Από την περασμένη Κυριακή έχουμε εισέλθει στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, και η αγία μας Εκκλησία τις τρεις Κυριακές που προηγούνται της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μας προετοιμάζει προβάλλοντας τις τρεις μεγάλες αρετές που συνιστούν την πνευματική μας ζωή. Την περασμένη Κυριακή, μέσα από την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, είδαμε τη σημασία της ταπεινώσεως.
Σήμερα, με την παραβολή του Ασώτου υιού, τονίζεται η σημασία της μετανοίας, ενώ την ερχόμενη Κυριακή θα μας υπομνήσει το μεγαλείο της αγάπης και της φιλανθρωπίας.
Με την παραβολή του ασώτου υιού. Δύο πράγματα θέλει να μας διδάξει ο Κύριος με αυτήν την παραβολή. Το ένα πως για κάθε αμαρτωλό υπάρχει ένας δρόμος για να σωθεί και αυτός είναι η μετάνοια. Το άλλο πως για κάθε δίκαιο υπάρχει ένα καθήκον, για να είναι τέλεια η δικαιοσύνη του και αυτό είναι η αγάπη.
Ο άσωτος υιός που έφυγε από τον πατέρα του και από το σπίτι του είναι ο κάθε αμαρτωλός, που φεύγει από το Θεό και από την σκέπη της αγάπης Του. Η κατάντια στην οποία έφτασε ο άσωτος γιός, πεινασμένος και γυμνός στο ξένο και μακρινό εκείνο τόπο, είναι η κατάντια που περιμένει τον καθένα που ξεμακραίνει από το Θεό και την εκκλησία. Σε τέτοια κατηφόρα έπεσε, που προσπαθούσε να χορτάσει την πείνα του από το φαγητό των χοίρων που έβοσκε. Μόνο τότε κατάλαβε το λάθος του και αισθάνθηκε την αθλιότητα του. Κατάλαβε την αμαρτία του και πήρε την απόφαση να επιστρέψει πίσω. Ο δρόμος της σωτηρίας του ήταν ανοικτός. Ήταν σίγουρος για την αγάπη του πατέρα του και μόλις το έβαλε στο νού του δεν αργοπόρησε στιγμή. Σηκώθηκε και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μια επιστροφή που την χαρακτήριζε η ειλικρίνεια. Μετάνοια αληθινή.
Η αμαρτία μας υποδουλώνει, μας κάνει ανθρώπους σκυθρωπούς, ταλαιπωρημένους, ανήσυχους χωρίς χαρά και ο λόγος είναι διότι έχουμε ξεφύγει από το δρόμο του Θεού και από την σκέπη της εκκλησίας. Ζούμε μέσα στο σκοτάδι, μέσα στην αμαρτία.
Όσο όμως και αν απομακρυνθήκαμε, υπάρχει σωτηρία. Ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοιχτός για όλους, φτάνει να γίνει εκείνο το βήμα που θα μας οδηγήσει και πάλι κοντά στο Χριστό. Η αγκαλιά του Θεού Πατέρα είναι εκεί ανοικτή πάντοτε και περιμένει την επιστροφή του κάθε αμαρτωλού. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, αυτό που απομένει είναι να κάνουμε το σωτήριο βήμα της επιστροφής όπως έκανε και ο άσωτος γιός.
Στην παραβολή που ακούσαμε σήμερα, εκτός από τον πατέρα και τον άσωτο γιό είναι και ένα τρίτο πρόσωπο, ο μεγαλύτερος γιός. Αυτός ήταν δίκαιος και φρόνιμος, υπάκουος στον πατέρα, εργατικός και προσεκτικός σε ολη του ζωή. Όλα τα είχε του έλειπε όμως, ένα που όλος ο νόμος και οι προφήτες κρέμονται, όπως ο Κύριος μας τονίζει, του έλειπε η αγάπη. Η αγάπη είναι το γνώρισμα των παιδιών του Θεού και όσοι δεν είναι του Θεού δεν έχουν αγάπη πραγματική και ανιδιοτελή μέσα τους και ας λένε ότι πιστεύουν.
Ο μεγαλύτερος γιός της παραβολής είχε όλες τις αρετές, αλλά δεν είχε αγάπη. Ήταν άστοργος και σκληρός προς τον αδελφό του, για αυτό και δεν χαίρεται με την επιστροφή του στο σπίτι και στην αγκαλιά του πατέρα τους. Δεν του έλεγε τίποτα μέσα του πως ένας πεθαμένος ξανάζησε, ένας χαμένος βρέθηκε. Διαμαρτύρεται για την συμπεριφορά του Πατέρα προς τον μικρότερο αδελφό του. Κρίνει με πολλή αυστηρότητα την άπειρη αγάπη του πατέρα, με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα και με τα δικά του κριτήρια. Βρίσκει υπερβολική την πατρική αγάπη που δείχνει προς τον άσωτο αδελφό του.
Η Εκκλησίαα αγαπητοί μου αδελφοί, μας προετοιμάζει για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η περίοδος του Τριωδίου μας δίνει την ευκαιρία να μην πέσουμε στην απόγνωση και στην απελπισία ότι δεν υπάρχει σωτηρία.
Μας ετοιμάζει για την εορτή των εορτών, το Άγιο Πάσχα με την σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε, θέλοντας να μας ξυπνήσει από την πνευματική κατάπτωση που πέσαμε. Να μας ξυπνήσει από το λήθαργο της ραθυμίας που προκαλεί η αμαρτία στον άνθρωπο. Να μας οδηγήσει σε ένα πνευματικό αγώνα κατά της αμαρτίας και του κακού μας εαυτού. Αν θέλουμε να γευτούμε τους πνευματικούς καρπούς από την μεγάλη εορτή της Αναστάσεως σε όλη μας τη ζωή ένας είναι ο δρόμος η αληθινή μετάνοια και η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας. Η μετάνοια και η αληθινή αγάπη είναι η πηγή της σωτηρίας μας και το εισιτήριο για των αιώνια βασιλεία, όπου ο Θεός προσδοκεί να μας δει όλους εκεί αμαρτωλούς και δίκαιους.
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι ουδέποτε ο Χριστός στάθηκε στην αμαρτία, ουδέποτε κατέκρινε κανένα, αλά αντιθέτως τόνισε τη σημασία και το μεγαλείο της μετάνοιας και τη χαρά που αυτή προξενεί, λέγοντάς μας μεταξύ άλλων ότι “αληθινά, γίνεται μεγάλη χαρά στον ουρανό για έναν άνθρωπο που μετανοεί, παρά για ενενήντα εννέα δίκαιους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας” (Λουκ. 25, 7)
Πηγή: Μητρόπολη Ζάμπιας