Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΝΝΗ*
Είναι σε όλους σχεδόν γνωστή η τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη», όπου ο μεγάλος τραγικός παρουσιάζει την ηρωίδα του να θάβει το σώμα του αδελφού της, που έμενε άταφο κατά διαταγή του Κρέοντα. Η Αντιγόνη προέκρινε τον θείο νόμο που προστάζει τον σεβασμό στους νεκρούς και ορίζει την ταφή και τη φροντίδα (κῆδος, εξ ου και η λέξη κηδεία) των σωμάτων τους. Και η Αντιγόνη πλήρωσε με την ίδια της τη ζωή το τίμημα για την ηρωική της αυτή πράξη, γενόμενη σύμβολο ανά τους αιώνες, που θα θυμίζει εσαεί ότι ο νόμος του Θεού είναι πάνω από τους νόμους των ανθρώπων.
Ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή μια άλλη νεαρή κοπέλα που έδειξε τον ίδιο και μεγαλύτερο ακόμα ηρωισμό, σε μια εποχή που μαίνονταν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών. Δεν θα διστάζαμε, μάλιστα, να υποστηρίξουμε ότι ο ηρωισμός της κοπέλας αυτής υπερέβαινε εκείνον της Αντιγόνης, κάτι που θα διαπιστώσει ο αναγνώστης κατά τον ρουν της διηγήσεως.
Πρόκειται για την Αγία Μάρτυρα Μυρόπη, η οποία μαρτύρησε στη Χίο κατά το πρώτο μισό του 3ου μ.Χ. αιώνα, στη διάρκεια του μεγάλου διωγμού του Δεκίου. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 2 Δεκεμβρίου. Η ιστορία της ηρωικής Αγίας Μάρτυρος Μυρόπης είναι ιδιαίτερα συγκινητική και αξίζει να τη δούμε.
Η Αγία Μυρόπη γεννήθηκε στην Εφεσο. Εμεινε νωρίς ορφανή από πατέρα, ανατράφηκε με τη μητέρα της και βαπτίστηκε όταν ήλθε στην κατάλληλη ηλικία, όπως συνηθιζόταν κατά την εποχή εκείνη. Στην Εφεσο υπήρχε ο τάφος της Αγίας Ερμιόνης, μιας από τις τέσσερις θυγατέρες του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, ο οποίος ήταν ένας εκ των επτά Διακόνων της πρώτης Εκκλησίας. Από τον τάφο της Αγίας Ερμιόνης ανάβλυζε μύρο, που είχε θαυματουργική Χάρη. Η νεαρή Μυρόπη συνήθιζε να επισκέπτεται συχνά τον τάφο της Αγίας Ερμιόνης. Επαιρνε, μάλιστα, το μύρο και το έβαζε μέσα σε μικρά σκεύη και το μοίραζε στους χριστιανούς που πήγαιναν να προσκυνήσουν τον τάφο της Αγίας.
Το έτος 249 μ.Χ. τα ηνία του ρωμαϊκού κράτους ανέλαβε ο αυτοκράτορας Δέκιος, ένας από τους πλέον απηνείς διώκτες των χριστιανών. Επειδή η Εφεσος υπήρξε ένας από τους τόπους όπου οι διωγμοί ξέσπασαν με μεγάλη σφοδρότητα, η Μυρόπη και η μητέρα της έφυγαν από την Εφεσο για να μεταβούν στη Χίο, απ’ όπου καταγόταν η τελευταία και είχε περιουσία κληροδοτημένη από τους γονείς της. Πιθανότατα διέμειναν στην περιοχή που ονομάζεται και σήμερα Αγία Ερμιόνη και πιθανόν οφείλει σε αυτές το όνομά της, αφού μετέφεραν και στη Χίο την τιμή στη μνήμη της Αγίας, της θυγατέρας του Αποστόλου και Διακόνου Φιλίππου. Μητέρα και κόρη έμεναν σε κάποιο σπίτι, προσευχόμενες να σταματήσει ο φοβερός διωγμός.
Εκείνη την περίοδο έφτασε στη Χίο μια μοίρα του ρωμαϊκού στόλου, με επικεφαλής τον ναύαρχο Νουμεριανό. Ανάμεσα στους αξιωματικούς του στόλου, ήταν και ένας ευλαβής και γενναίος στο φρόνημα χριστιανός, καταγόμενος από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, που ονομαζόταν Ισίδωρος.
Ο Ισίδωρος καταγόταν από οικογένεια ειδωλολατρών. Το όνομά του ετυμολογικά σημαίνει «δώρο της Ισιδος», της ψευδώνυμης δηλαδή θεάς της Αιγύπτου. Ωστόσο, ο νεαρός αξιωματικός επρόκειτο να καθαγιάσει το όνομα και να το επιγράψει σε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες των Μαρτύρων του Χριστού.
Οταν καταγγέλθηκε στον ναύαρχο Νουμεριανό ότι ο Ισίδωρος ήταν χριστιανός, τον κάλεσε ενώπιόν του και του ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Μάρτυρας ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό και δεν υπέκυψε ούτε στις κολακείες και τις υποσχέσεις, ούτε στις απειλές του διοικητή του. Ο Νουμεριανός διέταξε να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία ο Μάρτυς υπέμεινε με γενναιότητα. Μάλιστα, ο ίδιος ο πατέρας του, όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά, έφτασε στη Χίο και αφού δεν κατόρθωσε να μεταπείσει τον γιο του να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό, στάθηκε απέναντί του ακόμη σκληρότερος από τον Νουμεριανό, ζητώντας ακόμα πιο φρικτά βασανιστήρια για τον Ισίδωρο, ο οποίος εν τέλει αποκεφαλίστηκε. Ο Νουμεριανός διέταξε να πετάξουν το σώμα του Μάρτυρα σε κάποια ρεματιά και να παραμείνει εκεί, άταφο, και να γίνει βορά των ορνέων. Και για να αποκλείσει το ενδεχόμενο να το περισυλλέξουν κρυφά οι χριστιανοί και να το ενταφιάσουν, έβαλε φρουρούς να το επιτηρούν.
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”