Επικήδειο λόγο εξεφώνησε ο Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Κιαμέτης, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού, κατά την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Καζαντζίδη, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς, ως εκπρόσωπος του Ιερού Κλήρου της Ιεράς Μητροπόλεως.
Παρατίθεται το σχετικό κείμενο:
«Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται».
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Βιώνουμε για άλλη μια φορά στην τοπική μας Εκκλησία το φοβερό μυστήριο του θανάτου, ένα μυστήριο που δοκιμάζει την πίστη, τη λογική και την ελπίδα μας, και που αποτελεί για όλους μας ανεξαιρέτως μια πραγματικότητα, πιο απτή και πραγματική και από αυτή τη ζωή μας.
Προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον Γέροντα Αιμιλιανό, τον άξιο πνευματικό Πατέρα της ευλογημένης αυτής αδελφότητος, τον εκ θεμελίων ανακαινιστή της παλαίφατης αυτής βυζαντινής Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου και Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς, τον ζηλωτή κληρικό, τον πολυαγαπητό εν Χριστώ αδελφό και συλλειτουργό.
Δεν πρόλαβε να γνωρίσει «πολιάν γήρως». Δεν τον λεύκαναν σαν ώριμο στάχυ τα πολλά χρόνια. Ο Θεός, «ίνα μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού» επέλεξε να τον εξάγει από την κοιλάδα του κλαυθμώνος της πρόσκαιρης αυτής ζωής, πάνω στην ακμή της ποιμαντικής του δράσης και προσφοράς. Τον επισκέφθηκε, όταν εκείνος ως φοίνιξ ανθούσε και ωσεί κέδρος πληθυνόταν και Του προσέφερε σαν θείο ανάθημα λαμπρούς καρπούς από την ιερά διακονία του.
Είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε και να συνδεθούμε με τον αείμνηστο αδελφό και συλλειτουργό μας Γέροντα Αιμιλιανό από το 2005, όταν πλήρης θείου ζήλου για τη διακονία της Εκκλησίας μετατέθηκε στην Ιερά Μητρόπολή μας και τοποθετήθηκε Ηγούμενος της ιστορικής αυτής Μονής. Με εμπειρία μοναχικού βίου, με σπουδή στην ακαδημαική θεολογία, με προηγούμενη πολύφορη ποιμαντική δραστηριότητα, μεταφυτεύθηκε στον λειμώνα της τοπικής μας Εκκλησίας και άνθισε ως φοίνιξ έτι και έτι, προσφέροντας όλη την ικμάδα των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων στην καλλιέργεια του γεωργίου του Θεού.
Η ευγένεια, η διάκριση, η σεμνότητα, η εργατικότητα, η υγιής εκκλησιολογική του συνείδηση, η αυστηρή προσήλωσή του στην ορθόδοξη παράδοση και όλες οι αρετές που τον χαρακτήριζαν, τον κατέστησαν σε όλους μας αγαπητό και προσφιλή, από τον Επίσκοπό μας μέχρι και τον τελευταίο πιστό της Επαρχίας μας. Όλοι τον αγάπησαν και εκείνος αγάπησε όλους.
Αγάπησε, σεβάστηκε και στήριξε τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας στο ποιμαντορικό του έργο. Υπήρξε άνθρωπος με βαθειά εσωτερική ελευθερία και αποκρυσταλλωμένες απόψεις σε πολλά θέματα, που άπτονταν της διακονίας του. Δεν δίσταζε να πεί την γνώμη του στον Επίσκοπό του, ακόμη και εάν επρόκειτο να διαφωνήσει. Ήθελε πάντα να είναι αληθινός και ειλικρινής. Το έκανε, όμως, με σπάνια ευγένεια, που αντανακλούσε την ευγένεια της ψυχής του, με αξιόχρεω σεβασμό, με γνήσια υιική αγάπη και τιμή προς την προισταμένη του αρχή, γεγονός που έλκυε την τιμή και την ευλογία του Θεού στο πρόσωπό του.
Αγάπησε πολύ και τον λαό αυτού του τόπου και πόνεσε και κοπίασε γι’ αυτόν. Πατρικός και διδακτικός, αγωνιστικός και εργατικός, απλούς και προσηνής σε όλους. Από το ψηλό μετερίζι της Μονής του, σαν πόλις επάνω όρους κειμένη, έγινε τύπος λειτουργικής ζωής και διακονίας, υπηρετώντας ακούραστα το χριστεπώνυμο πλήρωμα με το κήρυγμα του θείου λόγου, με την κατήχηση, με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, με το έργο της φιλανθρωπίας, με την ανακαίνιση και τον εξωραισμό των οίκων του Θεού, με τον πνευματικό στηριγμό και την εν Χριστώ παιδαγωγία της νεότητος. Συνέβαλε στην πνευματική αναγέννηση όλης της Αγιάς, αφού, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ένας μόνο άνθρωπος με ζήλο πεπυρωμένο μπορεί να μεταβάλει ολόκληρο δήμο.
Παράλληλα, έγινε νέος κτήτορας και ανακαινιστής της παλαιφάτου αυτής Μονής, αναγεννώντας την μαζί με τον συνασκητή του π. Νικόδημο από τα ερείπια και αναδεικνύοντάς την πόλο πνευματικής έλξεως για όλη την θεσσαλική περιφέρεια και φάρο του μοναχικού μας πολιτεύματος και της ορθοδόξου παραδόσεώς μας. Με τη δυναμική του προσωπικότητα και την πνευματικότητά του πυροδότησε όχι μόνο την κτηριακή, αλλά και την πνευματική αύξηση της Μονής, εμπνέοντας σε θεοφιλείς ψυχές τον πόθο της αφιερώσεως, ώστε σήμερα να καμαρώνουμε την ιστορική αυτή Μονή πολλαπλώς αυξανομένη και ακμάζουσα.
Έτσι αγωνιζόμενος, οικοδομών, κοπιών και θυσιαζόμενος δέχθηκε και την τελευταία επίσκεψη του Θεού, που τον έκρινε άξιο να σηκώσει τον σταυρό μακράς, βαρειάς και πολυωδύνου ασθενείας. Στο τελευταίο αυτό στάδιο της μαρτυρικής αθλήσεώς του επέδειξε για άλλη μια φορά το γενναίο φρόνημα του αθλητού του Χριστού. Σήκωσε αυτόν τον σταυρό αγόγγυστα, με άκρα υπομονή, ανδρεία, δοξολογία, ευχαριστία, πλήρη και ιλαρή αποδοχή του θείου Θελήματος. Και αφού επί έτη πολλά λαμπρύνθηκε μέσα στη δοκιμασία αυτή «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», και αφού στιλβώθηκε σαν νόμισμα τιμαλφές της Βασιλείας του Θεού, μετατίθεται πλέον στα ταμεία του ουρανού.
Τον υποδέχεται, είμαστε βέβαιοι, ο Θείος Αγωνοθέτης Χριστός, για να του απονείμει τα άξια έπαθλα της αθλήσεώς του. Τον υποδέχονται, ακόμα, οι δήμοι των μαρτύρων και των οσίων μοναχών, οι δήμοι των αγίων λειτουργών του άνω θυσιαστηρίου και οι δήμοι των αγγέλων· γιατί όλους αυτούς προσπάθησε ο αείμνηστος να μιμηθεί σε όλες τις περιστάσεις της επιγείου πορείας του: στη χαρά και στη θλίψη, στην υγεία και στην ασθένεια, στην άνεση και στη δοκιμασία, στη ζωή και στον θάνατο.
Αυτή η βεβαιότητα παρηγορεί και εμάς τους περιλειπομένους· πρωτίστως τον εκλεκτό συνοδοιπόρο του π. Νικόδημο και όλη την ευλογημένη συνοδεία του, που τον πλούτισαν πατέρα και αδελφό, και θυσιαστικά τον διακόνησαν κατά τη μακρά περίοδο της δοκιμασίας του· αλλά και όλους εμάς, που βιώνουμε μαζί με την απορφανισθείσα συνοδεία του τον δικαιολογημένο πόνο του σωματικού αποχωρισμού από τον προσφιλή αδελφό και συλλειτουργό μας.
Με λύπη κατ’ άνθρωπον, αλλά και με χαρά κατά Θεόν, και με τις προσευχές της Εκκλησίας, σε κατευοδώνουμε, ευλογημένε αδελφέ μας, στην ανοδική σου πορεία προς την μακαρία και ατελεύτητη ζωή, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων. Μέσα στο Φως του Ενανθρωπήσαντος Χριστού, προς τη συνάντηση του Οποίου πορευόμαστε κατά την ευλογημένη αυτή περίοδο, Χαίρε, αγάλλου και εύχου υπέρ ημών.
Ας είναι αιωνία σου η μνήμη!