δαιμόνων)… Λέω του π. Αντωνίου να μη σας μιλά γι’ αυτά. Για τις αμαρτίες να λέη, για μετάνοια να λέη και να λέτε ήσυχα, ήσυχα το όνομά Του, του Χριστού (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με). Εδά, παιδί μου, ζούνε οι άνθρωποι στσι υπονόμους… ούτε καν πάνω στην γη… ούτε χοίροι δεν πάνε ομπρός τος. Που να καταλάβουνε από τέτοιους ήλιους…».
Αυτός είναι ένας εμπειρικός ορισμός για την νοερά προσευχή, όπως την ζούσε η ίδια.
Στην Γερόντισσα Γαλακτία δεν πρόσεχα τόσο πολύ στα όσα έλεγε για διάφορα γεγονότα που θα συμβούν, αλλά με ενθουσίαζε πολύ η βαθύτατη μετάνοιά της, η αυτομεμψία της, η ταπείνωσή της, η νοερά προσευχή στην καρδιά της, η διάκριση μεταξύ νού και λογικής. Επίσης με εντυπωσίαζε η διάκριση που έκανε μεταξύ ακτίστου και κτιστού, δηλαδή ήξερε να ξεχωρίζη ποιο είναι το άκτιστο και ποιο είναι το κτιστό, ποιο είναι το θεικό και ποιο είναι το δαιμονικό και αυτό είναι η ουσία της ορθόδοξης θεολογίας.
Σε μια από τις επιστολές της μου έγραφε:
«Να εύχεσαι, παιδί μου. Έχω πέσει πολύ. Νοιώθω ότι λίγος χρόνος μου απομένει να ζήσω ακόμη εδώ. Όμως ο τριαδικός Θεός που μας καλεί κοντά Του είναι αιώνιος. Ξεχνώ λίγο αλλά η κεφαλή της καρδιάς δεν ξεχνά. Δεν ξεχνώ και σένα, Άγιε αρχιερέα του Χριστού, μη με ξεχάσης και εσύ, παιδί μου, και τώρα και όταν θα φύγω για τον ουρανό.
με πολύ σεβασμό και μητρική αγάπη γερόντισσα Γαλάτεια».
Είναι εκπληκτικός ο λόγος της για την «κεφαλή της καρδιάς», που δείχνει έναν άνθρωπο που γνωρίζει πως λειτουργεί αυτό το «μηχανάκι της καρδιάς», μέσα από την οποία ο νούς ανάγεται στην θεωρία.
Και σε άλλη επιστολή έγραφε:
«Δώσε μου και συ την ευχή σου να έχω καλό τέλος, αγάπη αχόρταγη στο Χριστό, να αγαπώ όλα Του τα πλάσματα και να μισώ μόνο τον εαυτό μου τον αμαρτωλό. Και να βρω ένα μικρό μικρό τοπαλάκι στην Βασιλεία Του, αλλά να βλέπω το φως του προσώπου Του και να χαίρομαι. Να μετανοήσω, παιδί μου. Φιλώ και πάλι τα χεράκια σου και ζητώ την ευχή σου.
με σεβασμό και μητρική αγάπη γερόντισσα Γαλάτεια».
Η Γερόντισσα Γαλακτία, όπως την γνώρισα, είχε «αγάπη αχόρταγη στον Χριστό», συνδυασμένη με μεγάλη αυτομεμψία, που δείχνει γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα, γι’ αυτό ο Θεός θα της έδωσε αυτό που ποθούσε, «να βλέπη το φως του προσώπου Του».
Όταν πληροφορήθηκα την κοίμησή της, έγραψα στον π. Αντώνιο: «Η Γερόντισσα Γαλακτία άνοιξε τα μάτια της στην αιωνιότητα και δεν θα τα κλείση ποτέ. Ευλογημένη η είσοδος των Αγίων εις τα Άγια των Αγίων, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν». Να έχουμε την αγία ευχή της.