“Ας έχουμε θάρρος, αδελφοί! Ας έχουμε πίστη! Και ας ξεκινούμε από την αρχή τον αγώνα μας στην Εκκλησία, κρατώντας την ελπίδα της Αναστάσεως, να αναστηθούμε κι εμείς με τον Χριστό, γνωρίζοντας ότι Αυτός είναι η αλήθεια και το νόημα της ζωής μας!” αναφέρει μεταξύ άλλων στο αναστάσιμο μήνυμά του προς τον κλήρο και τον λαό ο Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.
Αναλυτικά το αναστάσιμο μήνυμα του Μητροπολίτη Κερκύρας:
«Το μυστήριο της Αναστάσεως, το οποίο ζούμε στην Εκκλησία μας, είναι αυτό που δίνει νόημα στην ανθρώπινη υπόστασή μας. Επειδή αναστήθηκε ο Χριστός, ελπίζουμε. Επειδή αναστήθηκε ο Χριστός δεν φοβόμαστε. Επειδή αναστήθηκε ο Χριστός δεν νικιόμαστε από την φθορά της αμαρτίας, από τα πάθη και τα σφάλματα, που μας κάνουν να αποτυγχάνουμε να συναντήσουμε αληθινά τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Διότι εγκαθιστούν ανάμεσα στον ουρανό και την γη, αλλά και μεταξύ του καθενός μας και του συνανθρώπου μας, ένα τείχος, το οποίο μοιάζει ακατανίκητο. Είναι αυτό του υπερήφανου νού, που νομίζει ότι μπορεί να τα ανακαλύψει και να τα μάθει όλα. Που πιστεύει ότι θα ζει για πάντα, καθώς θα βρίσκει τα μέσα με τα οποία ο χρόνος δεν θα μας υποτάσσει. Που θεωρεί ότι το πρώτιστο της ζωής είναι να είμαστε καλά, να περνάμε καλά, να απολαμβάνουμε τα αγαθά του κόσμου, να έχουμε δύναμη και εξουσία ώστε οι άλλοι να υπάρχουν μόνο για μας.
«Έσχατος εχθρός του ανθρώπου ο θάνατος» (Α’Κορ. 15, 26), μας λέγει ο απόστολος Παύλος. Και αυτή είναι η μόνη αδιάψευστη αλήθεια. Νικηθήκαμε από τον παλαιό άνθρωπο, ο οποίος δεν έκανε καλή χρήση της ελευθερίας που του δώρισε ο Θεός και άφησε την αμαρτία να αμαυρώσει το αρχαίον κάλλος. Απατηθήκαμε από τον φθόνο του διαβόλου, ο οποίος δεν αντέχει να βλέπει την κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού που είναι ο άνθρωπος, να πορεύεται σε κοινωνία αγάπης με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο. Υποταχθήκαμε στα έργα μας τα κοσμικά, τα οποία γεμίζουν τον χρόνο μας και μας κάνουν να πορευόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι, ανίκητοι, αθάνατοι. Ο θάνατος όμως παραμονεύει. Άλλοτε ως λύπη, άλλοτε ως ασθένεια, άλλοτε ως μοναξιά, άλλοτε ως το φαινομενικό τέλος. Θέλουμε όμως να καταργηθεί. Ζητούμε ελπίδα. Και στρεφόμαστε σ’ Αυτόν που είναι η ανάσταση και η ζωή, τον Κύριό μας.
Στην υμνογραφία της Εκκλησίας μας βρίσκουμε αυτά τα εξαίσια λόγια: «χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι . συνεσταυρούμην σοι χθες . αυτός με συνδόξασον, Σωτήρ, εν τη βασιλεία σου» (Κανόνας του Όρθρου της Κυριακής του Πάσχα). Είναι μία εξομολόγηση αυτά τα λόγια: Όπως Εσύ εισήλθες στον τάφο χθες, έτσι κι εγώ έθαψα τον παλαιό μου εαυτό μαζί Σου. Όπως Εσύ αναστήθηκες σήμερα, κι εγώ ανασταίνομαι μαζί Σου διά της πίστεως και της αγάπης. Όπως Εσύ σταυρώθηκες χθες για να μας δείξεις την οδό, ότι χωρίς θυσία, χωρίς κόπο, χωρίς υπομονή η ζωή δεν αλλάζει, έτσι κι εγώ σταυρώθηκα μαζί Σου για να Σε ακολουθήσω σ’ αυτήν την αληθινή οδό. Εσύ ο ίδιος λοιπόν, Σωτήρα μου, δόξασέ με μαζί Σου στην βασιλεία Σου!
Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι σήμερα, αλλά δεν είμαστε. Μας υπόσχεται ο κόσμος ότι θα έχουμε ευτυχία αν αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που ενέσκηψαν διά της ασθενείας. Ότι θα επιστρέψουμε σε μία κανονικότητα, στην οποία θα μπορούμε να χαρούμε την ζωή μας και να προχωρήσουμε ο καθένας σε ο,τι επιθυμεί. Οι χριστιανοί όμως είμαστε ελεύθεροι! Έχοντας την ανάσταση ως πυρήνα της ζωής μας, γνωρίζουμε ότι στην συνάντηση με τον Χριστό στην Εκκλησία ελευθερωνόμαστε από κάθε δεσμό. Κανονικότητά μας είναι η αγάπη. Είναι η μετάνοια και ο αγώνας να μην αφήσουμε τα πάθη και τα λάθη να μας κυβερνούνε. Είναι να πιστεύουμε πως κανένας φόβος, καμία θλίψη δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Και αυτό το ήθος, το οποίο αποτελεί την συνέχεια στους αιώνες της εμπειρίας της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αποστόλων, των Μυροφόρων γυναικών, των αψευδών μαρτύρων της Αναστάσεως, είναι και η δική μας ζωή!
Ας έχουμε θάρρος, αδελφοί! Ας έχουμε πίστη! Και ας ξεκινούμε από την αρχή τον αγώνα μας στην Εκκλησία, κρατώντας την ελπίδα της Αναστάσεως, να αναστηθούμε κι εμείς με τον Χριστό, γνωρίζοντας ότι Αυτός είναι η αλήθεια και το νόημα της ζωής μας! Ας αναφωνήσουμε λοιπόν και πάλι με ελπίδα, ανυψώνοντας τις λαμπάδες και τα αναστάσιμα κεριά ψηλά προς τον ουρανό και ο ένας προς τον άλλο: Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη, αδελφοί!»