του Επισκόπου Σινώπης Σιλουανού
Ύμνους στον Τριαδικό Θεό αναπέμπουμε για το γεγονός ότι εδραιώνεται η εκκλησιολογική ύπαρξι και ωρίμανσι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας με την απόφασι της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Μητρός Εκκλησίας όπως στο εξής διοιηκήται αύτη από Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο.
Με την χάρι του Θεού, και για να ανταποκριθή στις ανάγκες της αχανούς χώρας μας με την τεράστια ενδοχώρα, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας αποκτά, με την ευλογημένη απόφασι του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, την δική της Επισκοπική Σύνοδο, η οποία θα προεδρεύεται από τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο με τη συμμετοχή των Χωρεπισκόπων. Το πολύτιμο αυτό δώρο του Θεού, όπως κατ’ αρχήν επικυρώνεται στους κανονισμούς του νέου Συντάγματος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, αποτελεί αιτία εορτασμού εκ μέρους όλου του πιστού λαού των Αντιπόδων.
Το πρωτοποριακό έργο, που ωδήγησε στον ιερό αυτό στόχο, υπήρξε το όραμα του Σεβασμιωτάτου Πατρός και Ποιμενάρχου μας, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου, με του οποίου τη σοφία, την ανιδιοτελή επιστασία, την πατρική φροντίδα και την ακλόνητη δέσμευσι υλοποιήθηκε η σύνταξι του νέου Συντάγματος που ανυψώνει την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας σ’ ένα εκκλησιαστικό επίπεδο, που όχι μόνον ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες των πιστών, αλλ’ επίσης συμπληρώνει όποιες ελλείψεις της μαρτυρίας και διακονίας της. Τόσο για το παρόν, όσο και για το μέλλον, η Ιερά Αρχιεπισκοπή, με την πρόνοια του Θεού, εξασφαλίζεται και εξοπλίζεται για το έργο της σωτηρίας του λογικού ποιμνίου. Οφείλομεν άπαντες αιώνια ευγνωμοσύνη στην Μητέρα Εκκλησία και την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Αυθέντη και Δεσπότη και Κορυφή των Ορθοδόξων, για την έγκρισι κατ’ αρχήν του νέου Συντάγματος, και εκφράζουμε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας για τις συνεχείς προσευχές και καθοδήγησί τους.
Αγία Γραφή και Ιερά Παράδοσι στην Εκκλησία – Η Σύνοδος των Επισκόπων
Είναι αληθές ότι η θεολογία της Εκκλησίας έχει ως βάσι τη διπλή αυθεντία της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως, ιδιαιτέρως όταν η δεύτερη θεμελιώνεται στους βίους και τη διδασκαλία των αγίων ανδρών και γυναικών του παρελθόντος. Η Γραφή και η Παράδοσι δεν αντιπαραβάλλονται ως ισοβαρείς μετρήσεις αλλά η Γραφή αποτελεί συστατικό στοιχείο της Παραδόσεως. Εξ άλλου, όσο κι αν η Γραφή είναι θεμελιώδης για την ύπαρξι της Παραδόσεως, ασφαλώς δεν είναι εξαντλητική της Παραδόσεως. Η Παράδοσι αποτελεί την κορύφωσι των γραπτών και αγράφων πηγών και μαρτυριών. Είναι η κληρονομιά που παραδίδεται απ’ το ένα πρόσωπο στο άλλο μέσω των θεουμένων ανθρώπων της Εκκλησίας. Υπ’ αυτήν την έννοια, Παράδοσι είναι το σύνολο των γνώσεων που κατέχει η καθ’ όλου Εκκλησία και περιλαμβάνει τις αποστολικές παραδόσεις και τα δόγματα των Πατέρων. Όταν οι Πατέρες της Εκκλησίας αντιλαμβάνονταν κάποια απόκλισι από την Παράδοσι, διεκήρυτταν εμφατικά: «Ου γαρ τούτο ενόησεν η αγία εκείνη και θεοφιλής σύνοδος» . Αφίετο στην σύνοδο των Επισκόπων «να διακηρύξη κανονικώς και νομίμως» τις αλήθειες της πίστεως διά της εκδόσεως «συνοδικού γράμματος» (τω συνοδικώ γράμματι κανονικώς και ενθέσμως δεδογματισμένοις).
Η διακονία του Επισκόπου
Όπως και η Αυστραλία, κάθε τοπική Εκκλησία αποτελείται από δυό βασικά στοιχεία που συνδέονται μεταξύ τους σε πλήρη ενότητα και τάξι: τον κλήρο και τον λαό. Όταν επιλεγή ένας κληρικός, οι λαικοί αναμένεται να τον στηρίξουν και να τον ενισχύσουν στην διακονία του. Όπως λέγει ο Άγιος Βασίλειος: «Αι περί τας Εκκλησίας οικονομίαι γίνονται μεν παρά τῶν πεπιστευμένων την προστασίαν αυτῶν, βεβαιοῦνται δε παρά τῶν λαῶν» . Ο θεμελιώδης ρόλος των λαικών λαμβάνει, επίσης, λειτουργικές διαστάσεις, καθώς η Ευχαριστία δεν είναι δυνατό να τελεστή χωρίς την παρουσία λαικών. Ο ίδιος ο Χριστός προστατεύει την διακονία του κληρικού και τον βοηθά στην εκπλήρωσι του υψηλού λειτουργήματός του. Η ιερωσύνη αποτελεί επέκτασι της διακονίας και του σωτηριώδους έργου του Μεγάλου Αρχιερέως Κυρίου. Από τις Γραφές μαθαίνουμε ότι ο Χριστός εμπιστεύθηκε (πιστευθήναι) το ευαγγέλιό του στα σκεύη εκλογής (σκεύος εκλογής) της θείας του χάριτος, τους αποστόλους και τους διαδόχους αυτών επισκόπους. Χωρίς την δράσι του Χριστού δεν θα υπήρχε διακονία. Πράγματι, κεφαλή της χριστιανικής ευχαριστιακής κοινότητος είναι ο ίδιος ο Χριστός τη επινεύσει του Αγίου Πνεύματος. Όπως ακριβώς στην αναλογία του ανθρωπίνου σώματος τα μέλη και τα όργανα του σώματος υποτάσσονται στην κεφαλή, έτσι και οι κληρικοί της χριστιανικής Εκκλησίας αποτελούν μέρος μόνον του σώματος της Εκκλησίας υποτασσόμενοι στην κεφαλή της τον Χριστό. Αν και για τον κλήρο υπάρχουν διάφοροι βαθμοί ποιμαντικής και διοικητικής ευθύνης, αυτό δεν ισχύει για τους λαικούς. Όλοι οι πιστοί, ωστόσο, εξαρτώνται από τον Επίσκοπο ως κάτοχο του ανώτατου αξιώματος ευθύνης και οφείλουν υπακοή σ’ αυτόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Επίσκοπος είναι αυτός που εκφράζει την καθολικότητα της τοπικής Εκκλησίας. Είναι αυτός που προσφέρει στον Θεό την Ευχαριστία, στην οποία εκφράζεται η ενότητα της τοπικής Εκκλησίας ως σώματος Χριστού. Η επικοινωνία με μια τοπική Εκκλησία γίνεται διά του Επισκόπου και μόνον, αφού ο Επίσκοπος εκπροσωπεί την κοινωνία της τοπικής Εκκλησίας.
Η διακονία του Χωρεπισκόπου
Ο θεσμός των Χωρεπισκόπων εμφανίζεται για πρώτη φορά στο δεύτερο ήμισυ του πρώτου αιώνος, αρχικώς στην Ιταλία. Μετά το έτος 249 η χειροτονία επισκόπων για απομεμακρυσμένες περιοχές γίνεται ολοένα και πιο συχνή. Μια εμφανής ένδειξι τούτου είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των επισκόπων σε μια οποιαδήποτε συγκεκριμένη επαρχία υπερβαίνει τον αριθμό των πόλεων της επαρχίας αυτής. Προηγουμένως, όσοι ζούσαν σε απομεμακρυσμένες περιοχές, ταξίδευαν στις πόλεις για να συμμετάσχουν στην Ευχαριστία που τελούσε ο τοπικός επίσκοπος. Δεν ήταν, λοιπόν, πάντοτε εύκολο για τους χριστιανούς της υπαίθρου να συνδεθούν με τον επίσκοπο της πόλης και το εκκλησίασμά του. Για τους χριστιανούς αυτούς, που ήσαν αποκομμένοι από την ευχαριστιακή κοινωνία στην πόλι, η Εκκλησία χειροτόνησε χωρεπισκόπους και δημιούργησε τοπικές εκκλησίες στις περιοχές τους για να τελήται και να συμμετέχουν στο μέγα μυστήριο της Ευχαριστίας. Τα δικαιώματα των χωρεπισκόπων, ακόμη και εντός της παροικίας αυτών, εξαρτώντο σε μεγάλο βαθμό από τον επίσκοπο της πόλεως.
Συμπέρασμα
Διά της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου η Αυστραλία αναγεννάται εκκλησιαστικώς εις ωφέλειαν των πιστών της και πνευματικήν οικοδόμησί τους. Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας εξοπλίζεται καλύτερα για να διακηρύττη πάση παρρησία την ορθή διδασκαλία που είναι ριζωμένη στη συνείδησι της Εκκλησίας και για να διατηρήση ζωντανή «την του αγαθού κοινωνίαν» στους πιστούς. Η Ιερά Επαρχιακή μας Σύνοδος είναι έτοιμη και γέμουσα ενθέρμου ζήλου να επιμεληθή και να φροντίση με αγάπη το λογικό ποίμνιο του Χριστού, να μεταδώση την θεία χάρι στην κοινωνία των πιστών και να την καταστήση βίωμα στη ζωή της τοπικής Εκκλησίας.