Το Μεγάλο Σάββατο 23 Απριλίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην». Την ηρεμία του Μεγάλου Σαββάτου, μετά από τα έντονα γεγονότα της χθεσινής ημέρας, διακόπτουν δύο αντίθετες προτροπές που ακούσαμε προ ολίγου. Η μία του ψαλμωδού Δαβίδ προς τον Θεό· «ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην». Η δεύτερη του ιερού υμνογράφου προς όλους μας· «σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φοβου».
Η σιγή είναι απαραίτητη για να αισθανθούμε την παρουσία του Θεού. Είναι ανάγκη να σιγήσει ο θόρυβος του κόσμου όχι μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας, για να αντιληφθούμε τον Θεό, για να αισθανθούμε και να ζήσουμε το μέγα θαύμα της Αναστάσεως του Χριστού.
Η σιγή υποδηλώνει όμως συγχρόνως και τη νέκρωση, τη νέκρωση των παθών και των αδυναμιών που επαναστατούν μέσα μας και ταράσσουν την ψυχή μας και μας εμποδίζουν να δούμε την αλήθεια, να δούμε τον Θεό.
Αυτό έπαθαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Τα πάθη του φθόνου και της υποκρισίας δεν τους άφησαν να παραδεχθούν ότι ο Χριστός ήταν ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού. Και τον σταύρωσαν. Αλλά και όταν τον σταύρωσαν, για να απαλλαγούν, όπως νόμιζαν, από εκείνον, ήταν τόση η ταραχή που τους προκαλούσαν, ώστε τους εμπόδισαν να κατανοήσουν όλα όσα ακολούθησαν και αποδείκνυαν τη θεότητά του, και πίστευσαν ότι με την κουστωδία στον τάφο θα μπορούσαν να εμποδίσουν την Ανάστασή του.
Για όλα αυτά έχει ιδιαίτερη σημασία η προφητική προτροπή που ακούεται σήμερα «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην».
Η κρίση στην οποία αναφέρεται ο προφήτης και ψαλμωδός Δαβίδ δεν είναι η μέλλουσα κρίση, όταν ο Χριστος θα έρθει εν δόξη για να κρίνει όλους τους ανθρώπους. Η κρίση αυτή είναι μία κρίση διαφορετική. Είναι μία κρίση για όλους εκείνους που τον είδαν να κινείται ανάμεσά τους, να διδάσκει, να θαυματουργεί και αμφέβαλλαν για τη θεότητά του. Για όλους εκείνους που τον κατηγορούσαν ότι θεραπεύει τα Σάββατα τους ασθενείς, ότι συναναστρέφεται αμαρτωλούς και τελώνες, ότι έχει δαιμόνιο.
Για όλους εκείνους που νόμιζαν ότι ένας ατιμωτικός θάνατος θα τους απάλλασσε από τον έλεγχο που τους προκαλούσε η παρουσία του, θα διασκόρπιζε τους μαθητές του και θα έσβυνε και τη μνήμη του ακόμη.
Όλα όμως αυτά που πίστευαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν αποκυήματα της κακίας τους, και παρότι δεν ίσχυαν, χρειαζόταν μία απάντηση. Μία απάντηση, όχι για να πιστεύσουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, που δεν επρόκειτο να πιστεύσουν, αλλά μία απάντηση που θα ενισχύσει και θα στηρίξει τους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι, αν και πίστευαν στη θεότητα του διδασκάλου τους, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν όλα αυτά τα παράδοξα και πρωτόγνωρα που ζούσαν, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως ο Χριστός θα ανέστηνε τον εαυτό του.
Η ανάσταση, λοιπόν, του Χριστού, την οποία ζητά ο ψαλμωδός Δαβίδ σήμερα από τον Θεό, είναι η κρίση και η καταδίκη των ανθρώπων που τον αμφισβήτησαν και τον αρνήθηκαν. Είναι η κρίση και η αποστομωτική απάντηση ότι δεν ήταν ο Χριστός ο πλάνος που κατεδίκασαν οι αρχιερείς και ο Πιλάτος, αλλά ήταν, όπως ο ίδιος το είχε διακηρύξει, «η αλήθεια», που απελευθερώνει τους ανθρώπους από τα πάθη και την αμαρτία και τους οδηγεί στον Θεό.
Η ανάσταση του Χριστού είναι η απάντηση και προς όσους σε κάθε εποχή τον αρνούνται και τον συκοφαντούν, προς όλους όσους αρνούνται και συκοφαντούν τα θαύματά του, όπως το θαύμα της αφής του αγίου φωτός, και θέτει υπό κρίση τη δική τους στάση έναντι του Χριστού και των ανθρώπων.
Η ανάσταση του Χριστού είναι όμως και η δικαίωση όσων τον πιστεύουν και τον αγαπούν, όσων τον ακολουθούν και αγωνίζονται να τηρούν τις εντολές του. Είναι η ελπίδα ότι ο Χριστός θα είναι μαζί μας, όπως μας υποσχέθηκε, και ότι, ανεξάρτητα από όσα συμβαίνουν στον κόσμο, θα έχουμε τη χαρά και την ειρήνη του.
Η ανάσταση του Χριστού είναι κρίση για όλους τους ανθρώπους. Ανάλογα με τη θέση που παίρνει ο καθένας απέναντί της, ανάλογα με τη θέση που παίρνει απέναντι στον Χριστό, κρίνεται και ο ίδιος.
Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, δεν έχουμε λόγο να μην ζητούμε μαζί με τον ψαλμωδό Δαβίδ αυτή την κρίση, ψάλλοντας θριαμβευτικά, «ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην», και αναμένοντας να την ζήσουμε και εμείς και να συναναστηθούμε και εμείς μαζί του.
