Οι πραγματικές ηγετικές ικανότητες ενός προσώπου φαίνονται σε περιόδους κρίσης. Είναι γνωστά αυτά. Ο καπετάνιος Ιερώνυμος, λοιπόν, αποδείχτηκε επιδέξιος τιμονιέρης. Και οι φουρτούνες δεν ήταν λίγες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Με εντυπωσιακό τρόπο βγήκε πάντα στη στεριά. Όταν όλοι δίπλα του κατέληγαν … μούσκεμα, ο ίδιος έβγαινε από την κρίση στεγνός.
Όσοι δεν παρακολουθούν στενά τις υποθέσεις της Εκκλησίας, θεωρούν πως στην περίοδο του Ιερωνύμου η Εκκλησία υπήρξε αθόρυβη και εξαφανισμένη. Είναι κι αυτή μία άποψη. Η διαφορά στον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων του Ιερωνύμου από τον προκάτοχό του, είναι η μέρα με τη νύχτα. Και ο Ιερώνυμος όμως πέτυχε πολλά. Υπενθυμίζω μόνο μερικά από αυτά που διαχειρίστηκε, με την ψύχραιμη και χωρίς συναισθηματισμούς ηγεσία του.
Μαεστρία και ευελιξία
Στη… «λαμπρή» περίοδο που η Ευρώπη μας είχε στο μάτι και η Ελλάδα πέρναγε τη μεγάλη της ανθρωπιστική και οικονομική κρίση η Εκκλησία της Ελλάδος, ήταν αξιόπιστος συνομιλητής των Γερμανών.
«Κουβάλησε» η Εκκλησία την ανθρωπιστική κρίση ψύχραιμα και ουσιαστικά. Έγινε ο πρώτος φορέας που διαχειρίστηκε την ανθρωπιστική βοήθεια και στήριξη του ελληνικού λαού. Με την βοήθεια των παπάδων του πάντα, χωρίς τους οποίους, όσο ικανός κι αν είναι ένας Αρχιεπίσκοπος, δε μπορεί να κάνει τίποτα.
Στην «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση στη χώρα, η Εκκλησία όχι μόνο δεν τέθηκε στο περιθώριο, αλλά με την μαεστρία του Ιερωνύμου, κατάφερε να πείσει τον άγουρο πολιτικά τότε Αλ. Τσίπρα πως «χωρίς την Εκκλησία δεν μπορείς να πας παρακάτω». Και το πέτυχε.
Είχε άριστη συνεργασία και με τον Τσίπρα και τον Σαμαρά και τους υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς και, βεβαίως, με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Πέτυχε ο Ιερώνυμος να κατοχυρώσει τη μισθοδοσία των κληρικών. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το πιστωθεί γιατί όσοι δεν το γνωρίζουν, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας των μνημονίων, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση να κοπούν οργανικές θέσεις κληρικών εκτός από το… πετσόκομμα των μισθών τους.
Με τον Ιερώνυμο δεν άνοιξε ρουθούνι. Αν θα καταφέρει να κατοχυρώσει και την περιουσία της Εκκλησίας έναντι όλων όσοι την ορέγονται (αυτοδιοίκηση, κράτος, μπαταχτσήδες ιδιώτες), τότε θα μιλάμε για το νοικοκύρεμα της Εκκλησίας.
Στην πανδημία ο Ιερώνυμος πέρασε συμπληγάδες και με μαεστρία κατάφερε να βγει στη στεριά της νηφαλιότητας. Τι θα μπορούσε να καταλογίσει κάποιος στον Ιερώνυμο; Ότι περιμένει στωικά και αρκετά πριν δράσει. Όπως στην περίπτωση Λουπασάκη.
Από την άλλη έχει κάνει ένα καλό δίκτυο ιδρυμάτων (Πρότυπο Κέντρο Γεροντολογίας στη Βοιωτία, Κατασκηνώσεις, Παιδικούς Σταθμούς,Κέντρα για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, Κοινωνικά Φροντιστήρια) και έβαλε τις βάσεις για κάτι πολύ σπουδαίο για την Εκκλησία: το Ίδρυμα για την επιμόρφωση των κληρικών.
Χιλιάδες ιερείς επιμορφώνονται στην πράξη (λειτουργική, υπολογιστές κ.λπ.). Μαθαίνουν για το πώς γίνεται η σύγχρονη ποιμαντική και πως να διαχειρίζονται σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας (εθνικά, κοινωνικά, φυλετικά κλπ).
Της εξωστρέφειας και της επικοινωνίας ο Ιερώνυμος δεν είναι. Αθόρυβος είναι και με ουσία θα έλεγα. Τελικά, κάθε περίοδος έχει την ηγεσία που χρειάζεται. Ή της αξίζει. Τα υπόλοιπα ας τα κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος.
“Μελχισεδέκ”