Την Τρίτην, 10ην Αυγούστου 2021, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου η εορτή του οσίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου, του εκ Ρουμανίας, του ασκήσαντος εις την εν τω χειμάρρω Χορράθ Ιεράν Μονήν Χοζεβά, μεσούντος του 20ου αιώνος, αγιοκαταταχθέντος υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων το έτος 2015. Tο τίμιον λείψανον αυτού φυλάσσεται άφθορον εν τη ως άνω Μονή της μετανοίας αυτού.
Προς τιμήν του νεοφανέντος τούτου οσίου ετελέσθη ολονύκτιος αγρυπνία, της οποίας προεξήρξεν ο Πατήρ και Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αυτώ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και των Ιερομονάχων π. Χρυσογόνου, π. Μαρκέλλου, του Αρχιδιακόνου π. Μάρκου και του Ιεροδιακόνου π. Πατρικίου, ψάλλοντος του Ιεροδιακόνου π. Συμεών μετά των μοναχών της Μονής.
Τον Μακαριώτατον υπεδέχθη ο ανακαινίζων την Μονήν και αναδιοργανώσας αυτήν καθηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Κωνσταντίνος διά της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:
«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα μετά της Τιμίας Υμών Συνοδείας,
Εορτάζομεν και πάλιν την μνήμην του Αγίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου, ου το άφθορον Σκήνος αποθησαύρισται εν τη Ιερά Μονή Χοζεβά. Η καρδία ημών γέμει χαράς και λύπης ταυτοχρόνως!
Χαράς, διότι πανηγυρίζομεν ευλαβώς την νίκην επί των παθών και του «κόσμου» ενός εκ των ημετέρων! Ενός ανθρώπου ομοιοπαθούς ως και ημείς, ενός Ιερομονάχου Χοζεβίτου, ο οποίος ήρθη, Θεία Επιπνοία, εις ύψος Αγιότητος: του Αγίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου, εκ Ρουμανίας ορμωμένου.
Λύπης, διότι διερχόμεθα περίοδον δοκιμασιών μεγάλων και δυσβαστάκτων! Εν μέσω απιστεύτου εκλύσεως των ηθών και αμετανοήτου βίου παγκοσμίως, επί εν και ήμισυ έτος, η φοβερά πανδημία του κορονωιού μαστίζει την ανθρωπότητα και εκατόμβαι θυμάτων πίπτουσι καθ’ εκάστην. Προσφάτως δε, φλόγες υψηλαί και αδηφάγοι καταβιβρώσκουσιν οικίας και δάση, τους πνεύμονας του οξυγόνου…
Έτη δύσκολα, τω όντι, και άπαντες αναζητούμεν παρηγορίαν.
Και που αλλού θα εύρωμεν καταφυγήν, ει μη εις τον Θεόν, την Θεοτόκον και τους Αγίους της Εκκλησίας;
Εις τινα επιστολήν του Αγίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου, αναγινώσκομεν τα κάτωθι παραμυθητικά λόγια, τα οποία, την λύπην διαλύοντα, χαρίζουσιν ελπίδα ισχυράν και αισιοδοξίαν σταθηράν προς πάντας ημάς: «…Επομένως, δεν είμαστε ξένοι καθόλου, αν και ζούμε απομακρυσμένοι. Ο πνευματικός δεσμός μεταξύ μας είναι πολύ στενός, έστω και αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε. Εγώ δεν είμαι ούτε δάσκαλος, ούτε Ηγούμενος και ο Κύριος ξέρει ότι ούτε θέλω κάτι τέτοιο. Η κατάστασή σας όμως δεν μου είναι αδιάφορη. Η σεμνότητα της ζωής σας είναι και για μένα τιμή, αφορμή παρηγορίας…
Σκεφτείτε ότι ζούμε τα πιο δύσκολα χρόνια και τα πιο επικίνδυνα για την σωτηρία της ψυχής. Σκεφτείτε ότι όλοι μείναμε σαν ορφανοί, απομακρυσμένοι από την πατρίδα μας και στερημένοι πνευματικής τροφής. Σκεφτείτε ότι οι εχθροί της πίστεώς μας πληθύναν περισσότερο από ποτέ και η σωτηρία μας βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Εάν έχουμε την ψυχή πληγωμένη, δεν υπάρχει κανείς να μας γιατρέψει, και εάν πέσουμε, δεν υπάρχει κανείς να μας σηκώσει. Τώρα είναι ανάγκη για περισσότερη ένωση και αδελφική στήριξη. Αν και δεν είμαστε όλοι μαζί, τουλάχιστον πνευματικά να είμαστε ενωμένοι και να βαστάξουμε τις αδυναμίες αλλήλων με έλεος…
Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου στην Αγία Πίστη και ας δείχνουμε έλεος μετ’ ειρήνης προς όλους, Χάριτι του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού. Αμήν.»
Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Δεήθητε, όπως ο Αγαθός Κύριος, διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Χοζοβιωτίσσης και του εορτάζοντος Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου, άγη ημάς και τον κόσμον άπαντα εις λιμένα εύδιον και οδόν μετανοίας και σωτηρίας. Αμήν».
Εις το Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον διά της κάτωθι ομιλίας Αυτού:
«Εξανέτειλεν εν σκότει φως τοις ευθέσιν ελεήμων και οικτίρμων και δίκαιος» (Ψαλμ. 111,4), αναφωνεί ο ψαλμωδός.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Φως Κυρίου εξανέτειλεν σήμερον, η σεπτή μνήμη του οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου εν τη σκιά του θανάτου του προκαλουμένου, τόσον εκ της ανυποχωρήτου λοιμικής νόσου του κορωνόιού, όσον και εκ των επιβαινομένων σεισμών, καταποντισμών, πυρών και λοιπών σημείων της θείας οργής.
Διό και ημείς συνήχθημεν εν τω αγιογραφικώ τούτω τόπω της ασκήσεως του οσίου Πατρός ημών Ιωάννου, ίνα ευχαριστιακώς τιμήσωμεν τον όσιον και δίκαιον του Θεού, ακούοντες εις το παράγγελμα του ψαλμωδού λέγοντος: «ασατε τω Κυρίω άσμα καινόν, η αίνεσις αυτού εν Εκκλησία οσίων», (Ψαλμ. 149), «ου των παρανόμων αλλά των οσίων ίδιον τον Θεόν υμνείν», λέγει ο ερμηνευτής Θεοδώρητος.
Ο άγιος Ιωάννης συγκαταλέγεται μεταξύ των πολλών υιών του Θεού, του αγαγόντος αυτούς εις δόξαν του Σωτήρος Χριστού αυτού, ως κηρύττει ο θείος Παύλος: «έπρεπε γαρ αυτώ, [τω Θεώ Πατρί], δι’ ον τα πάντα και δι’ ου τα πάντα, πολλούς υιούς εις δόξαν αγαγόντα, τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών διά παθημάτων τελειώσαι· ο τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες· δι’ ην αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν…», (Εβρ. 2, 10-11).
Ερμηνεύων τους λόγους τούτους του θείου Παύλου, ο άγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Άξιον της φιλανθρωπίας αυτού πεποίηκεν ο Πατήρ, τον πρωτότοκον πάντων των υιών των μελλόντων απολαύσαι της δόξης αυτού λαμπρότερον πάντων αποδείξας διά παθημάτων, ίνα δείξη και τοις άλλοις, όπως δεί αθλείν».
Ο Πατήρ ημών Ιωάννης, ως αναφέρει ο βιογράφος αυτού, από νεαράς ηλικίας υπέστη πολλάς δοκιμασίας και ποικίλους πειρασμούς κατά την διάρκειαν της μοναστικής αυτού ζωής εν τη περιχώρω του Ιορδάνου και δη εν τη ερήμω του Χοζεβά, ένθα ανεδείχθη μάρτυς πιστός των παθημάτων και της αθλήσεως του Σωτήρος ημών Κυρίου Ιησού Χριστού, «ου μόνον οι διά την εις Χριστόν πίστιν δεξάμενοι τον θάνατον, μάρτυρές εισιν, αλλά και διά την των εντολών αυτού τήρησιν αποθνήσκοντες», λέγει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος. Ο δε θεσπέσιος Παύλος λέγει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις η στενοχωρία η διωγμός η λιμός η γυμνότης η κίνδυνος η μάχαιρα;», (Ρωμ. 8, 35). Σχολιάζων τους κηρυγματικούς τούτους λόγους, ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Όταν ο Παύλος ειπή θλίψιν, και δεσμωτήρια λέγει και δεσμά και συκοφαντίας και εξορίας και τας άλλας ταλαιπωρίας απάσας… και πάντα απλώς τα εν ανθρώποις δεινά διά μιάς ημίν εμφαίνων λέξεως».
Αυτά ακριβώς, «πάντα τα εν ανθρώποις δεινά» υπέστη ο της υπακοής και υπομονής Ιερομόναχος Ιωάννης προς χάριν της αγάπης του αρχηγού της σωτηρίας των ανθρώπων, Κυρίου Ιησού Χριστού. Φρουρούμενος ο ταπεινός τη καρδία Ιωάννης υπό της δυνάμεως της πίστεως αυτού εις τον Θεόν και έχων βεβαίαν την εγγύησιν ότι η ελπίς αυτού δεν θα διαψευσθή, εγένετο μέτοχος της κληρονομίας της φυλασσομένης εις τους ουρανούς, ως κηρύττει ο Πρωτοκορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος: «ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως ‘Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, τετηρημένην εν ουρανοίς εις υμάς», (Α΄ Πετρ. 1, 3-4).
Την άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον εν ουρανοίς κληρονομίαν, την εγγύησιν δηλονότι αυτής, έχομεν προ οφθαλμών ημών. Η εγγύησις δε αύτη δεν είναι άλλη από το άφθαρτον και ευωδιάζον σκήνωμα του οσίου και θαυματουργού Πατρός ημών Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου του εκ Ρουμανίας.
Με άλλα λόγια, το εν Πνεύματι Αγίω άφθαρτον και ευωδιάζον γενόμενον σώμα του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου αποτελεί αδιάψευστον και αντίρρητον μαρτυρίαν της αναστάσεως εκ νεκρών του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, αλλά και της ζώσης ελπίδος ημών.
«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των Οσίων αυτού», (Ψαλμ. 115,16) αναφωνεί ο ψαλμωδός. Τούτο σημαίνει, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι εν τη σημερινή εορτίω μνήμη του Οσίου Ιωάννου, προσήλθομεν ημείς πάντες ου μόνον ίνα τιμήσωμεν αυτόν, αλλά μάλλον ίνα συμμετάσχωμεν εις την υπό του Κυρίου γενομένην τιμήν εις αυτόν, δηλονότι τον Όσιον Αυτού. Επί πλέον δε προσήλθομεν ίνα διδαχθώμεν τα παραγγέλματα της κατά Χριστόν αληθινής ζωής απ’ αυτόν τον όσιον Ιωάννην τον Νέον Χοζεβίτην και την πλειάδα των προλαμψάντων αυτώ αγίων Χοζεβιτών.
Ο όσιος Πατήρ ημών Ιωάννης εντρυφών αδιαλείπτως εις τας ιεράς Γραφάς κατά το ειρημένον «εν ταίς εντολαίς σου αδολεσχήσω και κατανοήσω τας οδούς σου», (Ψαλμ. 118,15), ανεδείχθη πιστός μαθητής του θεηγόρου Παύλου, εφαρμόζων πράξει τε και θεωρία τα σωτηριώδη κηρυγματικά αυτού παραγγέλματα: «Παρακαλώ ούν υμάς, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών, και μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τη ανακαινώσει του νοός υμών, εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον», (Ρωμ. 12, 1-2).
Το παράγγελμα τούτο του Παύλου, δηλονότι, «μη συσχηματίζεσθε αδελφοί μου, τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών» (Ρωμ. 12, 2) απευθύνει προς πάντας ημάς ο όσιος Πατήρ ημών Ιωάννης, ο παρρησίαν έχων προς τον Θεόν μετά πάντων των αγίων και δη της υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Απευθύνει δε το Παύλειον τούτο πράγγελμα εις ημάς αγαπητοί μου αδελφοί, ο όσιος Πατήρ ημών Ιωάννης, «ίνα το δοκίμιον υμών της πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου του απολλυμένου διά πυρός δε δοκιμαζομένου ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν εν αποκαλύψει ‘Ιησού Χριστού»,
(Α΄ Πετρ. 1, 70), Αμήν, Έτη πολλά».
Διαρκούσης της αγρυπνίας ο Μακαριώτατος ανέπεμψε ικετήριον δέησιν υπέρ διασώσεως των εν Ελλάδι και δη των εν Ευβοία πυροπλήκτων συνανθρώπων.
Μετά την απόλυσιν της θείας Λειτουργίας ακολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.
