Σήμερα 23 Μαΐου 2021 Κυριακή του Παραλύτου και 238η επέτειος των εγκαινίων του Καθολικού της Ιεράς Μονής Πανορμίτου, ο Μητροπολίτης Σύμης κ. Χρυσόστομος χοροστάτησε στον Όρθρο και τέλεσε την Θ. Λειτουργία στο Αρχαγγελικό αυτό Θυσιαστήριο, με συλλειτουργούς του τον Πανοσιολ. Καθηγούμενο π. Αντώνιο και τους Διακόνους μας π. Σεραφείμ Βιολάκη και π. Γεώργιο Κακακιό.
Το δε ιερό αναλόγιο διακόνησαν σεμνοπρεπώς ο Πρωτοψάλτης της Μονής κ. Μερκούριος Γιανναράς, μετά του κ. Μιχαήλ Κυπριώτη, ενώ, πέραν των ευαρίθμων πιστών, λίαν τιμητική ήταν και η συμμετοχή του Δημάρχου Σύμης κ. Ελευθερίου Παπακαλοδούκα.
Μετά την Θεία Λειτουργία, ως έκφραση ευγνωμοσύνης για την ανάπαυση των ψυχών των μακαρίων Κτιτόρων και ανακαινιστών της Ιεράς Μονής, ο Σεβασμιώτατος προέστη του Κτιτορικού Μνημοσύνου, αναγνώσας την αρχιερατική συγχωρητική ευχή, και μνημονεύσας πάντας τους Καθηγουμένους και Μοναστάς που έζησαν και ασκήθηκαν στο Αρχαγγελικό αυτό Καθίδρυμα προσευχής και αγιότητος, αφήνοντας ο καθένας την σφραγίδα της πολυσχιδούς προσφοράς του ανεξίτηλη κατά την μακραίωνη ιστορία της παλαιφάτου Μονής του Πανορμίτου.
Επίσης τελέστηκε και το ιερό Μνημόσυνο, επί τη συμπληρώσει δύο ετών από της προς Κύριον εκδημίας, του μακαριστού Βασιλείου Πίτση, αυταδέλφου του Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου.
Ο Σεβασμιώτατος εξ άλλου στο ευαγγελικό του κήρυγμα, αναφέρθηκε εκτενώς στο πρόσωπο του Παραλύτου, αναλύοντας θεολογικότατα το μεγάλο θαύμα της θεραπείας του επί τριάντα οκτώ έτη Παραλύτου, ο οποίος χάριν στην φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και την θαυματουργική Του δύναμη ανέκτησε και πάλι το πολυπόθητο δώρο της υγείας. Επρόκειτο για έναν αξιολύπητο και εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, ο οποίος ήταν κατάκοιτος δίπλα στην κολυμβήθρα Βηθεσδά της Προβατικής πύλης των Ιεροσολύμων, όπου πλήθος ασθενών προσδοκούσαν την θαυματουργική θεραπεία τους. Κατά διαστήματα άγγελος (και μάλιστα κατά την υμνολογία, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) ανατάραζε τα νερά της δεξαμενής και ο πρώτος εκ των ασθενών που έμπαινε μέσα, ευθύς μετά την αναταραχή του ύδατος, θεραπευόταν, από οποιαδήποτε αρρώστια κι αν έπασχε.
Ο συγκεκριμένος Παράλυτος όμως δεν είχε κανέναν για να τον βοηθήσει, πάσχοντας όχι μόνον από την βαριά ασθένειά του, αλλά κυρίως από την απόλυτη μοναξιά και εγκατάλειψη που βίωνε από τους συνανθρώπους του. Γι᾽ αυτό και όταν τον πλησίασε ο Κύριος, με πόνο ψυχής εξέθεσε το δράμα του: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω», του είπε. Και αυτό, διότι κανείς από το πλήθος των ανθρώπων γύρω του δεν είχε την διάθεση να τον βοηθήσει. Αδιάφοροι και ασυγκίνητοι τον αντίκριζαν, ενώ οι άλλοι ασθενείς ενδιαφέρονταν μόνο για τον εαυτό τους και κανείς δεν του παραχωρούσε την θέση του.
Ως τόσο ο Κύριος, η Ενσαρκωμένη Αγάπη, του χαρίζει την ίαση η οποία, αντί να γίνει αιτία χαράς και ευφροσύνης σ’ όλους τους παρισταμένους, αποβαίνει για τους δολίους Γραμματείς και Φαρισαίους αφορμή για να εκφράσουν την απύθμενη κακία και υποκριτική τους διάθεση. Κατηγορούν τον Μέγα Ιατρό των ψυχών και σωμάτων, ως παραβάτη της αργίας του Σαββάτου, ερμηνεύοντας τον Νόμο σύμφωνα με την κοντόφθαλμη λογική τους και την παντελή έλλειψη αγάπης που είχαν.
Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος, επεσήμανε ότι, όταν ο άνθρωπος είναι κοντά στον Θεό, ταυτόχρονα βρίσκεται και κοντά στον πλησίον του και μάλιστα πολλοί πιστοί χριστιανοί εμπνεόμενοι από την θεϊκή Αγάπη αναλίσκονται σε έργα διακονίας και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. «Άνθρωπον ουκ έχω»… Η αγωνιώδης κραυγή του παραλύτου της Βηθεσδά ας γίνει αφορμή να κατανοήσουμε το χρέος μας και με ζήλο να επιδοθούμε στα έργα της αγάπης, ώστε κανείς συνάνθρωπός μας να μη νιώθει πλέον μόνος σ᾽ αυτόν τον σκληρό κόσμο μας.
