Στο μήνυμά του για την Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά, ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ Δαμασκηνός μίλησε για το νόημα και τη σπουδαιότητα της περικοπής σχετικά με την συνάντηση του Χριστού με τον Ζακχαίο και την έμπρακτη μεταμέλεια του αρχιτελώνη, ο οποίος, μετά την επίσκεψη του Κυρίου, ξεκινά μία νέα ζωή.
Συγκεκριμένα ο Μητροπολίτης αναφέρει: «Με τα λόγια αυτά, ο Κύριος, πριν πάει στο σπίτι του Αρχιτελώνη, είχε ήδη κατοικήσει στην ψυχή του. Μία ψυχή που είχε αποδεχτεί την ματαιότητα του πλούτου και της κοινωνικής του θέσης. Μία ψυχή που είχε αποδεχτεί πως είναι χαμένη. Αυτή η αποδοχή όμως ήταν αρκετή. Τίποτε άλλο δεν χρειάστηκε να κάνει ο Ζακχαίος. Το θαύμα πλέον είχε συντελεστεί στην ψυχή του με αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον Χριστό. Το θαύμα αυτό δεν ήταν ορατό, ούτε για όσους παρευρέθηκαν στο γεγονός εκείνο, ούτε για μας σήμερα. Αυτό που είναι ορατό είναι η μεταστροφή του και η επανόρθωση των αδικιών που διέπραξε».
Κλείνοντας το μήνυμά του, ο Μητροπολίτης αναφέρει: «Ο αυτοέλεγχος και η μετάνοια ανοίγουν τον δρόμο της παρουσίας του Χριστού στην ζωή μας. Από εμάς εξαρτάται να Τον υποδεχθούμε».
Διαβάστε εδώ το πλήρες μήνυμα του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ Δαμασκηνού για την Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά
«Ήλθεν γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός». (Λκ. ιθ΄, 10)
Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,
Παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
Με την φράση αυτή ολοκληρώνεται το περιστατικό το οποίο περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για την συνάντηση του Χριστού μας με τον Ζακχαίο και την έμπρακτη μεταμέλεια αυτού του πάμπλουτου αρχιτελώνη, ο οποίος, μετά την επίσκεψη του Κυρίου στο αρχοντικό του, ξεκινά μία νέα ζωή.
Είμαστε συνηθισμένοι να θεωρούμε θαύμα, κυρίως την αποκατάσταση της σωματικής υγείας. Όμως, θα έπρεπε να θεωρούμε μεγαλύτερο θαύμα την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας, καθώς από αυτήν εξαρτάται η σωτηρία μας. Γνωρίζουμε πως το υλικό μέρος της ύπαρξής μας υπόκειται στην φθορά, η ψυχή μας όμως αποτελεί την ηχώ της αιωνιότητας μέσα μας. Ένα άρρωστο σώμα δεν βουβαίνει αυτόν τον ήχο. Μία άρρωστη όμως ψυχή, εγκατεστημένη ακόμη και σε ένα υγιέστατο σώμα, μπορεί να χάσει τον προσανατολισμό της και να στερήσει από τον άνθρωπο τον προορισμό του.
Σήμερα, λοιπόν, πραγματοποιείται ένα θαύμα σε έναν άνθρωπο, ο οποίος, όχι μόνον έχει την υγεία του, αλλά απολαμβάνει και όλα τα αγαθά του κόσμου τούτου. Κι όμως! Όλη η συμπεριφορά του αποκαλύπτει έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν βρίσκει πλέον κανένα ενδιαφέρον στα πλούτη του, δεν είναι ιδιαίτερα υπερήφανος για την εντιμότητά του και διψά για κάτι ανώτερο. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στον Ζακχαίο, ο οποίος, παρά τα πλούτη και το κύρος που απολαμβάνει εκ μέρους της κοινωνίας, ζει σαν να είναι χαμένος, σαν απολωλός, όπως ένα πρόβατο που έχει χάσει το καταφύγιό του και περιφέρεται χωρίς προορισμό, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χαθεί οριστικά.
Μέσα στο Ευαγγέλιο διαπιστώνουμε εύκολα πως ο Κύριος ενδιαφέρεται ιδιαίτερα γι’ αυτό ακριβώς το είδος των ανθρώπων. Μπορεί οι καθωσπρέπει Εβραίοι να αισθάνονται πως αρκεί η καταγωγή τους για να τους εξασφαλίσει την σωτηρία και να διαμαρτύρονται κάθε φορά που ο Διδάσκαλος Ιησούς μπαίνει στα σπίτια των αμαρτωλών, το τέλος όμως της σημερινής περικοπής περιγράφει ακριβώς τον σκοπό του ερχομού του Θεού στον κόσμο:
«Ήλθεν γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός».
Δηλαδή, «Ήλθε ο Υιός του ανθρώπου για να αναζητήσει και να σώσει τον άνθρωπο που έχασε τον δρόμο του».
Και για να είναι απόλυτα σαφές, συμπληρώνει στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου: «Δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς».
Μεγάλη παρηγοριά κρύβει, αδελφοί μου, αυτή η φράση για όλους μας, όπως και για τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος είχε διαρκή επίγνωση της αμαρτωλότητάς του. Γι’ αυτό και γράφει στην πρώτη επιστολή του προς τον Τιμόθεο: «Παιδί μου, ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τους αμαρτωλούς, ανάμεσα στους οποίους εγώ είμαι ο πρώτος».
Αυτό το συναίσθημα της αναξιότητας κυριεύει συχνά και εμάς. Σε στιγμές αυτοκριτικής, διαπιστώνουμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας. Άλλοτε συναντούμε ανθρώπους, οι οποίοι φαίνεται να είναι καλύτεροι από μας σε θέματα πίστης και ζωής. Σε τέτοιες στιγμές, συχνά αμφιβάλλουμε για το αν είμαστε άξιοι να δεχτούμε την αγάπη και το έλεος του Θεού. Όλα δείχνουν πως τις ίδιες αμφιβολίες είχε και ο Ζακχαίος. Για τον λόγο αυτό, ούτε καν διανοείται πως ο υπέροχος αυτός Διδάσκαλος, που την ημέρα εκείνη περπάτησε τους δρόμους της πόλης του, θα καταδεχόταν ποτέ να έρθει στο σπίτι του. Για τον Ζακχαίο, τον σπουδαίο και ευτυχή για τα μάτια του κόσμου, ο δρόμος είχε χαθεί και μόνη του παρηγοριά ήταν να δει από μακριά κάποιον που θα του κρατήσει ζωντανή μία αόριστη ελπίδα.
Αυτός ο «Κάποιος», όμως, τον είχε ήδη αναζητήσει πρώτος. Είναι Εκείνος που γνωρίζει όλο το βάθος και το πλάτος της κάθε ανθρώπινης καρδιάς. Εκείνος που γνωρίζει τον ιδιαίτερο τρόπο, που έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος ώστε να βγεί από το αδιέξοδό του και να ξαναβρεί την χαρά και το νόημα της ζωής. Τα λόγια που άκουσε εκείνη την ώρα ο Ζακχαίος ήταν ελάχιστα, αλλά ικανά ώστε να φτάσουν στο βάθος ψυχής του. Κανένα δίδαγμα, καμία συμβουλή. Μονάχα μία αναγγελία:
«Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου».
Με τα λόγια αυτά, ο Κύριος, πριν πάει στο σπίτι του Αρχιτελώνη, είχε ήδη κατοικήσει στην ψυχή του. Μία ψυχή που είχε αποδεχτεί την ματαιότητα του πλούτου και της κοινωνικής του θέσης. Μία ψυχή που είχε αποδεχτεί πως είναι χαμένη. Αυτή η αποδοχή όμως ήταν αρκετή. Τίποτε άλλο δεν χρειάστηκε να κάνει ο Ζακχαίος. Το θαύμα πλέον είχε συντελεστεί στην ψυχή του με αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον Χριστό. Το θαύμα αυτό δεν ήταν ορατό, ούτε για όσους παρευρέθηκαν στο γεγονός εκείνο, ούτε για μας σήμερα. Αυτό που είναι ορατό είναι η μεταστροφή του και η επανόρθωση των αδικιών που διέπραξε.
Είναι απαραίτητο, αδελφοί μου, να πιστέψουμε στο θαύμα αυτό, διότι αφορά και την δική μας ψυχή. Ο Κύριος είναι ο Καλός Ποιμένας και εφαρμόζει την τέλεια ποιμαντική. Το βέβαιον είναι πως γνωρίζει την ψυχή μας καλύτερα κι από εμάς τους ίδιους. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, γνωρίζει τον τρόπο και τον χρόνο ώστε να επέμβει και να την κάνει «σπίτι Του».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο πυρήνας της κοσμοσωτήριας αποστολής της Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο. Δεν αρκείται η Εκκλησία να μιλήσει, να κηρύξει, να καλέσει σε μετάνοια, να προσφέρει κατάνυξη με τις ακολουθίες της ή να περιγράψει τα θαυμάσια του Χριστού και των αγίων Του. Η Εκκλησία βρίσκεται στον κόσμο και να προσφέρει, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, τον ίδιο τον Χριστό στον άνθρωπο και να καταστήσει την ψυχή του κατοικητήριο του ίδιου του Θεού.
Κάθε φορά που κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού, συντελείται μέσα μας το μέγιστο των θαυμάτων. Όπως την ημέρα εκείνη επισκέφτηκε το σπίτι ενός ανάξιου αλλά διψασμένου για φως αμαρτωλού και ανακαίνισε την ζωή του, έτσι επισκέπτεται τον οίκο και της δικής μας ψυχής και ενεργεί ο Ίδιος μέσα μας. Με την Χάρη Του, απαλλασσόμαστε από τα δεσμά του κόσμου. Βιώνουμε την αδυναμία και την αμαρτωλότητά μας. Ζωοποιούμεθα από την ένωση με την Πηγή της ζωής και της χαράς. Απολαμβάνουμε την ανακαίνιση της ύπαρξής μας. Βρίσκουμε την αποφασιστικότητα και την δύναμη να αλλάξουμε την ζωή μας. Εγκαταλείπουμε τις αδιέξοδες επιλογές μας και ακολουθούμε τον Χριστό διαρκώς και σε όλα. Και τέλος, εισερχόμαστε μαζί Του στην αιώνια Βασιλεία Του.
Ο αυτοέλεγχος και η μετάνοια ανοίγουν τον δρόμο της παρουσίας του Χριστού στην ζωή μας. Από εμάς εξαρτάται να Τον υποδεχθούμε.
Αμήν.
Με όλη μου την πατρική αγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ