Πέρασε και δεν… ακούμπησε. Για πολλούς αυτό είναι το συμπέρασμα από τη φετινή μεγάλη ιεραρχία του Οκτωβρίου. Άντε, ας εξαιρέσουμε την εκλογή των τεσσάρων νέων Μητροπολιτών σε Δράμα, Γορτυνία, Αιτωλοακαρνανία και Ηλεία.
Μπήκε τίποτε καινούργιο στο σακούλι της Εκκλησίας; Τίποτα. Μόνο πολλές προσδοκίες για την αξιοποίηση της περιουσίας δημιουργήθηκαν. Μακάρι να ευοδώσουν. Πολύ φοβάμαι όμως πως κι αυτές, επειδή ακριβώς εξαρτώνται από άλλους παράγοντες, όπως τη βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης, τους Δήμους και εκκρεμείς δικαστικές αποφάσεις, έχουν πολύ μέλλον μπροστά.
Επιστρέφοντας στις πόλεις και τα χωριά τους οι Μητροπολίτες καλό θα ήταν να αναλογιστούν: τον παπά τον απλό τον έχω στο μυαλό μου; Τι εφόδια του έχω δώσει; Από αυτόν ζητώ και περιμένω πολλά. Ως πνευματικός του πατέρας, που φροντίζω και καθοδηγώ τη Μητρόπολή μου, αντιλαμβάνομαι τη δική τους θέση;
Είδα τους νέους Μητροπολίτες, όπως έχω δει και δεκάδες άλλους στους χειροτονητήριους λόγους τους, να πηγαίνουν στις επαρχίες τους γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες. Και μετά από λίγο να ξεφουσκώνουν και να κάνουν διαχείριση και περιοδείες.
Εξαιρέσεις υπάρχουν σαφώς. Αλλά μέχρι να υπάρξει κοινός τόπος για όλους μάλλον θα πρέπει να βάλει ψηλά τον πήχυ η ίδια η Ιεραρχία. Μήπως και παρασύρει τους γηραιούς και κουρασμένους.
Τα εφόδια που χρειάζονται
Για να φτιάξουν όμως κάτι καλό στη Μητρόπολή τους πρέπει να ξεκινήσουν από τα χαμηλά. Να δουν τον απλό τον παπά. Να νοιαστούν να του δώσουν εφόδια. Να τον πριμοδοτήσουν και να τον κινητοποιήσουν. Για να κάνει μεταπτυχιακά και να επιμορφώνεται διαρκώς για όσα συμβαίνουν γύρω του και όσα πρέπει να κάνει ο ίδιος, ποια είναι η αποστολή του.
Να έχουν τακτικά διάλογο μαζί τους. Να έχουν ιδία άποψη για τους ιερείς τους και να μην ακούν τι τους μεταφέρει ο πρωτοσύγκελλός τους ή ο αρχιερατικός τους. Να τους δείχνουν εμπιστοσύνη. Να μην τους πιέζουν για τις «τριμηνίες». Παιδιά τους είναι, κατά μία έννοια, όχι «κουμπαράδες».
Να καταλάβουν «το ζόρι τους» για να βγει το ρεύμα του ναού και τα έξοδα του προσωπικού. Μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να θυμηθούν πως ήταν εκείνοι όταν ξεκίνησαν και ως οικογένεια θα δημιουργήσουν κάτι καλύτερο, θα πάνε παρακάτω.
Το κυριότερο: να τους αγκαλιάσουν και να μην τους κοιτούν καχύποπτα ή υπεροπτικά. Οι Μητροπολίτες που πέτυχαν και έφεραν αποτέλεσμα είναι αυτοί που ενέπνευσαν με τη στάση τους.
Δεν το αγγίζουν
Η αλήθεια είναι πως ο μέσος όρος ηλικίας της Ιεραρχίας σιγά σιγά κατεβαίνει. Αλλά το πρόβλημα παραμένει και είναι έντονο. Υπάρχουν πολλοί και είναι και πια χωρίς κουράγιο. Το θέμα πρέπει να το ανοίξει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος και να μην το θέσουν οι «πενηντάρηδες» ή «εξηντάρηδες».
Η ιεραρχία οφείλει να ανανεωθεί ηλικιακά. Να θέσουν ένα όριο. Θα είναι τα 80; Θα είναι μια επιτροπή που θα τους ελέγχει αν μπορούν να διοικήσουν; Κάτι πρέπει να γίνει. Για να έρθει νέο «αίμα» που θα φέρει ανανέωση και μεγαλύτερη διάθεση για δουλειά. Όχι για να υποδείξει ο καθένας τον διάδοχό του, όπως στην περίπτωση της Μητρόπολης Ηλείας.
“Μελχισεδέκ”