Ιερατική Σύναξη ενόψει της εορτής του Πάσχα στη Βέροια

Το πρωί της Πέμπτης, 25ης Απριλίου, στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο στη Βέροια πραγματοποιήθηκε η Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας ενόψει της εορτής του Πάσχα.

Στην αρχή της συνάξεως ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητρόπολης Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας ενημέρωσε τους Ιερείς για θέματα υπηρεσιακής φύσεως, έδωσε οδηγίες για διοικητικά και οργανωτικά θέματα και κάλεσε τους Ιερείς να καλύψουν με προθυμία τα εφημεριακά κενά σε απομακρυσμένες ενορίες κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, τελώντας διπλές ακολουθίες.

Ακολούθως ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ενημέρωσε τους Ιερείς για τον εορτασμό των επετειακών «Λ΄ Παυλείων» που θα διεξαχθούν κατά τον μήνα Ιούνιο και ζήτησε τη στήριξη και τη συμπαράστασή τους.

Τέλος, ο Μητροπολίτης ευχήθηκε να εορτάσουμε με κατάνυξη την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας λέγοντας μεταξύ πολλών άλλων: Σε λίγες ημέρες θα περάσουν χιλιάδες ανθρώπων μπροστά από τον Σταυρό του Κυρίου. Θα περάσουν χιλιάδες αν­θρώπων και θα προσκυνήσουν τον Σταυ­­ρό και τον Επιτάφιο. Και μπορεί πολλοί να συγκινηθούν και μπορεί πολ­λοί να δακρύσουν. Αλλά δυστυχώς τα δάκρυα στεγνώνουν γρήγορα και η συγκίνηση εξατμίζεται εξίσου γρήγορα με τα δάκρυα.

Και είναι φυσικό να εξατμίζεται, γιατί η συγκίνηση δεν έχει σχέση με τη μετά­νοια. Η συγκίνηση είναι ένα συναί­σθημα που αγγίζει την επιφάνεια της ψυχής μας, αλλά δεν μεταβάλλει το εσω­τερικό της. Γι’ αυτό και ενώ οι ιεροί μας ναοί γεμίζουν τις ημέρες της Με­γά­λης Εβδομάδος, ενώ τα πλήθη συρ­ρέ­ουν για να προσκυνήσουν τον Ε­σταυ­ρωμένο, οι περισσότεροι από εμάς δυσκολευόμαστε να δεχθούμε τον Σταύ­ρο στη ζωή μας. Τον Χριστό Εσ­ταυ­ρωμένο τον προσκυνούμε, αλλά τον εαυτό μας δεν θέλουμε να τον δούμε ποτέ εσταυρωμένο.

Με αυτό τον τρόπο εξαπατούμε όμως τον εαυτό μας. Αν δεν δεχό­μαστε τον σταυρό ως τρόπο ζωής, δεν μπο­ρού­με να είμαστε και να λεγόμαστε μα­θητές του Χριστού. Εάν αληθινά θέλου­με να είμαστε μαθητές του Χριστού, τότε δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον Σταυρό, είναι αδύνατο. Γιατί δεν υπάρ­χει χριστιανός χωρίς σταυρό. Όλοι έχουν έναν σταυρό, αλλά εξαρ­τάται από τον καθένα πως αντιμε­τωπίζει τον σταυρό του, εάν θα τον κά­νει σταυρό ζωηφόρο ή σταυρό όργανο καταδίκης.

Τη διαφορά την βλέπουμε στα παρα­δείγματα των δύο ληστών που συσταυ­ρώθηκαν με τον Χριστό. Ο ένας μετα­νό­ησε και ζήτησε από τον Χριστό να τον θυμηθεί στη βασιλεία του και μετέ­τρεψε τον σταυρό με τη μετάνοιά του σε σταυρό ζωηφόρο.

Ο άλλος όχι μόνο δεν θέλησε να κα­τα­νοήσει την απόσταση που χώριζε τη δική του ευτέλεια και αμαρτωλότητα από την αγιότητα του συσταυρου­μένου μαζί του Υιού και Λόγου του Θεού, αλλά και τον ενέπαιζε, έτσι ώστε γι’ αυτόν ο σταυρός παρέμεινε όργανο καταδίκης.

Αν, λοιπόν, και εμείς, ενώ προσκυ­νού­με τον Σταυρό, αδυνατούμε και αρ­νούμεθα να τον δεχθούμε, σημαίνει ότι δεν έχουμε κατανοήσει το νόημα του Ευαγγελίου.