Του Ζαχαρία Καρούνη
Είναι κάμποσες μέρες που η σκέψη μου δε λέει να ησυχάσει. Ακολουθεί και αυτή την παράνοια των ημερών, την τρέλα του χαμού και της απώλειας. Πολύ βαριά η ατμόσφαιρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πού να φανταστώ πριν τρεις ημέρες που βρισκόμουν στο τρένο και επέστρεφα στο σπίτι, ότι σήμερα θα γράφω με δυσκολία αυτές τις λέξεις για να περιγράψω για άλλη μια φορά καταστάσεις που δεν χωρούν στη δική μου τουλάχιστον λογική.
Τότε (πριν τρεις μέρες) με απασχολούσε ακόμα ο κορονοϊός και προσπαθούσα μέσα στο βαγόνι του τρένου να βολευτώ κάπου όπου δεν θα έρχομαι σε επαφή με δεκάδες συμπολίτες μου, οι οποίοι για κάποιο λόγο δικό τους, δεν φορούν μάσκα πια στο τρένο.
«Να κάτσω να μαλώνω» ; που λέει και μια ψυχή, πιάνω και εγώ μια γωνίτσα ακριβώς δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο του βαγονιού, να με χτυπάει και ο αέρας του καύσωνα και απολαμβάνω τη διαδρομή ακούγοντας μουσική από το μπλουτούθ του κινητού.
Η ώρα είναι 9 το βράδυ και επιστρέφω από πρόβα. Παράλληλα διαβάζω τα τελευταία νέα για τη φωτιά στην Βαρυμπόμπη, η οποία λέει, τους ξέφυγε λέει, αφού πρώτα σιγόκαιγε για δύο ώρες και εκείνη τη στιγμή κάλπαζε ανεξέλεγκτη η θρασύτατη η φωτιά, λέει. Δεν είχα προλάβει να τελειώσω το δημοσίευμα και η μυρωδιά από τα καμμένα που έμπαινε από το παράθυρο επιβεβαίωνε τα γραφόμενα.
Μια κυρία ήθελε να περάσει για να κατέβει, μετακίνησα το ηλεκτρικό μου πατίνι και καθώς ξαναγυρίζω το πρόσωπό μου προς το παράθυρο, το δεξί μου μάτι έκλεισε αστραπιαία θέλοντας να προλάβει έναν απρόσκλητο εισβολέα. Το μάτι άρχισε να τσούζει και γω άρχισα να κάνω εικασίες.
Ελπίζω να είναι κανένα μυγάκι και όχι μέρος του σάλιου που έφτυσε ένας «ευγενής» νέος μιας παρέας Ελληνοπαίδων του διπλανού βαγονιού, οι οποίοι έκαναν διαγωνισμό «ποιος την έχει πιο μακριά… την ικανότητα του πτύειν», κάνοντας Ολυμπιακό άθλημα το να φτύνεις από τα παράθυρα. Να κάτσεις να μαλώνεις;
Τελικά η αποβίβαση μου στο σταθμό του Νέου Ηρακλείου μου αποκάλυψε, πως στο μάτι μου βρισκόταν μια στάχτη από αυτές που έπεφταν σαν βροχή από τον σκοτεινό ουρανό και το δάκρυ που άθελα μου κυλούσε στο μάγουλό μου, μάλλον προφήτευε το τι θα επακολουθούσε.
Ανάθεμα τον κορονοϊό, ούτε το δάχτυλο στο μάτι να το τρίψουμε δεν μπορούμε να βάλουμε πια σαν άνθρωποι. Ανέβηκα στο πατίνι ανέπτυξα ταχύτητα αλλά ήταν αδύνατον να συνεχίσω. Οι στάχτες έμπαιναν στα μάτια, από τα μάτια έβγαιναν δάκρυα και χωρίς να το θέλω άρχισε ένας περίεργος βουβός θρήνος χωρίς να προκαλείται από το αντίστοιχο συναίσθημα λύπης.
Σκέφτηκα καθώς περπατούσα, ότι ήταν αρκετή η λύπη που κουβαλούσαν πάνω τους οι στάχτες αυτές, με αποτέλεσμα ότι αγγίζουν να το κάνουν να κλαίει. Εδώ που τα λέμε οι στάχτες δεν είναι αυθύπαρκτες οντότητες, είναι μέρος ενός έμβιου όντως που τώρα πια δε ζει.
Αυτή η πρώτη που μπήκε στο μάτι μου η τσουχτερή να ήταν από κάποιο σκορπιό ή από φίδι που πέθανε με πόνο; Μπορεί να ήταν και από δέντρο ψηλό που ζούσε στην περιοχή τα τελευταία 80 χρόνια. Μπορεί και μια τούφα να ήταν, από τα μαλλιά της κυρίας που είδα να κλαίει στην τηλεόραση, λίγο πριν την βγάλουν με το ζόρι από το σπίτι της που καιγόταν ήδη.
Καπνός παντού σαν ομίχλη και γω περπατώ και σκέφτομαι ότι αναπνέω ζωές που πια δεν υπάρχουν. Από το ανοιχτό παράθυρο μιας μονοκατοικίας ακούω από την τηλεόραση έναν πολιτικό να λέει πως «η φύση εκδικείται ». Η φύση δεν εκδικείται ρε μ@λ@κα, που βαλθήκατε να μας πείσετε, για να δικαιολογήσετε την ανεπάρκειά σας, ότι η φωτιά είναι ο εχθρός.
Η φωτιά είναι αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι εχθρός. Η φωτιά είναι η βουβή κραυγή των δέντρων και των ζώων που αναγκάζονται να σταματήσουν βίαια τον κύκλο της ζωής. Η φωτιά προϋπήρχε ως φαινόμενο του ανθρώπου. Άναβε από μόνη της με κεραυνούς, με ηφαίστεια, με τρομερές ζέστες. Έκαιγε και εκτάσεις. Το πρόβλημα άρχισε όταν έμαθε ο άνθρωπος να την ανάβει με τεχνητό τρόπο.
Δυστυχώς είμαστε εθισμένοι στην απληστία. Θυμόσαστε τότε που ο Αδάμ με την Εύα φάγανε ένα μήλο, ενώ είχαν όλα τα καλά του Θεού; Ξέρω μερικοί δεν μπορείτε με αυτά τα παραδείγματα αλλά τι να σας κάνω αυτός είναι ο δικός μου πολιτισμός έτσι μεγάλωσα με τον Αδάμ και την Εύα και στεναχωριέμαι γιατί αν σας τα έλεγαν όπως είναι θα σας άρεσαν και σε σας αλλά σας τα είπανε στραβά.
Ο Αδάμ και η Εύα λοιπόν έκαναν ό,τι κάνουμε εμείς σήμερα. Έβαλαν «φωτιά» στον παράδεισο, γιατί ενώ είχαν όλα τα καλά του Θεού για να ζήσουν, θέλησαν να φάνε και το μήλο, το οποίο μήλο αποτελούσε γνώση για την οποία δεν ήταν ακόμα έτοιμοι. (Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος).
Αυτό κάνουμε και εμείς εδώ και πολλά χρόνια. Φτύνουμε εκεί που τρώμε. Καταστρέφουμε τα πάντα στο περιβάλλον και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Άλλωστε όσο προχωράμε στο μέλλον τόσο φροντίζουν να μας αποκόπτουν από το περιβάλλον. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, υπάρχουν νέοι άνθρωποι στον πλανήτη που δεν έχουν δει δέντρο από κοντά, δεν έχουν κόψει ένα φρούτο μόνοι τους, δεν έχουν δει ένα ζώο να γεννάει, δεν ξέρουν ότι για να γίνει το αλεύρι και να φάς ψωμί πρέπει κάποιος να σπείρει, να φυτρώσει ο σπόρος, να θερίσεις, να αλέσεις. Νομίζουν πως όλα αυτά απλά τα παρέχει το σούπερ μάρκετ.
Ποιος να βγει να διαμαρτυρηθεί και για ποιο πράγμα; Για κάτι που δεν γνωρίζει; Αν τα δέντρα που καίγονται ήταν κεραίες για το Ίντερνετ, πράγμα που θα είχε ως αποτέλεσμα να κοπεί η παροχή του, θα σου έλεγα τι θα γινόταν.
Φτύνουμε λοιπόν εκεί που τρώμε ίσως και εν αγνοία μας, η φύση όμως δεν εκδικείται. Η εκδίκηση είναι κατώτερο συναίσθημα ανόητε, που το έμαθες εσύ για να καλύπτεις τα συμπλεγματικά σου ένστικτα. Δράση – αντίδραση σου λέει. Σιγά μη σου κρατήσει και μουτράκια. Για να εκδικηθεί η φύση σημαίνει ότι σε υπολογίζει κιόλας ως εχθρό, έχεις αυτή την εγωιστική ψευδαίσθηση. Χέστηκε η φύση.
Το χειμώνα που θα τρέχεις να σωθείς από τα νερά να ξέρεις πως η φύση δεν εκδικείται, απλά να θυμάσαι πως το νερό δεν βρίσκει πουθενά εμπόδιο για να σταματήσει την ορμή του, ή βρίσκει αυθαίρετα χτισμένα σε ποτάμια, ή μπαζωμένα ρέματα.
Η φύση δεν εκδικείται, απλά δεν σταματάει ποτέ και για κανέναν τη διαδικασία του κύκλου της ζωής και των εποχών. Όποιος στέκεται εμπόδιο, η φύση τον προσπερνάει ή τον υπερπηδά ή τον καταστρέφει και όλα αυτά απαθώς. Η Φύση έχει κάτι από Θεό και αυτό το κάτι είναι η αυτάρκεια της. Αυτήν την αυτάρκεια ψάχνουμε και μεις στη ζωή μας, σε πνευματικό επίπεδο και έρχεται μόνο όταν ενώσεις την ψυχή σου με τη θεία χάρη.
Τότε, όπου και να σε βάλουν, θα αισθάνεσαι πλήρης. Θα κάθεσαι στη γωνιά του κόσμου που σου αναλογεί και δε θα σου λείπει τίποτα. Έχετε ακούσει για κάτι Αγίους που τους έλεγαν στυλίτες, γιατί έζησαν τη ζωή τους καθισμένοι πάνω σε μια κολώνα.
Αυτοί λοιπόν γίνονται αντικείμενα θαυμασμού ακόμα και από ιερείς στα κηρύγματα τους, για το πώς έζησαν με θαυμαστό τρόπο πάνω στην κολώνα και έτσι φυσικά, σε αυτήν την κολώνα καλλιεργείται μια σαθρή πίστη στηριγμένη στο θαύμα, ενώ στην ουσία αυτό που θα έπρεπε να θαυμάζουμε είναι όχι το πώς έζησαν σε αυτή τη συνθήκη αλλά το ότι ήταν καλά μέσα τους, σε αυτή τη συνθήκη. Ήταν αυτάρκεις δεν τους έφταιγε κανείς.
Δεν τρώγονταν με τα ρούχα τους, όπως κάνουμε εμείς. Και να μας έφταιγαν μόνο τα δικά μας, πάει καλά. Θέλουμε και του γείτονα. Από την άλλη όλα τα είχαμε δεν θα είχαμε και ένα θαύμα;
Δεν ξέρω αν τα μάθατε. Ο όσιος Δαυίδ λέει έσωσε το σπίτι του από τη φωτιά. Κάηκε όλη η Εύβοια, όλη η Ελλάδα, σπίτια, δάση, ζώα και ο ηγούμενος της Μονής μέσα σε όλο αυτό το χαμό, βγήκε να μιλήσει για μέγα θαύμα, αφού πρώτα είχε πάρει τα λείψανα και είχε αποχωρήσει.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι το θαύμα όταν προέρχεται από το Θεό δια των Αγίων Tου, πάντα γίνεται για να μας βοηθήσει πνευματικά, για να μας ανοίξει ας πούμε τα μάτια στο δρόμο μας προς την σωτηρία. Αυτός δεν είναι και ο σκοπός; Εμένα που είμαι αδύναμος πνευματικά, θα με έβαζε σε σκέψεις το γεγονός ότι από εκεί που ήμουν μέσα στη χαρά του Θεού, μέσα στα τιτιβίσματα των πουλιών και τα θροΐσματα των δέντρων, ξαφνικά ο Θεός επέτρεψε από εδώ και πέρα να ζω σε τόπο θανάτου. Να με συγχωρεί ο Άγιος, τον οποίο ειλικρινά ευλαβούμαι, τέτοιο θαύμα δεν το θέλω και εδώ που τα λέμε δεν νομίζω να το θέλει και ο ίδιος, αλλά εγώ δεν μιλώ ποτέ για λογαριασμό άλλων και ειδικά Αγίων.
Πες καλύτερα ότι είχες καθαρίσει και τακτοποιήσει τον περιβάλλοντα χώρο της Μονής, ότι σε φώτισε ο Θεός να το κάνεις. Αυτό είναι όντως θαύμα. Άλλωστε είναι γνωστή η νοικοκυροσύνη στα μοναστήρια, από τα πνευματικά μέχρι και τα οικονομικά.
Επίσης ένας Δεσπότης βγήκε να μιλήσει σε κήρυγμα μέσα στο χαμό, ντυμένος στα χρυσά και να μας πει ότι δε σεβόμαστε το περιβάλλον και είμαστε άπληστοι. Μά τη στάχτη που έχω στα μάτια και τα δάκρυα που τρέχουν άθελά μου, αν δεν βγάλετε τα χρυσά δεν πρόκειται να πείσετε κανέναν.
Γιατί ξεχνάτε πως ο άνθρωπος εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της φύσης στο σώμα του και μέσω αυτού ο Χριστός, λαμβάνοντας την σάρκα με την ενανθρώπιση, καθαγίασε και όλη την κτίση (Ιωάννης Δαμασκηνός).
Γιατί ξεχνάτε ότι ο Θεός όταν δημιούργησε τα ζώα και τα φυτά κάλεσε τον άνθρωπο να τους δώσει ονόματα, ούτως ώστε να είναι υπεύθυνος για όλα και να δώσει και αναφορά για όλα όταν έρθει η ώρα.
Όλα υπάρχουν στην εκκλησιαστική γραμματεία, πείτε τα στον κόσμο. Τιμή στον παπά του Αγίου Στεφάνου που βγήκε στους δρόμους μέσα στους καπνούς αλαφιασμένος σαν την κλώσα που χάνει τα πουλιά της, τιμή στον παπά από την Εύβοια που έβγαλε τα ράσα και πήρε το αλυσοπρίονο και έκοβε κορμούς, τιμή στους μοναχούς που δε δουλεύουν σε φάμπρικες αλλά αυτή την ώρα ανυψώνονται δια της κλίσεως των γονάτων στη γη προσευχόμενοι, τιμή στους πυροσβέστες και στους εθελοντές, τιμή στους πιλότους, τιμή στους ανθρώπους που χάσανε τα σπίτια τους, τιμή σε αυτούς που λιτάνευσαν το καμένο σώμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, τιμή στα δέντρα και στα ζώα που έγιναν στάχτη σε συνθήκες οδύνης, τιμή στη στάχτη τους που μπήκε στο μάτι μου και με έκανε να δακρύσω.
Από το FB του Ζαχαρία Καρούνη