Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας δημοσίευσε μήνυμα για τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων.
“Η εποχή μας είναι πολύ γνωσιολογική· θα έλεγα γνωσιοκρατική και ορθολογιστική, με αποτέλεσμα να υπερτονίζει τη διανοητική λειτουργία του ανθρώπου. Αν όμως κανείς είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τότε βλέπει την ανεπάρκεια αυτού του ορθολογιστικού μονολιθισμού μέσα του”, αναφέρει στο μήνυμά του.
“Η σκέψη υπάρχει κυρίως για να εκφράζει και για να συνυπουργεί στο έργο της καρδιάς. Φανταστείτε σε μια κοινωνία στην οποία ακόμα και τα συναισθήματά μας διανοητικοποιούνται, να μπορεί κάποιος να σκέφτεται με την καρδιά”, τονίζει χαρακτηριστικά.
“Μυστήριο είναι κάτι το οποίο ξεπερνά τα αντιληπτικά όρια και μέτρα του ανθρώπου. Όταν όμως κανείς ταπεινώνεται μπροστά στο μυστήριο, το πλησιάζει περισσότερο και το προσεγγίζει. Και ενώ το γνωρίζει, αισθάνεται ότι διευρύνεται ο χώρος του αγνώστου”, προσθέτει.
Και καταλήγει: “Όταν η ψυχή μας ταπεινώνεται, όταν μπορεί να δακρύσει για την ανεπάρκειά της και να την αποδεχθεί εν ειρήνη, τότε πιο εύκολα μπορεί να στραφεί και να ζητήσει το έλεος του Θεού. Όταν δε το έλεος του Θεού έρχεται, τότε η εμπειρία της εσωτερικής μεταμορφώσεως αρχίζει να γίνεται η νέα, η «καινή», πραγματικότητα.”
Διαβάστε ολόκληρο το μήνυμα του Μητροπολίτη για τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων:
Η εποχή μας είναι πολύ γνωσιολογική· θα έλεγα γνωσιοκρατική και ορθολογιστική, με αποτέλεσμα να υπερτονίζει τη διανοητική λειτουργία του ανθρώπου. Αν όμως κανείς είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τότε βλέπει την ανεπάρκεια αυτού του ορθολογιστικού μονολιθισμού μέσα του. Βλέπει ότι δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Το μυαλό είναι πολύ στενό για να χωρέσει τα μεγάλα. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, θα έλεγα ότι παίζει τον ρόλο του εκτυπωτή.
Η είσοδος και η ανάλυση των πνευματικών μηνυμάτων γίνεται μέσα στην καρδιά. Ο χώρος της καρδιάς είναι πολύ ευρύτερος και έχει πολύ περισσότερη δυνατότητα από τη σκέψη. Η σκέψη υπάρχει κυρίως για να εκφράζει και για να συνυπουργεί στο έργο της καρδιάς. Φανταστείτε σε μια κοινωνία, στην οποία ακόμα και τα συναισθήματά μας διανοητικοποιούνται, να μπορεί κάποιος να σκέφτεται με την καρδιά. Να συλλαμβάνει τα μηνύματα κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Το εντυπωσιακό δε είναι ότι αυτό δεν αναφέρεται μόνο στα πνευματικά. Θα έλεγα ότι ισχύει ακόμη και για τα επιστημονικά. Η καλή επιστημονική έρευνα δεν βασίζεται τόσο στην οξύνοια όσο στη διαίσθηση.
Σίγουρα με μια στενή ορθολογιστική αντίληψη αυτά δεν γίνονται κατανοητά, γι’ αυτό και η Εκκλησία λέει ότι τα μυστήρια υπερβαίνουν την ικανότητα της σκέψης. Μυστήριο είναι κάτι το οποίο ξεπερνά τα αντιληπτικά όρια και μέτρα του ανθρώπου. Όταν όμως κανείς ταπεινώνεται μπροστά στο μυστήριο, το πλησιάζει περισσότερο και το προσεγγίζει. Και ενώ το γνωρίζει, αισθάνεται ότι διευρύνεται ο χώρος του αγνώστου. Δεν περιορίζεται το άγνωστο· γι’ αυτό και δεν μικραίνει το μυστήριο. Η λογική της Εκκληςίας το αγαπά το μυστήριο· δεν το φοβάται. Είναι το έξω από μας, είναι το πέραν από μας. Είναι αυτό που μας υποψιάζει και μας ελκύει στην άλλου είδους ζωή.
Η κατανόηση του μυστηρίου υπερβαίνει κάθε δυνατότητα διανοητική. Προσπαθείς να το καταλάβεις και δεν μπορείς. Ταπεινώνεσαι και σου αποκαλύπτεται. Αυτή δε η αποκαλυψη είναι τόσο δυνατή, που επιβεβαιώνει ότι η πίστη, ως οδός γνώσεως είναι πληρέστερη και επαρκέστερη από τη σκέψη.
Όταν η ψυχή μας ταπεινώνεται, όταν μπορεί να δακρύσει για την ανεπάρκειά της και να την αποδεχθεί εν ειρήνη, τότε πιο εύκολα μπορεί να στραφεί και να ζητήσει το έλεος του Θεού. Όταν δε το έλεος του Θεού έρχεται, τότε η εμπειρία της εσωτερικής μεταμορφώσεως αρχίζει να γίνεται η νέα, η «καινή», πραγματικότητα.
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Είναι ο Θεός και οι ανακλάσεις Του· είναι ο,τι Αυτόν θυμίζει και ο,τι από Αυτόν προέρχεται. Αυτός είναι ο Ων· Αυτός είναι η αληθινή πραγματικότητα. Δεν είναι η πραγματικότητα τα πάθη μας, ούτε οι αδυναμίες μας. Αυτά αποτελούν τη νοσηρή πραγματικότητα ενόσω μένουμε κολλημένοι σ’ αυτά. Όλος μας όμως ο σκοπός, όλος μας ο στόχος, όλος ο αγώνας είναι να εντοπίσουμε τα πάθη μας και ταπεινούμενοι ενώπιον του ελέους του Θεού να ζητήσουμε τη δική Του ενέργεια μέσα μας, ώστε πλέον να μην ενεργούνται αυτά, αλλά να ενεργείται η χάρις Του.