Τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.
Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο για τους πεσόντες κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνος και επίσημη Δοξολογία για την 109η επέτειο της απελευθερώσεως της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.
Ακολούθησε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο ηρώο της πόλεως, ενώ η καθιερωμένη στρατιωτική και μαθητική παρέλαση δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας των ειδικών υγειονομικών μέτρων.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
Εκατόν εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την πιο λαμπρή ημέρα της πόλεώς μας. Εκατόν εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την ημέρα κατά την οποία ήχησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες του ναού της Παναγίας για να αναγγείλουν την είσοδο της τρίτης Ημιλαρχίας του ελληνικού στρατου στον Γιδά, μετά τη νίκη του εναντίον των Τούρκων στη γέφυρα του Νησελίου που τους είχε αναγκάσει να εγκαταλείψουν τον Γιδά.
Η ελευθερία, την οποία επί αιώνες προσδοκούσαν και για την οποία αγωνίσθηκαν οι πατέρες μας, είτε πολεμώντας είτε προσπαθωντας να διατηρήσουν την εθνικη τους συνείδηση και να αντέξουν όχι μόνο έναντι των Τούρκων, αλλα και έναντι όλων των ύπουλων εχθρών του Ελληνισμού, οι οποίοι με την προπαγάνδα, τις απειλές, τους διωγμούς και τις προδοτικές συμπεριφορές τους επιδίωκαν να αλλοιώσουν την ιδιοπροσωπία και την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων κατοίκων του Ρουμλουκιού, για να σφετερισθούν στη συνέχεια τη μακεδονική γη και να αλώσουν το Ρουμλούκι, είχε φθάσει.
Με ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμο ξεχύθηκαν στους δρόμους και έτρεξαν να βρεθούν, ελεύθεροι πλεον, στην εκκλησία της Παναγίας για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, που και αυτή τη φορά δεν διέψευσε τις ελπίδες των τέκνων της, που και αυτή τη φορά έκανε το θαύμα της και τους έδωσε την ελευθερία για την οποία την παρακαλούσαν.
Δάκρυα συγκινήσεως και χαράς πλημμύριζαν τα μάτια των πατέρων μας και οι φωνές τους ενωνοταν σε ύμνους ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Θεό και την Παναγία Παρθένο που άκουσαν τη δέησή τους και εκπλήρωσαν το μύχιο πόθο της ψυχής τους, απαλλάσσοντάς τους από τον βαρύ και σκληρό τουρκικό ζυγό.
Με ανάλογα αισθήματα προστρεξαμε και εμείς σήμερα στον ιερό αυτό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτοκου, της Αλεξανδρινής Παναγιας μας, για να εκφράσουμε με την ευκαρία του εορτασμού της επετείου των ελευθερίων της πόλεώς μας την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό και στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας για την ελευθερία που μας χάρισαν· για να τους εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία μας, γιατί ενίσχυσαν τους πατέρες μας να αγωνισθούν για να εκδιώξουν τον αλλόθρησκο κατακτητή και να μας χαρισουν την ελευθερία, ώστε να μπορούμε χωρίς φόβο και χωρίς εμπόδια να λατρεύουμε τον Θεό των πατέρων μας, να μιλούμε τη γλώσσα μας και να διακηρύσσουμε την εθνική μας ταυτότητα.
Συγκεντρωθήκαμε όμως στον ναό της Παναγίας μας σήμερα για να αποδώσουμε την ευγνωμοσύνη μας και στους πατέρες μας, όσους αγωνίσθηκαν για να μας χαρίσουν την ελευθερία και έπεσαν στα πεδία των μαχών για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι, αλλά και για να δεηθούμε στον Θεό να αναπαύσει τις ψυχές των ηρωικών νεκρων μας μετά των αγίων και των δικαίων του.
Και αυτό δεν είναι ούτε μία τυπικη υποχρέωση ούτε μία συνήθεια. Είναι αυτό που πρέπει να αισθανόμεθα όλοι, μικροί και μεγάλοι, κληρικοί και λαικοί.
Δεν ήταν εύκολο αυτό που κατόρθωσαν οι πατέρες μας, να διατηρήσουν, δηλαδή, μέσα στην καταπίεση του τουρκικού ζυγού επί πεντακόσια χρόνια, τον πόθο για την ελευθερία, τον πόθο που ήταν συνυφασμένος με τη συναίσθηση ότι οι Έλληνες δεν ήταν πάντοτε σκλάβοι, αλλά είχαν ιστορία, είχαν πολιτισμό, είχαν την πίστη στον Θεό. Και όλα αυτά τους έκαναν για αιώνες να μεγαλουργούν, μέχρι που ήρθαν οι Τούρκοι και τους υποδούλωσαν.
Δεν ήταν εύκολο να συνεχίσουν να πιστεύουν στον Θεό και να μεταλαμπαδεύουν αυτή την πίστη στα παιδιά τους, ενώ οι Τούρκοι απειλούσαν με διωγμούς και μαρτύρια. Δεν ήταν εύκολο να ελπίζουν ότι θα έρθει κάποτε η ημέρα της ελευθερίας, την οποία όμως οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν γνωρίσει. Και ακόμη δεν ήταν εύκολο να πολεμησουν για την ελευθερία, ενώ γνωριζαν ότι ήταν πολύ πιθανό να σκοτωθούν και να μην προλάβουν να ζήσουν οι ίδιοι ελεύθεροι.
Γι᾽ αυτό και η απελευθέρωση της πόλεώς μας, όπως και ολοκλήρου της Μακεδονίας, που υπέμεινε επί τόσα χρόνια τον τουρκικό ζυγό, ήταν ένα θαύμα. Ένα θαύμα που έγινε πραγματικότητα με την αυτοθυσία και την πίστη των πατέρων μας, αλλά χάρη στη βοήθεια του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτοκου.
Γι᾽ αυτό και είναι χρέος μας να ευγνωμονούμε καθημερινά τον Θεό και να του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας με την πίστη και την ευσέβειά μας, μιμούμενοι τους πατέρες μας και τιμώντας με τη μίμηση αυτή και τη δική τους θυσία για την ελευθερία, ώστε να αποδεικνυόμεθα γνήσιοι απόγονοί τους και άξιοι της ελευθερίας που μας χάρισαν.
