Με κατάνυξη ο Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης στον πολιούχο της Βεροίας

Τη Μεγάλη Τρίτη 19 Απριλίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η μεν έχαιρε κενούσα το πολύ­τι­­μον, ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατί­μητον».

Δύο διαφορετικά πρόσωπα, δύο διαμετρικά αντίθετες συμπεριφορές μας παρουσίασε κατά τη ση­μερινή εσπέρα η Εκκλησία μας. Από τη μία η αμαρτωλή γυναίκα. Από την άλλη ο μαθητής του Χριστού, ο Ιούδας.

Η γυναίκα, έχοντας ομολογήσει την αμαρτωλότητά της και έχο­ντας λάβει την άφεση από τον φι­λάνθρωπο Κύριο, τολμά να αγνο­ήσει τις προκαταλήψεις της εποχής τόσο για το φύλο της όσο και για την προηγούμενη ζωή της, και εισέρχεται στην οικία του Σίμωνος, όπου βρίσκεται ο Χριστός, για να του προσφέρει το αντίτιμο της ευγνωμοσύνης της.

Ο μαθητής, αντίθετα, ενώπιον του Διδασκάλου του, δεν τολμά να αποκαλύψει το πάθος του, δεν τολμά να ζητήσει συγχώρηση για τη φιλαργυρία του, που τον οδη­γούσε να υπεξαιρεί τα χρήματα από το κοινό ταμείο των μαθητών, και καλύπτει τη φιλαργυρία με την υποκριτική φιλοπτωχία.

Η γυναίκα με χαρά πλύνει με το πολύτιμο μύρο τα πόδια του ευερ­γέτου της Χριστού, και ο Ιούδας θρηνεί για τη δήθεν σπατάλη, υπο­λογίζοντας και το κέρδος από τα τριά­κοντα αργύρια που επρόκειτο να λάβει από την προδοσία του Κυ­ρίου.

Δύο διαφορετικά πρόσωπα, δύο διαφορετικές συμπεριφορές. Η αμαρ­τωλή γυναίκα ανταποδίδει την αγάπη του Χριστού με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Ο μαθητής αντα­ποδίδει την αγάπη με υπο­κρι­σία και προδοσία.

Ας μην σπεύσουμε να εκφρά­σου­με την έκπληξή μας. Ας μην βια­στούμε να επαινέσουμε τη γυναίκα και να κατακρίνουμε τον μαθητή, αλλά ας σκεφθούμε πρώτα και ας εξετάσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του.

Τα δύο πρόσωπα τα οποία εμφα­νίζονται ενώπιόν μας μέσα από τους ύμνους και το Συναξάριο της σημερινής εσπέρας κυκλοφορούν ανά τους αιώνες μεταξύ των ανθρώπων. Και οι συμπεριφορές τους εκφράζουν τα συναισθήματα και τη στάση των ανθρώπων σε κάθε εποχή.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι από σεβασμό και ευγνωμο­σύνη προς τον Χριστό είναι έτοιμοι να του προσφέρουν με χαρά τα πάντα. Επιθυμούν να του προσφέ­ρουν ό,τι πιο πολύτιμο έχουν, χωρίς να υπολογίζουν ούτε το κόστος, ούτε τον κόπο, ούτε τον κόσμο, όπως έκανε και η γυναίκα προσ­φέροντας στον Χριστό το πολύτιμο μύρο.

Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι ανα­γνωρίζουν ότι οφείλουν στον Χρι­στό ό,τι έχουν, ό,τι είναι, ό,τι επέ­τυχαν στη ζωή τους, ότι του οφεί­λουν τα χαρίσματά τους, τα χρή­ματά τους, την κοινωνική τους θέση, την επαγγελματική τους εξέ­λι­ξη, τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν και τις οποίες άλλοι στερού­νται, έστω και αν για όλα αυτά αγω­νίσθηκαν και τα απέκτησαν με πολλή προσπάθεια και κόπο, διότι χωρίς τη δική του χάρη και βοή­θεια θα ήταν αδύνατο να τα κα­τορ­θώσουν, όπως και ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει λέγοντας: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Υπάρχουν και εκείνοι, πολλοί ίσως και αυτοί, οι οποίοι, σαν τον Ιούδα, όχι μόνον δεν αναγνωρίζουν τι οφείλουν στον Χριστό και δεν αισθάνονται την ανάγκη να του ανταποδώσουν την ευγνωμο­σύνη τους, αλλά σπεύδουν να κρίνουν και να κατακρίνουν και να θέσουν εμπόδια και προσκόμματα και σε όσους θέλουν να προσφέ­ρουν στον Χριστό.

Υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν θέλουν να προσφέρουν οτιδήποτε στον Χριστό, αλλά και στο τέλος καταλήγουν να τον αρ­νούνται και να τον προδίδουν.

Σε ποια από τις δύο αυτές ομάδες άραγε ανήκουμε εμείς;

Είμαστε πρόθυμοι να εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας στον Χριστό προσφέροντάς του ό,τι πολυτιμότερο έχουμε;

Και δεν χρειάζεται να είναι χρήματα ή υλικά πράγματα, αλλά μπορεί και πρέπει να είναι πρωτί­στως η ψυχή μας και η υπακοή μας στο θέλημά του. Του την προσφέ­ρουμε ή εφευρίσκουμε προφάσεις και δικαιολογίες για να μην το κάνουμε;

Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας και ας ελέγξουμε τη στάση μας ένα­ντι του Χριστού, που πορεύεται προς το Πάθος για τη δική μας σω­τηρία. Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας και ας δούμε αν βρισκό­μαστε μαζί με την πρώην αμαρ­τωλή που τίμησε ο ίδιος ο Χριστός, δίνοντας εντολή να μνημονεύεται η πράξη της ανά τους αιώνες, ή αν είμαστε μαζί με τον Ιούδα που έλαβε, δυστυχώς, τον μισθό της φιλαργυρίας και της προδοσίας του.

Και ας παρακαλέσουμε τον δι’ ημάς πάσχοντα Κύριο να μας χαρί­σει το έλεος και την ευσπλαχνίας του.