Μητροπολίτης Μάνης: Περιστατικά πίστεως

Του Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’

1. Λέγεται, ότι ο αείμνηστος Κερκύρας κυρός Πολύκαρπος (†1984), όταν κοιμήθηκε και πήγαν να τον ετοιμάσουν για την εξόδιο ακολουθία, βρήκαν να φορά μπαλωμένο παντελόνι και στην τσέπη του ένα χαρτάκι που έλεγε: «Αν βρείτε κανένα νόμισμα, δώστε το σε πτωχούς». Δεν βρήκαν τίποτα.
2. Λέγεται επίσης ότι ο αείμνηστος Φαναριοφερσάλων κυρός Ιεζεκιήλ (†1953) μοίραζε τα πάντα. Κάποτε βρέθηκε, ανήμερα Χριστούγεννα, στον Δεσποτικό θρόνο με παντόφλες. Τι είχε συμβεί; Την παραμονή των Χριστουγέννων είχε δώσει τα καινούργια του παπούτσια, που του είχαν κάνει δώρο, σε ένα πτωχό, που πήγε το βράδυ στο Επισκοπείο, να πάει να τα πουλήσει πάλι στον υποδηματοποιό και να πάρει τα χρήματα προς βοήθεια.
3. Κάποιος κληρικός, περπατώντας σε μια απόμακρη περιοχή της Ν. Σμύρνης, βρέθηκε μπροστά σ’ ένα άθλιο καλυβάκι. Μπήκε, και είδε μια μοναχική γερόντισσα:
   – Ποιος είσαι, παπά μου; ρώτησε. Δε σε γνωρίζω.
   – Είμαι καινούργιος εδώ, απάντησε. Κάνε μου ένα καφεδάκι.
   Κάθισε, πήρε λίγο καφέ, κουβέντιασε μαζί της, χαιρέτισε και έφυγε.
   Όταν η γιαγιά πήγε να πλύνει το φλυτζάνι, είδε από κάτω διπλωμένο ένα μεγάλο χαρτονόμισμα!…
   Ο άγνωστος κληρικός ήταν ο Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης Χρυσόστομος (†1986)
4. Ιστορείται, ότι ο αείμνηστος Θηβών και Λεβαδείας κυρός Νικόδημος (†1996) περνούσε κάποτε από μία γειτονιά στον συνοικισμό Κουκάκι των Αθηνών και είδε σε μία «αλάνα» να παίζουν μερικά παιδιά ποδόσφαιρο. Όμως πρόσεξε ότι ένα παιδί, ήταν έξω από το γήπεδο, και απλώς καθόταν και δεν έπαιζε. Το πλησίασε και το ρώτησε γιατί δεν παίζει. Τότε τα άλλα παιδιά πήγαν και του είπαν: Είναι κωφάλαλο αυτό το παιδί. Ο Σεβασμιώτατος αμέσως είπε να παίξει και αυτό το παιδί και μετά πήγανε μαζί στο σπίτι του. Είδε τους γονείς του, συζήτησαν και από τότε, άρχισε να μαθαίνει την γλώσσα των κωφαλάλων και σιγά-σιγά έφτιαξε τον Σύλλογο: «Ο Προφήτης Ζαχαρίας» (1963).
5. Στη νήσο Ύδρα, στα χρόνια της Κατοχής, που ο κόσμος πείναγε, εμφανίστηκαν πολλά ψάρια στην παραλία, που οι άνθρωποι άφθονα τα έπιαναν και έζησαν απ’ αυτά. Τα έλεγαν «καργαμέντο». Οι παλαιότεροι το θυμούνται. Δόξαζαν την Παναγία. Όταν τελείωσε η Κατοχή, τα ψάρια αυτά εξαφανίστηκαν.
6. Σε γηροκομείο της Κρήτης, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ζούσε μία γερόντισσα, Νοσοκόμα του πολέμου στα βουνά της Πίνδου και καθημερινώς έκαμνε κομποσχοίνι υπέρ αναπαύσεως των αξιωματικών και στρατιωτών που έπεσαν στον πόλεμο του Σαράντα.
7. Μία γερόντισσα στην Αγία Παρασκευή Αττικής, που ήρθε με μία μοναχά εικόνα της Παναγίας από την Σμύρνη, μετά την καταστροφή (1922), μένει σε ένα καμαράκι. Ασχολία της είναι να ζυμώνει και ψήνει πρόσφορα και να τα στέλνει εκεί όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα να έχουν για την Θ. Λειτουργία. Το καμαράκι της είναι ως ένα κελί μοναχής. Ζεί απλά και ταπεινά, χωρίς σύνταξη και συντηρείται από τους πιστούς χριστιανούς. Προσεύχεται και δίνει απλές, αλλά σπουδαίες συμβουλές.
8. Την ημέρα της Πεντηκοστής, όπου αναγιγνώσκεται η Ευαγγελική περικοπή, στην οποία υπάρχει και η φράση: «ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. ζ’, 38), μία γριούλα, στις Σπέτσες, όλη εκείνη την ημέρα, όποιος την συναντούσε έλεγε την ευχή-χαιρετισμό: «Παιδάκι μου, το Άγιο Πνεύμα στην κοιλιά σου»!
9. Την δεκαετία του 1960 κτιζόταν ένα σπίτι στην Αγία Παρασκευή Αττικής και ο ιδιοκτήτης και κτίστης κατά την προετοιμασία έσβηνε μέσα σ’ ένα λάκκο τον ασβέστη, όπως τότε συνηθιζόταν. Όμως ένα παιδί του ανθρώπου αυτού, παίζοντας στην αυλή, έπεσε στο λάκκο με τον ασβέστη και κάηκαν τα μάτια του. Τότε ο πατέρας αυτός-κτίστης άρπαξε το παιδί και τρέχοντας το πήγε κάτω από το εικόνισμα του Ι. Ναού της Αγίας Παρασκευής, παρακαλώντας την να γίνει καλά! Η Αγία έκανε το θαύμα της. Το παιδί θεραπεύτηκε.
10. Ένας ιερέας, είδε σε μια γειτονιά ένα μωρό μέσα σ’ ένα καροτσάκι να κλαίει γοερά! Ο πατέρας το μάλωνε με φωνές. Το ίδιο και η μάνα. Ο ιερέας πλησίασε και ρώτησε γιατί το μωρό κλαίει; Οι γονείς με αγανάκτηση και θυμό απήντησαν: Το καταραμένο είναι συνεχώς ανήσυχο. Κλαίει γοερά! Δεν υποφέρεται. Ο ιερεύς ρώτησε: Το έχετε βαπτίσει; Οι γονείς είπαν όχι. Δεν χρειάζεται. Τότε ο ιερέας είπε: Μα ακριβώς χρειάζεται. Γι’ αυτό κλαίει έτσι. Τα αβάπτιστα παιδιά τα πειράζει ο πονηρός. Βαπτίστε το. Και αφού είπε αυτά τα λόγια, σταύρωσε το παιδάκι. Αυτό αμέσως σταμάτησε να κλαίει και χαμογελούσε. Οι γονείς έμειναν εμβρόντητοι.
11. Μία προισταμένη μεγάλου νοσοκομείου των Αθηνών, ήταν υπεύθυνη ολόκληρου του 1ου ορόφου. Όταν ο Ιερέας, στην εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου την 8η Σεπτεμβρίου, πήγε να λιτανεύσει την εικόνα στους θαλάμους των ασθενών, εκείνη ήταν μπροστά, έδειχνε τον δρόμο, ενημέρωνε τον Ιερέα και κρατούσε αναμμένο ένα κερί. Ο ιερέας συνέχισε την λιτάνευση της εικόνας. Ανέβηκε στον 2ο όροφο και στον 3ο. Τότε ο ιερέας που την έβλεπε κοντά του της είπε: «Με συγχωρείτε. Εσείς ως προισταμένη του 1ου ορόφου, θα μπορέσετε να έλθετε μαζί μας και στους υπόλοιπους ορόφους; Εγώ θα ανέβω μέχρι τον 6ο του νοσοκομείου. Και η νοσηλεύτρια απήντησε: «Πάτερ, συνοδεύω την Παναγία»!
12. Ένας ιατρός χειρουργός σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο, είχε ως βασική του αρχή να μην λαμβάνει το λεγόμενο «φακελλάκι». Προ της εγχειρίσεως του ασθενούς, ότι και αν ήταν αυτός, καθόταν δίπλα του στο κρεββάτι, εξηγούσε τι έχει ο ασθενής, πως θα κάνει την εγχείριση και τι θα γίνει μετά. Όταν έβλεπε ότι ο ασθενής ήταν πτωχός ή κάποιο νέο παιδί, τότε σε άλλη στιγμή, ο ίδιος, έβαζε κάτω από το μαξιλάρι του ένα δικό του «φακελλάκι», προς ενίσχυσιν. Αντί να παίρνει, έδινε φακελλάκι.
13. Έναν αριστούχο πτυχιούχο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών τον βράβευσαν μεγάλα Ιδρύματα, Σύλλογοι, Δήμαρχοι και βέβαια τον χειροκροτούσαν. Τέλος τον βράβευσε και η Ακαδημία Αθηνών, εν μέσω πολλών χειροκροτημάτων και φωτογραφιών. Μετά το πέρας της εκδήλωσης ο εκπρόσωπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής τον προσκάλεσε να έλθει την επομένη ημέρα στην Αρχιεπισκοπή να του δώσει ευλογία και ο Αρχιεπίσκοπος και να τον συγχαρεί. Ο νέος αυτός ιατρός ήλθε πράγματι στο Γραφείο του Αρχιεπισκόπου και μετά την σεμνή συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο δήλωσε: «Καλά ήταν τα βραβεία που μου έδωσαν, χάρηκα. Εδώ όμως στην Εκκλησία αισθάνθηκα την ζεστασιά του Θεού»!
14. Ένας δικαστής, προτού ανέλθει στην έδρα να δικάσει, κάμνει ιδιαίτερη προσευχή μέσα του, έχοντας παράλληλα το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του, όπου αγγίζει ένα κομποσχοίνι. Εξομολογείτο σε φίλο ιερέα, ότι η προσευχή, του δίνει πολλή ηθική δύναμη για το δύσκολο έργο του και τις δυσχερείς δικαστικές υποθέσεις.
15. Ένας οδηγός ταξί, όταν διέρχεται από κάποιο ιερό ναό, τότε ομιλεί διακριτικά στο πελάτη του για τον Άγιο του Ναού. Βρίσκει την ευκαιρία να δώσει ομολογία πίστεως και να ωφελήσει πνευματικά τον επιβάτη με τον δικό του τρόπο.
16. Ένας ιερέας ψαρεύει στη θάλασσα με την βάρκα του. Τα ψάρια που αλιεύει τα διαλέγει και κατόπιν τα τοποθετεί σε σακκούλες και αρχίζει το μοίρασμα σε πτωχές οικογένειες. Αυτό το πραγματοποιεί δύο φορές την εβδομάδα.
17. Διηγείται ένας αξιόλογος ιεροκήρυκας: «Κάποτε βρέθηκα στο ναό ενός ορεινού χωριού. Εκοινώνησα και βγήκα στην Ωραία Πύλη, όπου έκανα ένα μικρό κήρυγμα στους λιγοστούς πιστούς και ο ιερέας τελείωσε την Θ. Λειτουργία. Μετά το «Δι’ ευχών» και την διανομή του αντιδώρου, τότε χαιρέτησα ένα γέρο ιερέα, συνταξιούχο, που ήταν δίπλα μου καθ’ όλην την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας. Εκείνος έσκυψε να μου φιλήσει το χέρι. Εγώ του λέγω: -Εσύ, γέροντα, μου φιλάς το χέρι; Και εκείνος απάντησε: -Δεν φιλώ εσένα, αλλά Εκείνον που επήρες σήμερα μέσα σου! Θαύμασα τα λόγια του, την βαθυτάτη πίστη και ευλάβειά του».
18. Μία ἀξιόλογος ἐκπαιδευτικός, Λυκειάρχης, μόλις συνταξιοδοτήθηκε καί κατόπιν σύμφωνης γνώμης καί τοῦ συζύγου της, ἀνεχώρησε σέ μία χώρα τῆς Ἀφρικῆς ὅπου ἐνετάχθη στό ἐκεῖ ἱεραποστολικό κλιμάκιο καί πρόσφερε πάρα πολλά γιά τήν παιδεία τῶν ἀφρικανόπουλων.
19. Μία κυρία, ἔχοντας σπουδάσει Νοσηλευτική, ὅταν πληροφορεῖται, ὅτι κάποιος κληρικός ἤ μοναχός εἶναι ἀσθενής, τότε πηγαίνει καί μέ πολλή διάκριση καί σεβασμό προσφέρει μέ ἀνιδιοτέλεια καί αὐτοθυσία τίς ὑπηρεσίες της.
20. Μία νέα, τήν κτύπησε ὁ καρκῖνος. Ἐπιθυμία της ἦταν νά γίνει μοναχή. Δέν πρόλαβε. Βρέθηκε γιά μῆνες σέ Νοσοκομεῖο, στό κρεββάτι τοῦ πόνου. Ἐκεῖ σ’ αὐτή τήν κατάσταση, τελικά δέχθηκε τό μοναχικό σχῆμα καί μετά μία ἡμέρα ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Τό ὄνομά της πρός μνημόνευση, †Πελαγία μοναχή.