Πάντοτε στην Εκκλησία δίνεται η ευκαιρία στις μεγάλες κρίσεις να δημιουργείται το περιθώριο για σπέκουλα, εν μέρει εξαιτίας της έλλειψης επαρκούς έμψυχου υλικού που κυριαρχεί σε πολλά στρώματα της Εκκλησίας.
Μιλώ σε επίπεδο αρχιερέων αλλά και σε επίπεδο κληρικών και λαϊκών. Λίγο η βυζαντινή ίντριγκα που ανέκαθεν έχει μείνει ως κληρονομιά στα εκκλησιαστικά πράγματα, αφήνει τους… φελλούς, να μου επιτραπεί η έκφραση, να παραγοντίζουν.
Είτε αυτοί είναι μη θεσμικά πρόσωπα, είτε αρχιερείς νεόκοποι που ακόμη δε φόρεσαν τη μίτρα προσπαθούν να χτίσουν καριέρα επενδύοντας σε καμένες καταστάσεις και να γίνουν οι «ιερώνυμοι» και οι «χριστόδουλοι» του μέλλοντος.
Η εισαγωγή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στο νοσοκομείο με κορονοϊό, μου έλεγε παλαιός Μητροπολίτης -χειροτονία του Σεραφείμ- «έβγαλε στον… ήλιο όλα τα «σαυροειδή» στοιχεία που παροικούν στον παρ-εκκλησιαστικό χώρο και θρέφονται (επαρκώς και υλικώς) από τις κρίσεις». Τα περισσότερα σενάρια με την είσοδο του Αρχιεπισκόπου στο νοσοκομείο ήταν φυσικά η δελφινολογία και η διαδοχολογία. Για την μετά Ιερώνυμο εποχή.
Προφανώς αγνοώντας την εκκλησιαστική ιστορία και την αρβανίτικη δύναμη που έχει ο Ιερώνυμος. Σκληρό καρύδι σε προσωπικό επίπεδο και ο οποίος στα ζόρια της υγείας του – που δεν ήταν λίγα- πάντοτε ο Θεός στάθηκε δίπλα του. Πιθανότατα και αυτή τη φορά σ αυτή τη δύσκολη περιπέτεια καταφέρει να βγει νικητής. Αν και μπήκε στο νοσοκομείο (λόγω ηλικίας και υποκείμενων νοσημάτων και σοβαρότητας του κορονοϊού) με τις πιθανότητες περισσότερο εναντίον του παρά υπέρ του.
«Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριω…»
Αυτά που σας γράφω δεν τα γράφω τυχαία. Έχω μιλήσει με περισσότερους από 20 αρχιερείς. Από όλες τις τάσεις. Ιερωνυμικούς, Χριστοδουλικούς και παλαιούς των ημερών. Κανένας δεν θέλει αλλαγή Αρχιεπισκόπου.
Όλοι προσευχήθηκαν στον Θεό να δώσει δύναμη στον Ιερώνυμο να βγει νικητής. Γιατί δεν είναι κανένας έτοιμος να αναλάβει ως Πρώτος. Λόγω της σοβαρότητας της στιγμής και της κρισιμότητας των ημερών, το πηδάλιο της Εκκλησίας είναι για ικανούς τιμονιέρηδες. Κανένας λοιπόν, μου λένε όλοι με μια φωνή, δεν νιώθει σίγουρος και να διαδεχτεί τον Ιερώνυμο. Ακόμη και αν μετά την περιπέτεια ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος αποφασίσει να παραδώσει τα κλειδιά στον επόμενο που θα επιλέξει η ιεραρχία.
Όλοι φιλοδοξούν, όλοι ονειρεύονται μα κανένας δεν τολμά να πάρει το τιμόνι στη φουρτούνα. Προτιμούν να περάσει η τρικυμία που περνά η Εκκλησία (με λάθος χειρισμούς και από την ίδια τη διοικούσα Εκκλησία με την πολυφωνία και τις έριδες). Κι όταν μετά, όταν ο Ιερώνυμος, πάει το καράβι σε απάνεμο λιμάνι να αναλάβουν το πηδάλιο θριαμβευτές.
Οι περισσότεροι μητροπολίτες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων φοβούμενοι την ύβρι και δεν έπαιξαν με την ασθένεια του Αρχιεπισκόπου. Μερικοί μόνο μητροπολίτες και παρατρεχάμενοι νεροκουβαλητές της Συνόδου, θέλησαν να κλέψουν από την δημοσιότητα των ημερών και να ευχηθούν δημοσίως στον Αρχιεπίσκοπο και να κλέψουν λίγα λεπτά δημοσιότητας. Μήπως και επανέλθει πάνω τους ο προβολέας της δημοσιότητας.
Γι’ αυτό σας λέω. Όλοι ανεξαιρέτως, συμπαθούντες και μη του Ιερωνύμου, προσευχήθηκαν υπέρ της υγείας του λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ «Ιερώνυμε βάστα…».