του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεου
Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναφέρθηκα στο θέμα της θανατικής ποινής του Αντωνίου και ζήτησα να γίνει προσευχή για τον Αντώνιο, για να αντιμετωπίσει με ειρήνη το γεγονός της εκτέλεσής του. Ήδη η εκτέλεσή του έγινε την 8η Ιουνίου ώρα Ελλάδος 8.16΄ στην Αριζόνα.
Γνωστή η ιστορία του Frank Atwood, που καταδικάστηκε σε θάνατο για φόνο που ο ίδιος υποστήριζε μέχρι τελευταία στιγμή ότι δεν διέπραξε, ο οποίος στην φυλακή υψίστης ασφαλείας βαπτίσθηκε ορθόδοξος με το όνομα Αντώνιος, του προστάτη της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας και λίγο πριν την εκτέλεσή του εκάρη μοναχός με το όνομα Εφραίμ, του κτήτορα της Ιεράς Μονής Αρχιμ. Εφραίμ Αγιορείτη και Αριζονίτη.
Ο Frank κλεισμένος μέσα στην φυλακή υψίστης ασφαλείας, πλήρως απομονωμένος για 38 χρόνια, θα έπρεπε να τρελαθεί ή να αναγεννηθεί πνευματικά, δηλαδή ή να πάει στην Κόλαση ή να πάει στον Παράδεισο. Σε αυτόν έγινε το δεύτερο, γιατί έκανε έναν μεγάλο θεολογικό αγώνα μέσα στην φυλακή, με την βοήθεια κυρίως πρώτα μιας γυναίκας, της Ραχήλ-Σάρρας που αργότερα τον παντρεύτηκε και έγινε και αυτή ορθόδοξη, και του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας π. Παισίου.
Ο δημοσιογράφος Jimmy Jenkins της Εφημερίδας «Arizona Republic» δημοσίευσε στην Εφημερίδα ένα κείμενο και κατέγραψε την εμπειρία του από την εκτέλεση, γιατί ήταν παρών σε όλη την διαδικασία της. Ο τίτλος του άρθρου είναι: «Πίσω από την μαύρη κουρτίνα: Ο δημοσιογράφος της Republic περιγράφει την “σουρεαλιστική” εκτέλεση του Frank Atwood».
Στο άρθρο αυτό φαίνεται το τραγικό της εκτέλεσης στον 21ο αιώνα, αλλά και το μεγαλείο της αντιμετώπισης από τον Αντώνιο-π. Εφραίμ, παρόμοιο με τους μάρτυρες της Εκκλησίας. Ο ίδιος κατηύθυνε τους επιτετραμένους για το πού να βάλουν την ενδοφλέβια ένεση, ήταν ήρεμος, ασφαλώς προσευχόμενος, όπως του είχα υποδείξει στο τελευταίο γράμμα που του έστειλα, και όταν του ζήτησαν να πει τον τελευταίο λόγο του, εκτός από τις ευχαριστίες σε όσους τον βοήθησαν είπε: «Περισσότερο από όλους (ευχαριστώ) τον Ιησού Χριστό, που μέσα από μια άδικη δικαστική διαδικασία με οδήγησε στην σωτηρία μου. Προσεύχομαι ο Κύριος να μας ελεήσει όλους και εμένα».
Επειδή πολλοί άνθρωποι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκτέλεση του Αντωνίου-π. Εφραίμ και προσευχήθηκαν εκείνη την ώρα, θα αναδημοσιεύσω σε μετάφραση το κείμενο του δημοσιογράφου, ώστε αφ’ ενός μεν να προσευχηθούμε για τον Αντώνιο-π. Εφραίμ, αφ’ ετέρου δε να τον μιμηθούμε στον τρόπο αντιμετωπίσεως της ώρας του θανάτου.
«Πίσω από την μαύρη κουρτίνα: Ο δημοσιογράφος της Republic περιγράφει την ‘σουρεαλιστική’ εκτέλεση του Frank Atwood»
Έχω δει τη ζωή. Και έχω δει τον θάνατο. Αλλά δεν μπορούσε τίποτε να με προετοιμάσει για το σουρεαλιστικό θέαμα που είδα κατά την εκτέλεση του Frank Atwood. Μερικοί μου είπαν ότι θα μπορούσα να πάθω σοκ, αλλά, όταν είδα την πολιτεία της Αριζόνα να θανατώνει τον Frank Atwood για την απαγωγή και τον φόνο του οκτάχρονου κοριτσιού Vicki Lynne Hoskinson, δεν με ζάλισε μόνο – με άλλαξε βασικά ως πρόσωπο.
Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων μαζεύτηκαν έξω από την φυλακή της πολιτείας στην Florence για να περάσουν από κάποιο έλεγχο ασφάλειας νωρίς το πρωί της Τετάρτης, πολλές ώρες πριν από την προγραμματισμένη εκτέλεση. Έμοιαζε κάπως με το αεροδρόμιο: να δώσετε όνομα και ταυτότητα, να βγάλετε ζώνες και να βάλετε ρολόγια σε μια πλαστική λεκάνη. Να πάτε μέσα από ένα δυσλειτουργικό ανιχνευτή μετάλλων, να περάσετε από ακόμα έναν έλεγχο και να προχωρείτε.
Χωριστήκαμε σε ομάδες. Αρνήθηκαν και πάλι μία αίτηση της Arizona Republic να είμαι μάρτυρας των Μ.Μ.Ε. στην εκτέλεση, και γι’ αυτό τον λόγο ζήτησα από τον δικηγόρο του Atwood, αν θα δεχόταν να με βάλει στην λίστα ως έναν από τους μάρτυρές του. Συμφώνησε, και επομένως ήμουν με τους υπόλοιπους μάρτυρες του Atwood όλη την ημέρα. Όμως, εξαιτίας του ότι δεν ήμουν ένας επίσημος μάρτυρας των Μ.Μ.Ε., δεν μου επιτρεπόταν να φέρω μολύβι ή χαρτί. Εν τούτοις, οι λεπτομέρειες της ημέρας μένουν σαφώς και έντονα εντυπωμένες στον νου μου.
«Δεν ήταν σωματική σχέση, αλλή μια βαθιά πνευματική σχέση», είπε η γυναίκα του Frank Atwood
Η γυναίκα του, η Rachel, ήταν εκεί με ένα μαύρο φόρεμα, και τα κόκκινα μαλλιά της έπεφταν στο πρόσωπό της μαζί με συνεχή δάκρυα. Ήταν παρόντες και δύο πνευματικοί με τα μακριά μαύρα ράσα τους, οι οποίοι γνώριζαν τον Atwood για πολλά χρόνια. Ήταν παρόντες και δύο μέλη της εκκλησίας του και μερικοί από τους δικηγόρους του.
Υπάλληλοι της φυλακής φύλαγαν τους μάρτυρες του Atwood ξεχωριστά από τους άλλους μάρτυρες, και μας οδήγησαν σε μια απέριττη αίθουσα επισκέψεων στην Κεντρική Μονάδα της Φυλακής της Florence όπου περιμέναμε σχεδόν μία ώρα.
Ενώ περιμέναμε, υπάλληλοι της φυλακής έφεραν μέσα μια παγοθήκη γεμάτη μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό, μαζί με μερικές καρέκλες, και τις βάλαμε γύρω από την Rachel και την ακούγαμε να μιλάει για τις τρεις και περισσότερες δεκαετίες που γνώριζε τον Atwood.
Η Rachel επισκεπτόταν τον άνδρα της στην φυλακή για 35 χρόνια. Ήταν οι δύο τους 30 χρόνια παντρεμένοι. Είπε ότι ήρθε σε επαφή μαζί του, αφού παρακολούθησε τη δίκη του και άρχισαν να ανταλλάσσουν γράμματα.
Είπε ότι για χρόνια δακτυλογραφούσε τη χειρόγραφη αλληλογραφία του, και έγινε ένα συγγραφικό έργο που κατέληξε να είναι και μια διατριβή του και μερικά αυτοεκδοθέντα βιβλία.
Είπε ότι έμαθε για την ελληνική ορθόδοξη πίστη μέσα από τα γράμματά του, και τελικά έγινε και αυτή ορθόδοξη. «Δεν ήταν σωματική σχέση, αλλή μια βαθιά πνευματική σχέση», είπε.
Μέλη της εκκλησίας του Atwood μιλούσαν για το ότι φαίνεται ότι τα Μ.Μ.Ε. στη Ελλάδα και αλλού στον κόσμο ενδιαφέρονται περισσότερο για την υπόθεσή του από τα Μ.Μ.Ε. στις Η.Π.Α.
Είπαν ότι εκατοντάδες μέλη της εκκλησίας τους ήταν μέσα στον ναό τους και προσευχόνταν γι’ αυτόν, μαζί με πολλούς παντού στην χώρα και στον κόσμο.
Είσοδος στον θάλαμο εκτέλεσης
Όταν ήρθε η ώρα για να φύγουμε από την αίθουσα επισκέψεων και να πάμε στον θάλαμο της εκτέλεσης, κάναμε σειρά στην πόρτα. Οι υπάλληλοι της φυλακής προσπάθησαν να εμποδίσουν τους δικηγόρους του Atwood να πάρουν μολύβια και χαρτί. Αυτοί αρνήθηκαν, λέγοντας ότι ήταν ανάγκη για να κρατήσουν σημειώσεις σχετικά με τη χρονομέτρηση της εκτέλεσης, και τελικά επιτρεπόταν να τα φέρουν, όταν ο χειραγωγός μας επικοινώνησε με κάποιο άλλο, που έδωσε την έγκριση. Αν και τα δημοσιευμένα πρωτόκολλα εκτελέσεων σημειώνουν συγκεκριμένα ότι επιτρέπεται στους μάρτυρες των Μ.Μ.Ε. να έχουν χαρτί και μολύβια, δεν γράφουν συγκεκριμένα αν επιτρέπεται σε άλλους να τα έχουν.
Περπατήσαμε για 10 λεπτά για να φτάσουμε στον θάλαμο της εκτέλεσης. Συνοδευμένη από υπαλλήλους της φυλακής δεξιά και αριστερά, η ομάδα μας πήρε τον δρόμο μέσα από την πρόσφατα παροπλισμένη φυλακή της Florence. Ήταν πάνω από 100oF (38oC) και ο ήλιος της Αριζόνα μας έψηνε. Περάσαμε μέσα από άδειους πύργους φρουράς, κενές ιατρικές μονάδες και κενές αποθήκες που κάποτε ήταν εντελώς γεμάτες με κρατούμενους.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματά μας και οι λυγμοί της Rachel. Περάσαμε από μια σοβαρή ομάδα saguaro κάκτων που στέκονταν σαν φρουροί στη μέση της αυλής της φυλακής.
Όταν φτάσαμε στην οικιστική μονάδα 9, μέσα στην οποία ήταν ο θάλαμος εκτέλεσης, ένας υπάλληλος της φυλακής άνοιξε την πόρτα και μας οδήγησε στην αίθουσα παρατήρησης.
Πήγαμε μέχρι τον πιο μακρινό τοίχο και ανέβηκα σε μια εξέδρα και κάθισα σε μια θέση που μπορούσα να δω τον θάλαμο εκτέλεσης μέσα από το τζάμι. Έπειτα ήρθαν τρεις μάρτυρες των Μ.Μ.Ε., και μετά μάρτυρες για την κατηγορία, υπάλληλοι επιβολής του νόμου και η οικογένεια του θύματος, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας της Vicki Lynne, της Debbie Carlson.
Μας είπαν πολλές φορές να μην μιλάμε ή να μην κάνουμε φασαρία. Από τη θέση μου δεν μπορούσα να δω την οικογένεια του θύματος ή τις αντιδράσεις τους.
Περικυκλωμένος από εργαλεία του θανάτου
Υπήρχαν τρεις οθόνες πάνω από το παράθυρο στον θάλαμο, το οποίο ήταν σκεπασμένο με μια κλειστή κουρτίνα. Δύο από τις οθόνες έδειχναν την ίδια όψη πάνω από το φορείο. Η τρίτη οθόνη έδειχνε τις φιάλες με το φάρμακο για την εκτέλεση, και τα εργαλεία για να τα βάλουν στους σωλήνες, που θα συνδέονταν με το σώμα του Atwood.
Δεν είδαμε τον Atwood να μπει στον θάλαμο της εκτέλεσης, αν και απαιτείται από μια απόφαση ομοσπονδιακού δικαστηρίου. Άνοιξε η κουρτίνα καθώς η ομάδα της εκτέλεσης σήκωσε το αδύνατο σώμα του, πιθανώς από αναπηρικό καροτσάκι, και το έβαλε στο φορείο.
Άνοιξαν τη μαύρη κουρτίνα στον θάλαμο της εκτέλεσης και αποκαλύφτηκε μια πλαϊνή όψη του Atwood καθώς ξάπλωνε στο φορείο. Γύρω του ήταν τέσσερα μέλη της ομάδας της εκτέλεσης που φορούσαν μαύρα πουκάμισα, μαύρα καπέλα, μαύρα γάντια, μαύρες μάσκες που έκρυβαν τα πρόσωπά τους και μαύρα γυαλιά ηλίου.
Κοιτάζαμε στις οθόνες καθώς η ομάδα εκτέλεσης τον έδενε. Έβαλαν ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του για να τον βοηθήσει να υπομένει τον πόνο από ένα χρόνιο πρόβλημα στην σπονδυλική του στήλη. Ήταν δεμένος σε μερικά σημεία, με τα χέρια του εκατέρωθεν του φορείου.
Ο Atwood φορούσε ένα σκούφο με ένα κόκκινο σταυρό. Καθώς τα μέλη της ομάδας εκτέλεσης άνοιγαν την πορτοκαλί φόρμα του για να βάλουν ένα καρδιομόνιτορ στο σώμα του, είδαμε ένα μαύρο σταυρό να κρέμεται από τον λαιμό του.
Προετοιμάστηκα, διανοητικά, γι’ αυτό που επρόκειτο να δω, και στηρίχθηκα σωματικά σε ένα κρύο σιδηρένιο τοίχο δίπλα μου, που κατάλαβα ότι ήταν ο πρόσφατα ανακαινισμένος θάλαμος αερίων. Κυριολεκτικά ήμουν περικυκλωμένος από εργαλεία του θανάτου.
Ο φυλακισμένος λέει στους δήμιους πού να βάλουν τη βελόνα για την ενδοφλέβια ένεση
Όπως ο Clarence Dixon, εξαιτίας του πότε έγινε το έγκλημα, ο Atwood μπορούσε να επιλέξει να πεθάνει ή με αέρα ή με θανατοφόρα ένεση. Ο Atwood ζήτησε να θανατωθεί με αέριο άζωτο, αλλά τα πρωτόκολλα του Τμήματος Διορθώσεων της Αριζόνα απαιτούν κυάνιο. Αποφάσισαν ότι η επιλογή του, δεν ίσχυε νόμιμα, και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε η προεπιλεγμένη μέθοδος της πολιτείας, που είναι η θανατηφόρα ένεση.
Δύο άνδρες με μπλε ιατρικές ρόμπες και δίχτυα για τα μαλλιά τους μπήκαν στον θάλαμο, σπρώχνοντας ένα αποδιοργανωμένο καρότσι γεμάτο ιατρικές προμήθειες που ήταν απαραίτητες για να εισάγουν τις ενδοφλέβιες ενέσεις στο σώμα του Atwood.
Η διαδικασία για να βάλουν την ενδοφλέβια ένεση στον Dixon, ο πιο πρόσφατος που εκτελέστηκε στην Αριζόνα, χρειάστηκε 40 λεπτά, και στο τέλος έπρεπε τα μέλη της ομάδας να κόψουν την μηριαία φλέβα του. Αυτή την φορά, άρχισαν με το αριστερό χέρι του Atwood, σκουπίζοντας το δέρμα του και προσπαθώντας να βρούν μια φλέβα.
Μετά από λίγα λεπτά και μερικές προσπάθειες, τα μέλη της ομάδας εκτέλεσης έβαλαν τον ενδοφλέβιο καθετήρα στο αριστερό χέρι του Atwood. Τότε πήραν το καρότσι στην άλλη πλευρά του και του είπαν ότι θα βάλουν ένα ενδοφλέβιο καθετήρα στην μηριαία φλέβα του.
«Γιατί;» ρώτησε ο Atwood. «Παίρνουν αίμα από το δεξί μου χέρι πάντοτε χωρίς πρόβλημα» είπε στην ομάδα.
Ο Atwood φαινόταν να κάνει μορφασμούς και να πονάει γιατί ήταν αρκετή ώρα δεμένος πάνω στο φορείο, και δεν ήθελε η διαδικασία να συνεχίσει περισσότερο.
Η ομάδα εκτέλεσης δεν είπε γιατί ήθελαν να βάλουν δεύτερη γραμμή μέσα στην μηριαία φλέβα του στην βουβωνική χώρα, αλλά είπαν στον Atwood ότι θα προσπαθούσαν να τη βάλουν στο δεξί του χέρι – όπως πρότεινε αυτός.
«Θεέ μου», σκέφτηκα μόνος μου, «τα μέλη της ομάδας εκτέλεσης παίρνουν οδηγίες από τον άνθρωπο που προσπαθούν να τον εκτελέσουν».
Ο Atwood, ο οποίος έχει υποστηρίξει συνεχώς ότι είναι αθώος, μιλούσε απαλά στα μέλη της ομάδας εκτέλεσης. Φαινόταν κάπως ανυπόμονος, αλλά συνέχιζε να προσφέρει οδηγίες στους ανθρώπους που δούλευαν να τον θανατώσουν.
Η ομάδα εκτέλεσης προσπάθησε αρκετές φορές να βάλει τη βελόνα για την ενδοφλέβια ένεση στο δεξί του χέρι και δεν μπορούσε. Ένα μέλος της ομάδας εκτέλεσης κουνούσε το κεφάλι του με αγανάκτηση και είπε: «Δεν καταλαβαίνω». Είπε ο Atwood: «Ποτέ δεν είχαν εκείνο το πρόβλημα πριν».
Η ομάδα εκτέλεσης πρότεινε πάλι να βάλει τον δεύτερο καθετήρα στην μηριαία φλέβα του στην βουβωνική χώρα. «Μπορούσατε να δοκιμάσετε στο χέρι;» πρότεινε ο Atwood, κάνοντας νεύμα με το κεφάλι του προς το δεξί του χέρι, που ήταν δεμένο, και κινώντας τα δάκτυλά του. «Και εκεί μπορούσαν πριν να μπούν».
Τα μέλη της ομάδας εκτέλεσης κοίταξαν πάλι ο ένας τον άλλο, και είπαν: «Μάλιστα, θα το προσπαθήσουμε.»
Τα πρωτόκολλα του Τμήματος Διορθώσεων της Αριζόνα απαιτούν ότι μερικά μέλη της ομάδας εκτέλεσης πρέπει να έχουν κάποιο είδος εμπειρίας, άδειας ή ιατρικής κατάρτισης. Υποτίθεται ότι θα εξασκήσουν τη διαδικασία τουλάχιστον μία φορά πριν από την εκτέλεση. Δεν είναι γνωστό αν αυτοί οι δύο άνδρες είχαν καμιά επίσημη κατάρτιση, αλλά έμεινα έκπληκτος με την ετοιμότητα τους να αλλάξουν το σχέδιο που, καθώς φαίνεται, είχαν εξασκήσει για να δεχτούν τις προτάσεις του Atwood.
Θυμήθηκα τον πρώην δήμιο του Τμήματος Διορθώσεων της Αριζόνα, Jim Klein, που μου είπε ότι χρησιμοποιούσαν ένα τεχνικό χέρι για να εξασκηθούν πριν από τις θανατοφόρες ενέσεις, και τελικά έβαλαν ενδοφλεβίους καθετήρες ο ένας στον άλλο.
Είπε ο Klein ότι είπαν στα μέλη της ομάδας ότι το ιατρικό προσωπικό της φυλακής δεν συμμετείχε σε εκτελέσεις γιατί είχαν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Γι’ αυτό, άφησαν το περίπλοκο έργο των εκτελέσεων σε μια ομάδα των υπαλλήλων της φυλακής, που συνήθως δεν είχαν καμμία απολύτως ιατρική εμπειρία.
Η πρόταση του Atwood να βρουν μια φλέβα στο δεξί χέρι είχε επιτυχία. Μπορούσαν να βάλουν τη δεύτερη βελόνα για την ενδοφλέβια ένεση και να τοποθετήσουν τον καθετήρα. Ασφάλισαν όλα με ταινία, σύνδεσαν τους σωλήνες που συνδέονταν με τα φάρμακα και έφυγαν από το δωμάτιο. Υπολογίζω ότι η διαδικασία χρειάστηκε 30 λεπτά.
«Προσεύχομαι ο Κύριος να μας ελεήσει όλους»
Σε αυτή τη στιγμή επιτρεπόταν ο ελληνορθόδοξος πνευματικός του Atwood ο π. Παΐσιος να μπει στον θάλαμο της εκτέλεσης. Η παρουσία του Παϊσίου, μια καινοτομία για εκτελέσεις στην Αριζόνα, ήταν το αποτέλεσμα μιας συμφωνίας μεταξύ του Atwood και της πολιτείας. Μέχρι τώρα τα πρωτόκολλα επέτρεπαν σε έναν πνευματικό σύμβουλο να είναι σε ένα άλλο δωμάτιο. Όμως οι δικηγόροι του Atwood είπαν ότι αυτό παραβίαζε τα συνταγματικά του δικαιώματα και ζήτησαν να βρίσκεται ο Παΐσιος στον θάλαμο κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης.
Όπως ο Atwood, ο Παΐσιος φορούσε ένα μαύρο σκούφο και είχε μια μακριά γκριζόλευκη γενειάδα. Έβαλε το επιτραχήλιο πάνω στο κεφάλι του Atwood και το κρατούσε στην θέση του με το χέρι του. Ο Παΐσιος έσκυψε κοντά στο πρόσωπο του Atwood και του μιλούσε πολύ σιγά. Ο Atwood χαμογελούσε και κούνησε το κεφάλι του και φαινόταν παρηγορημένος από την παρουσία του Παϊσίου.
Ένας υπάλληλος του Τμήματος Διορθώσεων μπήκε στον θάλαμο και διάβασε το ένταλμα εκτέλεσης, και ρώτησε τον Atwood αν είχε κάποια τελευταία λέξη.
Ο Atwood, έχοντας πλήρη συνείδηση, κοίταξε στο ακροατήριο με ειρηνικό πρόσωπο.
Ο Atwood ευχαρίστησε τη γυναίκα του, τη Rachel, την ομάδα των δικηγόρων του και τους πνευματικούς του οδηγούς, οι οποίοι είπε ότι τον είχαν οδηγήσει «εδώ στο χείλος του Παραδείσου.»
«Σας ευχαριστώ, πολύτιμέ μου Πατέρα που ήρθατε σήμερα και που με ποιμάνατε μέσα στην πίστη» είπε ο Atwood. «Θέλω να ευχαριστήσω την όμορφη γυναίκα μου που με έχει αγαπήσει με όλο το είναι της. Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου και τη νομική μου ομάδα και, περισσότερο από όλους, τον Ιησού Χριστό, που μέσα από μια άδικη δικαστική διαδικασία με οδήγησε στη σωτηρία μου. Προσεύχομαι ο Κύριος να μας ελεήσει όλους και εμένα».
Ο υπάλληλος του Τμήματος Διορθώσεων έφυγε από τον θάλαμο, και είδαμε σε μια από τις οθόνες ότι ένα μέλος της ομάδας εκτέλεσης άρχισε να βάζει μια σύριγγα με pentobarbital στους σωλήνες που ήταν στο σώμα του Atwood.
Σχεδόν αμέσως ο Atwood έστρεψε το κεφάλι του προς το ακροατήριο, έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να εκπνέει δυνατά, ροχαλίζοντας και ρουθουνίζοντας.
Η αναπνοή του έγινε πιο ρηχή, και μετά δεν ακουγόταν καθόλου.
Ο Παΐσιος κρατούσε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του Atwood όλη την ώρα. Φαινόταν ότι σε μία στιγμή κουνούσε το κεφάλι του με λύπη, κοιτάζοντας τα φάρμακα που χύνονταν στο σώμα του Atwood, και μετά απέστρεψε το βλέμμα του.
Ένας υπάλληλος του Τμήματος Διορθώσεων ξαναμπήκε στον θάλαμο μετά από λίγα λεπτά και είπε: «Ο κρατούμενος είναι ναρκωμένος.» Πέρασε λίγη ώρα, και ο Atwood ήταν εντελώς ακίνητος. Ξαναμπήκε ο υπάλληλος του Τμήματος Διορθώσεων στον θάλαμο και είπε: «Η εκτέλεση τελείωσε».
Καθώς άρχισε η μαύρη κουρτίνα να κλείνει, οι δύο ηλικιωμένοι άνδρες με θρησκευτικά ενδύματα – ο ένας ζωντανός, ο άλλος νεκρός – πλαισιώθηκαν από το λευκό φόντο του θαλάμου εκτέλεσης, και σιγά-σιγά εξαφανίζονταν.
Οι μάρτυρες συνοδεύονταν σε ομάδες από την αίθουσα, σε αντίθετη σειρά από πριν, και επομένως οι μάρτυρες του Atwood έμειναν πιο πολλή ώρα να σκεφτούν αυτό που μόλις είχαν δει.
Μερικοί έκλαιγαν. Άλλοι έδειχναν να είναι σε κατάσταση σοκ.
«Η αγάπη της ζωής μου έχει πεθάνει» είπε η Rachel Atwood, και έπεσε στην αγκαλιά ενός δικηγόρου.
Ο πραγματικός χαρακτήρας της θανατικής ποινής
Καθώς γυρίσαμε στο φως του ηλίου και περάσαμε μέσα από την αυλή της φυλακής, προσπάθησα να επεξεργαστώ αυτό που είχε συμβεί.
Τα πρωτόκολλα του Τμήματος Διορθώσεων εξασφαλίζουν ότι λίγοι άνθρωποι θα δουν μια εκτέλεση, και δεν γίνεται γνωστή δημοσίως αυτή η πιο σοβαρή και τελική πράξη της δικαιοσύνης. Η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως μια καθαρή, αποστειρωμένη διοικητική διαδικασία που γίνεται χωρίς λάθη και σύμφωνα με την τυπική διάταξη του νόμου. Τώρα ξέρω τι προσπαθούσαν να κρύψουν.
Έχω κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα της θανατικής ποινής και είδα τι σημαίνει στην πραγματικότητα: ένας αδύνατος ηλικιωμένος άνδρας, που σηκώνουν από ένα αναπηρικό καροτσάκι σε ένα φορείο για μια θανατοφόρα ένεση· νευρικά χέρια και πρόσωπα που ιδρώνουν ενώ προσπαθούν να βρούν φλέβα· βελόνες τρυπώντας το δέρμα· υγρά φάρμακα που κατακλύζουν την ύπαρξη ενός ανθρώπου και τον πνίγουν.
Έχω γράψει αρκετά για την υπόθεση του Atwood. Έχω ακούσει την οικογένεια του θύματος μιλώντας για τον πόνο και τη θλίψη που προκάλεσαν ο φόνος της Vicki Lynne και τα επόμενα δικαστήρια – άφησαν τραύμα στις γενεές της οικογένειας και στην κοινότητα της Tucson. Μίλησα για τη διαδικασία με κάθε δικηγόρο που γνώριζα και ρώτησα για τη διαδικασία που επρόκειτο να μαρτυρήσω.
Αλλά δεν ήμουν έτοιμος να δω τη θανατική ποινή να πραγματοποιείται μπροστά μου.
Η πολιτεία της Αριζόνα κάνει εκτελέσεις εκ μέρους όλων μας. Σκέφτηκα ότι κατάλαβα το βάρος της διαδικασίας, αλλά τώρα αισθάνομαι την πραγματικότητά της. Σήμερα σκοτώσαμε ένα άνδρα. Εγώ σκότωσα σήμερα ένα άνδρα. Και θα ζήσω με αυτή τη διαπίστωση για το υπόλοιπο της ζωής μου.