Την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021, που στην Εκκλησία αρχίζει η Λειτουργική χρήση του Τριωδίου ως προμήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος ακολουθούμενος από τους Διακόνους π. Θεόκλητο Παρδάλη και π. Αμφιλόχιο Χάιτα, επεσκέφθηκε την Ενορία Παμμεγίστων Ταξιαρχών Σανών, στην οποία Ιερουργεί ο Παν. Αρχιμ. π. Νεκτάριος Κωνσταντινίδης, που η ανιδιοτελής συνεισφορά του στη λειτουργία του Κοινωνικού Παντοπωλείου είναι μεγάλη και υποδειγματική.
Με κάθε προφύλαξη για την αποφυγή της διασποράς του κορωνοϊού οι ενορίτες των Σανών προσήλθαν στην Ευχαριστιακή Σύναξη, με επικεφαλής την Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου κα Κωνσταντίνα Σιαρλή.
Στο κήρυγμά του ο κ. Θεόκλητος ανέπτυξε φυσικά την κορωνίδα των αρετών που προβάλλει πνευματικότητα η Ευαγγελική Περικοπή του Τελώνου και Φαρισαίου από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο ( Λουκ. ιη΄ 10-14 ). Ταπείνωση για την Εκκλησία σημαίνει Χριστός, σημαίνει Χριστοζωή, σημαίνει αγάπη που γνωρίζει να γίνεται θυσία για τον άλλον. Θεοδίδακτη η ταπείνωση είναι η Δεσποτική εντολή και στολή που συγκροτεί την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής ως συνισταμένη και περιεκτική όλων των αρετών. Γιατί χωρίς αυτήν όλα τα έργα τα ανθρώπινα είναι μάταια και όλες οι αρετές είναι περιττές και κούφιες, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο Θεός κουρνιάζει ταπεινά στις καρδιακές θύρες κι αναπαύεται στις ταπεινές ψυχές για να γεννήση σωτηρία· κι από το ύψος αυτό σιγοψιθυρίζει στο πλάσμα Του: «Εγώ πατέρας, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφέας, εγώ θεμέλιο για σένα. Ο,τι θέλεις εγώ. Τίποτε να μην σου λείψη. Εγώ θα δουλέψω για χάρη σου. Ήλθα να διακονήσω και όχι να διακονηθώ. Εγώ φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα. Τα πάντα εγώ… Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης· στον σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα, στον ουρανό για σένα προσέρχομαι ικετευτικά στον Πατέρα. Κάτω στη γη για σένα ήλθα πρεσβευτής απ’ Αυτόν. Για μένα είσαι τα πάντα και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;» ( Ιερός Χρυσόστομος)!
Ταπείνωση, είπε ο Επίσκοπός, κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, σημαίνει θυσία των πάντων και επώδυνη κένωση, ακριβής επανάληψη της “κενώσεως” του Χριστού, που μίκρυνε προς καιρόν μόνος Του τη δόξα Του και έλαβε μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, ενώ ήταν συγχρόνως και Θεός. Και ταπείνωσε τον εαυτό Του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου στον πατέρα Του, και μάλιστα θανάτου σταυρικού, που ήταν ο πλέον οδυνηρός και επονείδιστος θάνατος στη ρωμαική εποχή (Φιλ. β΄7-8 )! Να γιατί η Εκκλησία θεωρεί τον Χριστό μας ως την άκρα ταπείνωση. Γιατί το να μιλάη κανείς για ταπείνωση είναι εύκολο. Το να υποδείξη όμως εμπράκτως και τον δρόμο και τον τρόπο με τον οποίο γίνονται πράξη, αυτό είναι το δύσκολο και εκπληκτικό για τον Ιερό Χρυσόστομο. Για τούτο ήρθε στη γη ο μονογενής Υιός του Θεού και δεν έφυγε από κοντά μας, παρά μόνο αφού μας απάλλαξε από το κώλυμα αυτό.
Και κατέληξε ο κ. Θεόκλητος: «Η ταπείνωση είναι η θύρα της Βασιλείας των ουρανών, αυτή χαρίζει στον εραστή της στην καρδιά του ανάπαυση, γιατί έχει ένοικο τον Χριστό. Αυτή ωθεί τον χωματένιο άνθρωπο να καταθέση μπροστά στον σταυρό ολόκληρο το είναι του, και τότε ξαφνικά ο Χριστός σηκώνει αντί για μας τη μοναξιά και την καταθλιπτική βαρύτητα της ζωής. “Ο άνθρωπος παύει να θεωρή τον εαυτό του κέντρο· το παν ανήκει στον Θεό… Η τέχνη της ταπεινώσεως δεν είναι καθόλου το να γίνης τούτο η εκείνο, αλλά να είσαι ακριβώς στο μέτρο που σου δόθηκε από τον Θεό”, θα γράψει ο π. Παύλος Ευδοκίμωφ. Δηλαδή ο Ουρανός γυρεύει από μας να γνωρίζουμε τα όριά μας! Κι αυτό είναι μια θεόδοτη δύναμη που αξιώνει το πρόσωπο να βλέπη τον εαυτό του μυρμήγκι και σκουλήκι, για να γίνη θεόπλαστος άνθρωπος!».
