Ποιμαντορική Εγκύκλιο επί τη Εορτή των Χριστουγέννων εξέδωσε ο Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Πλάτων.
“Η Γέννηση του Χριστού φανέρωσε το αρχαίο κάλλος της θείας εικόνας στον άνθρωπο, το οποίο είχε επικαλύψει η ανθρώπινη αμαρτία, και αποκατέστησε την επίγνωση και τη χάρη της υιοθεσίας. Πλέον, ο κάθε πιστός μπορεί να αναφωνεί: «Εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου ει και στίγματα φέρω πταισμάτων». Με τη Γέννηση του Χριστού διαψεύστηκε η λογική της σοφίας των φιλοσόφων, οι οποίοι πρέσβευαν ότι «Θεός ανθρώπω ου μίγνυται». Φανερώθηκε περίτρανα, ότι ο Θεός είναι κοινωνία αγάπης και καλεί τον άνθρωπο να ασπασθή και να αντανακλά στη ζωή του, στη σχέση του με τον Θεό και με τους συνανθρώπους του αυτή την ενδοτριαδική κοινωνία της ανιδιοτελούς αγάπης” αναφέρει ο Μητροπολίτης κ. Πλάτων.
Σε άλλο σημείο τονίζει “Με την ενανθρώπισή του ο Υιός του Θεού Λόγος αποκατέστησε τον άνθρωπο στην προπτωτική του αξία και δόξα. Εισήγαγε στον κόσμο τη Θεία Δικαιοσύνη, κήρυξε την ισότητα όλων των ανθρώπων, δίδαξε την ανιδιοτελή αγάπη, έδειξε την οδό της σωτηρίας και μας προσκαλλεί άπαντες να Τον ακολουθήσουμε ελεύθερα και με εμπιστοσύνη σε μία σταυροαναστάσιμη πορεία ζωής.”
Παρατίθεται η Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης
«Τι θαυμάζεις Μαριάμ; Tι εκθαμβείσαι τω εν σοι;
Ότι άχρονον υιόν χρόνω εγέννησα, φησί».
(Κάθισμα της Ακολουθίας του Όρθρου των Χριστουγέννων Ήχος δ’)
Τέκνα ημών εν Κυρίω αγαπητά,
Είναι απολύτως εύλογη η απορία, η έκπληξη και το δέος που, σύμφωνα με τον ιερό Υμνωδό, διακατείχε την Παναγία κατά την Αγία Νύχτα της Γεννήσεως του Χριστού, καθώς ο απρόσιτος και απερίγραπτος Θεός Λόγος έγινε προσιτός και περιγραπτός ως άνθρωπος. Χωρίς να απωλέσει ή να μειώσει την άκτιστη θεία φύση Του προσέλαβε εκ της Παρθένου πλήρη ανθρώπινη φύση εκτός αμαρτίας, προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο. Ο Υιός Λόγος δεν άρχισε να υπάρχει από τη στιγμή της Γεννήσεώς του ως ανθρώπινο βρέφος εκ της Παρθένου, αφού είναι Αυτός ο ίδιος ο προ των αιώνων υπάρχων Θεός, ο Δημιουργός του χρόνου.
Με την κατ’ άνθρωπον Γέννησή Του ο Υιός του Θεού έγινε κοινωνός της ανθρώπινης φύσεώς μας, για να γίνουμε εμείς «κοινωνοί θείας φύσεως»(Β΄ Πετρ. 1, 4). Από αγάπη και φιλανθρωπία ο Υιός του Θεού έγινε η νέα ζύμη στο όλο φύραμα της ανθρωπότητας, για να την ελκύσει στην κατά χάρη θέωση, τον εξ αρχής φυσικό προορισμό της.
Η Εκκλησία σήμερα με την υπέροχη υμνολογία της μας καλεί να εντρυφήσουμε στο μέγα μυστήριο της Θείας Ενανθρωπίσεως και να συμμεριστούμε τον θαυμασμό της Παναγίας, έργο εξ αντικειμένου δύσκολο λόγω του σκοτισμού της ανθρώπινης φύσεως από την αμαρτία, οι επιπτώσεις της οποίας υπήρξαν τραγικές. Ο άνθρωπος έχασε την ειρήνη με τον Θεό, με τον εαυτό του και με τον συνάνθρωπο. Υποδουλώθηκε στη φθορά και τον θάνατο. Απώλεσε την αρχική Θεογνωσία και τη δυνατότητα του «καθ’ομοίωσιν Θεού». Στη θέση του Θεού έπλασε ανύπαρκτους θεούς και θεοποίησε την κτίση και τα κτίσματα. Την τραγικότητα της κατάστασης του μεταπτωτικού ανθρώπου αποδίδει άριστα ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης με τη φράση του, η αμαρτία τον άνθρωπο «πτώμα εποίησεν»(Εις τους Ψαλμούς, PG. 44, 508CD). Σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι και αποξένωση από τον αληθινό Θεό ζούσε η ανθρωπότητα μέχρι τη Γέννηση του Χριστού, η οποία συνέβη, όταν στο προαιώνιο σχέδιο της Θείας Οικονομίας ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.
Ο επουράνιος Πατέρας έστειλε τον «μεγάλης βουλής άγγελο»(Ησ. 9,6), τον ίδιο τον Μονογενή Του Υιό, για να φέρη στον κόσμο την ειρήνη. Ο Υιός του Θεού έγινε τέλειος άνθρωπος και μας δίδαξε την αληθινή Θεογνωσία. Γι’ αυτό και ψάλλουμε δοξολογικά: «Η γέννησή σου Χριστέ ο Θεός, ανέτειλε τω κόσμω το φως τω της γνώσεως». Φανερώθηκε ξεκάθαρα με τη Γέννηση του Χριστού, ότι ο Θεός δεν είναι μία απρόσωπη ανώτερη δύναμη, το αντικείμενο ενός φιλοσοφικού στοχασμού και ασφαλώς δεν είναι ο Θεός ένας παγκόσμιος δυνάστης και άτεγκτος τιμωρός, σύμβολο και πηγή φόβου. Αντιθέτως, είναι ένας ουράνιος Πατέρας γεμάτος αγάπη και στοργή για τον πληγωμένο από την αμαρτία άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, «ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’έχη ζωήν αιώνιον»(Ιω. 3, 16).
Η Γέννηση του Χριστού φανέρωσε το αρχαίο κάλλος της θείας εικόνας στον άνθρωπο, το οποίο είχε επικαλύψει η ανθρώπινη αμαρτία, και αποκατέστησε την επίγνωση και τη χάρη της υιοθεσίας. Πλέον, ο κάθε πιστός μπορεί να αναφωνεί: «Εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου ει και στίγματα φέρω πταισμάτων». Με τη Γέννηση του Χριστού διαψεύστηκε η λογική της σοφίας των φιλοσόφων, οι οποίοι πρέσβευαν ότι «Θεός ανθρώπω ου μίγνυται». Φανερώθηκε περίτρανα, ότι ο Θεός είναι κοινωνία αγάπης και καλεί τον άνθρωπο να ασπασθή και να αντανακλά στη ζωή του, στη σχέση του με τον Θεό και με τους συνανθρώπους του αυτή την ενδοτριαδική κοινωνία της ανιδιοτελούς αγάπης.
Ο Χριστός, ως νέος Αδάμ, διόρθωσε το σφάλμα του πρώτου Αδάμ. Έζησε ως άνθρωπος μία απολύτως αναμάρτητη ζωή, μας δίδαξε την αληθινή Θεογνωσία και πλήρωσε για χάρη μας το πανάκριβο τίμημα της παρακοής των Πρωτοπλάστων, το οποίο βάρυνε όλους μας, χύνοντας για όλους μας το Τίμιο αίμα Του πάνω στον Σταυρό. Γι’ αυτό οι πιστοί όλων των αιώνων οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στον Σωτήρα μας, όπως και στην Αειπάρθενο Θεοτόκο, η Οποία διόρθωσε το ολέθριο για την ανθρωπότητα λάθος της αρχαίας Εύας, της μητέρας της φθοράς και του θανάτου. Η νέα Εύα, η Παναγία, με την ελεύθερη, ταπεινή και απόλυτη υπακοή και συγκατάθεσή της στο σωτήριο σχέδιο του Θεού έγινε η μητέρα της ζωής και της αφθαρσίας.
Με την ενανθρώπισή του ο Υιός του Θεού Λόγος αποκατέστησε τον άνθρωπο στην προπτωτική του αξία και δόξα. Εισήγαγε στον κόσμο τη Θεία Δικαιοσύνη, κήρυξε την ισότητα όλων των ανθρώπων, δίδαξε την ανιδιοτελή αγάπη, έδειξε την οδό της σωτηρίας και μας προσκαλλεί άπαντες να Τον ακολουθήσουμε ελεύθερα και με εμπιστοσύνη σε μία σταυροαναστάσιμη πορεία ζωής.
Με καθαρότητα καρδίας και συνειδήσεως, απαλλαγμένοι από φθοροποιά πάθη, με τις καρδιές μας γεμάτες ευγνωμοσύνη και αισθήματα δοξολογίας ενώπιον του μεγάλου μυστηρίου της θείας συγκαταβάσεως, ας προσέλθουμε άπαντες να προσκυνήσουμε το Θείο Βρέφος. Μαζί με τους σοφούς Μάγους και τους ταπεινούς ποιμένες της Βηθλεέμ ας προσκυνήσουμε Τον ανακληθέντα στη φάτνη των αλόγων ζώων, προκειμένου να φέρει στον κόσμο το φως της αληθινής Θεογνωσίας. Μαζί με τους αγίους αγγέλους ας Τον ανυμνήσουμε αναφωνώντας και το : «Δι’ ημάς εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός», στον οποίο ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.
Διάπυρος προς τον εν τω θεοδέγμονι σπηλαίω Τεχθέντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΛΑΓΚΑΔΑ, ΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΡΕΝΤΙΝΗΣ ΠΛΑΤΩΝ