Η πανδημία ανάγκασε τους ιερείς να καταφύγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να διατηρήσουν οι πιστοί την επαφή με την Εκκλησία.
Μέσα από ζωντανές μεταδόσεις και βίντεο, μέσα από φωτογραφικό υλικό, κατάφεραν να κρατήσουν τον κόσμο, έστω και μέσα από μία οθόνη.
Ιδιαίτερα όταν η καραντίνα και τα περιοριστικά μέτρα ήταν πολύ αυστηρά, ο κόσμος έβρισκε στην ενορία του ένα μήνυμα, μία συντροφιά, μία ηρεμία.
Οι ενορίες εξοπλίστηκαν, επιστράτευσαν ειδικούς και έφτιαξαν τις ιστοσελίδες τους και έκαναν ό,τι είναι δυνατό για να μιλήσουν στον κόσμο.
Είναι παρηγορητικό και σωστά το κάνουν και χρησιμοποιούν την τεχνολογία και μακάρι να συνεχίσουν να το εκμεταλλεύονται για να φέρουν τον κόσμο και πάλι πίσω στην Εκκλησία.
Πολλές ενορίες από την άλλη έχουν χάσει το μέτρο. Δίνουν περισσότερη σημασία στην εικόνα παρά στην ουσία. Έχουν μετατρέψει τις ακολουθίες σε θεατρικές παραστάσεις.
Με πομπώδες ύφος, με στiλιζαρισμένες κινήσεις, με θεατρικότητα κάνουν ακολουθίες και συναγωνίζονται ποιος θα πάρει περισσότερη δημοσιότητα. Μετρούν τα “likes”, την επισκεψιμότητα και πόσους θεατές έχουν στα βίντεο.
Δίνουν περισσότερο βάρος στη ψηφιακή τους εικόνα, παρά στο να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να γίνει πάλι μία ενεργή και δραστήρια ενορία, που θα φέρει πίσω τους πιστούς.
Γιατί με τα “likes” έργο δε γίνεται. Η Εκκλησία είναι οι ιερείς είναι και τα μέλη της. Χρειάζεται αμφίδρομη σχέση για να υπάρξει εκκλησία, γιατί αλλιώς μιλάμε για σόου και σίριαλ όχι για ουσιαστική συμμετοχή στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
“Μελχισεδέκ”