Με λαμπρότητα η εορτή του Αγίου Νικολάου στη Μελίκη

Τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Μελίκης.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων παρουσίασε τον νέο εφημέριο της ενορίας π. Αργύριο Τερζή καθώς και το νέο εκκλησιαστικό συμβούλιο και ευχήθηκε πατρικώς πολύκαρπη, καλλίκαρπη και ευλογημένη διακονία στο δύσκολο έργο τους.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σαλπίσωμεν εν σαλ­πιγ­γι ασμά­των, σκιρτή­σω­μεν εόρτια και χο­ρεύ­­σωμεν αγαλλόμενοι τη ετησίω πανηγύρει του θεοφόρου Πατρός», μας προτρέπει ο ιερός υμνογράφος με το δο­ξαστικό της εορτής του με­γάλου και θεοφόρου Πατρός ημών Νικολά­ου, αρχιεπισκόπου Μυ­ρων της Λυκίας του θαυματουργού, που τιμούμε σήμερα.

Μας καλεί όχι σε μία κοσμική εορτή, αλλά σε έναν κατά Θεόν εορ­τασμό, ανάλογο με αυτόν που αρμόζει στους εκλεκτούς δού­λους του Θεού. Σε έναν εορτασμό που έχει ως κέντρο την ανάμνηση των πράξεων του εορ­ταζομένου αγίου προς παραδειγματισμό των πι­στων σύμφωνα με την προτροπή του πρω­τοκορυφαίου αποστό­λου Παύ­λου: «μνημο­νεύετε των ηγουμέ­νων υμών, ων αναθεω­ρούν­τες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν».

Ποιους όμως λόγους εξυπηρετεί η ανάμνηση της ζωής και των πράξεων των αγίων και η μίμησή τους;

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που κα­νουν την ανά­μνηση και τη μίμη­ση όχι απλώς κάτι το οποίο μας συστήνει η Εκκλησία, αλλά ου­σια­στική και αναγκαία προ­ϋπόθεση της πνευ­μα­τικής μας ζωής.

Ο πρώτος λόγος είναι η ασφάλεια που μας παρέχει η μίμηση της ζωής των αγίων για την προσωπική μας πνευματική πορεία. Οι άγιοι αποτε­λούν και αυτοί μέλη της Εκκλη­σι­ας. Υπήρξαν άνθρω­ποι, όπως και εμείς, που κατόρθωσαν με τη χα­ρη του Θεού και τον προσωπικό τους αγώνα να επιτύχουν τη σωτη­ρία τους. Άρα η μίμηση της ζωής τους, μοιάζει με το να ακο­λου­θού­με τον δρόμο που εκείνοι χάρα­ξαν και ο οποίος θα οδη­γη­σει και μας στο ίδιο τέλος, δηλαδή στη σωτηρία.

Ο δεύτερος λόγος ει­ναι ίσως πολύ πιο ου­σιαστικός και πολύ πιο ση­μα­ντικός, γιατί η ανα­θεώρηση της ζω­ης των αγίων και η μι­μησή της ει­ναι ο μο­ναδικός τρόπος υπάρ­­­ξε­ως μας μέσα στην Εκκλησία του Χρι­στού.

Χριστιανός είναι ο οι­κείος των αγί­ων, είναι εκείνος που ζει εν κοι­νωνία μαζί τους, κοι­νωνία η οποία επιτυγχάνε­ται μέσα από την κοι­νω­­νία με τον Χριστό είτε μέσω του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαρι­στίας, είτε της κοι­νης ζωής, όπως ακρι­βως συμβαίνει και με τους κατά σάρκα οικείους μας.

Εάν ο χριστιανός δεν μιλά τη γλώσσα της αγά­πης προς τον Θεό και τον άνθρωπο με την οποία ταυ­τίστηκαν οι άγιοι, εάν ο χρι­στι­ανός δεν χρησιμο­ποιεί τα ίδια όπλα της πι­στεως και της υπομο­νης για να απο­κρούει τα «πεπυρωμένα βέλη του πονηρού», εάν δεν ασκείται στην εγκρά­τεια του σώματος και του πνεύματος, της επι­θυμίας και της καρδίας, όπως ασκούνται οι άγι­οι, εάν δεν χρησιμο­ποιεί την ίδια υψοποιό κλίμακα της προσευ­χης και της ταπεινώσεως, διά της οποίας ανήλθαν οι άγιοί μας στη βα­σιλεία των ουρανών, τότε όχι μο­νο δεν θα φθάσει στο ποθητό τερ­μα, που είναι ο κοι­νος μας στο­χος, αλλά δεν μπορεί να νοείται μέλος της επί γης στρατευ­ο­μένης Εκκλησίας, γιατί δεν έχει τα στοι­χεία της ομοιότητος και της οι­κει­ότητος με τους αγί­ους της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλη­σία μας απαιτεί να φθάσουμε όλοι στο μέτρο των αγίων της για να ει­μα­στε μέλη της. Ζητά όμως από εμάς να προσπα­θήσου­με να τους μι­μη­θούμε, όλοι όλους, χωρίς κα­μία εξαί­ρεση, χωρίς να πούμε ο άγιος Νικόλαος ήταν ένας μεγάλος ιε­ραρ­­χης, ένας μεγάλος αγωνιστής της πίστεως και της αληθείας, που δεν είναι δυνατόν να τον μιμη­θού­με εμείς ως απλοί λαικοί.

Όλοι μπορούμε και πρέπει να προ­σπαθήσουμε να τον μιμηθούμε. Γιατί η προ­σπάθεια έχει σημασία. Για­τι το να προσπα­θήσου­με σημαί­νει πως θα έχουμε διαρκώς το πα­ρα­­­δειγμα της ζωής του ενώ­πιόν μας· ση­μαί­νει πως θα έχου­με διαρ­κως στον νού μας τη μνήμη της ζωής και των πράξεών του· ση­μαί­νει πως θα επικα­λούμεθα τις πρε­σβείες του και με τη βοήθειά του θα κατορθώνουμε όχι μόνο να προο­δεύ­­ου­με πνευματικά, αλλά και να γινό­μεθα οικείοι του πραγματικά, με­χρι που να μας αξιώσει ο Θεός να τον συναντή­σου­με μαζί με τους άλλους α­γι­­ους στη βασιλεία του.

Γι᾽ αυτό και η Εκ­κλησία μας τιμώ­ντας τις μνη­μες των αγίων μας, τιμά και τα ιερά και θαυματουργά λείψανά τους, τιμά και τις ιερές τους εικόνες, δείχοντάς μας ότι οι άγιοι δεν είναι κάτι μα­κρινό και ξένο από εμάς, αλλά βρι­σκονται με­σα στη ζωή μας, μέσα στην καθη­μερινότητά μας, και έτσι πρέπει να τους αισθα­νόμεθα, επι­κα­λούμενοι καθημερινά τις πρε­σβείες τους και προσπαθώντας να μιμηθούμε τη ζωή τους, και για να τους τιμούμε όπως πρέπει, αλλά και για να έχου­με τη χάρη και την ευλογία τους στη ζωή και τον αγώνα μας.