Χειροτονία Πρεσβυτέρου στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας

Την Κυριακή της Απόκρεω, 27 Φεβρουαρίου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του Ιεροδιακόνου του Μητροπολιτικού Ναού π. Αλεξάνδρου Ζέπη, εγγάμου κληρικού.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε».

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, τρί­τη Κυριακή προετοιμασίας για την είσοδό μας στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και η Αγία μας Εκ­κλησία μας υπενθυμίζει ένα γεγο­νός το οποίο μπορεί να μην ξέ­ρου­με πότε θα συμβεί, αλλά είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα συμβεί. Το γεγονός αυτό είναι η μέλλουσα κρίση, όταν ο Χριστός θα έλθει για δεύτερη φορά στον κόσμο εν δόξη και τιμή, για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς» και να επιλέξει αυτούς που θα ζήσουν μαζί του αιωνίως στη χαρά της βασιλείας του.

Η μέλλουσα κρίση δεν είναι μόνο βέβαιο ότι θα γίνει, αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι από την απόφα­ση του Χριστού εκείνη την ημέρα θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα με­τα­νοίας ή αλλαγής της αποφάσεως του Χριστού. Γι’ αυτό και στο ευ­αγ­γελικό ανάγνωσμα που ακούσα­με σήμερα, περιγράφει ο ίδιος ο Χρι­στός τι θα συμβεί και ποιο θα είναι το κριτήριο με βάση το οποίο θα κρίνει τον κόσμο, ώστε να προετοι­μασθούμε όλοι κατάλληλα.

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι το κριτήριο του Χριστού θα είναι η αγάπη μας προς τους ανθρώπους, και άλλοι από εμάς μπορεί να θεωρούν ότι είναι εύκολο και απλό να το επιτύχουν, και άλλοι πάλι να διερωτώνται γιατί ο Χριστός μας έχει δώσει τόσες άλλες εντολές, εφόσον θα μας κρίνει με αυτή τη μία και μοναδική.

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι απλή και σαφής. Όλες οι εντολές που μας έχει δώσει ο Χρι­στός, όλα όσα κάνουμε και ζούμε μέσα στην Εκκλησία αποβλέπουν στο να μας ασκήσουν και να μας προετοιμάσουν, ώστε να μπορέ­σου­με να εφαρμόσουμε την εντολή της αγάπης με την οποία θα μας κρίνει ο Χριστός, όχι όπως νομί­ζου­με εμείς, αλλά όπως θέλει Εκεί­νος.

Η αγάπη που ζητά ο Χριστός να δείξουμε στους αδελφούς μας δεν είναι μία ευκαιριακή αγάπη, ούτε εξαντλείται στο να δώσουμε ελεη­μοσύνη σε κάποιον που ζητά ή να συμμετάσχουμε σε έναν έρανο ή να προσφέρουμε μία άλλη βοήθεια. Είναι και όλα αυτά, αλλά αυτό που κυρίως ζητά ο Χριστός από εμάς είναι να αποτελεί η αγάπη τον τρόπο της ζωής μας. Να μην φερόμεθα με άλλον τρόπο παρά μόνο με αγά­πη και να φερόμεθα με αυτήν προς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώ­πους σαν να είχαμε ενώπιόν μας τον Χριστό.

Αυτό είναι το νόημα του λόγου του Χριστού που ακούσαμε σήμερα «εφ᾽ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε». Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογή ούτε στα πρό­σω­πα ούτε στον τρόπο εκφράσεως της αγάπης, αλλά πρέπει να την κάνουμε τρόπο ζωής, να την κάνουμε φύση μας, διότι έτσι όχι μόνο θα ανταποκριθούμε στο κριτήριο του Χριστού κατά τη μέλλουσα κρίση, αλλά θα εκπληρώσουμε κατά το δυνατόν και τον σκοπό της ζωής μας, ο οποίος είναι η ομοίωση του Θεού, ο οποίος «αγάπη εστί».

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγά­πη δεν είναι μόνο η κορωνίδα των αρετών, αλλά και η κορωνίδα των εντολών του Θεού. Επομένως δεν μπορούμε να φθάσουμε στην αγά­πη, δεν μπορούμε να ζήσουμε με την αγάπη, εάν δεν έχουμε εφαρμόσει προηγουμένως όλες τις άλλες εντολές του Χριστού. Και όπως κάθε αθλητής, δεν προπονείται μό­νο στο άθλημα στο οποίο θα αγω­νισθεί, αλλά η προπόνησή του περι­λαμβάνει ασκήσεις που στα μάτια των αδαών φαίνονται άσχε­τες με το άθλημά του, είναι όμως αναγκαίες για την επιτυχία του στους αγώνες, το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική ζωή. Για να αποκτήσουμε την αγάπη, θα πρέπει προηγουμένως να τηρούμε όλες τις άλλες εντολές του Χριστού. Διότι δεν μπορούμε να λέμε ότι έχου­με αγάπη, εάν δεν αγωνιζό­μεθα να νικήσουμε τον εγωισμό μας, τη φιλαυτία μας και τη φιλαρ­γυρία μας. Δεν μπορούμε να λέμε ότι αγαπούμε τους ανθρώπους ως αδελφούς μας, εάν δεν αγωνιζό­μεθα να νικήσουμε την κακία, τον θυμό, την κατάκριση και τη συκο­φαντία, εάν δεν προσπαθούμε να ζούμε την εν Χριστώ ζωή μέσα στην Εκκλησία και με τη βοήθεια που μας προσφέρει η Εκκλησία με τα ιερά μυστήρια, με τον λόγο της, με τη λειτουργική και την ασκη­τι­κή της ζωή, με τη νηστεία και με όλα τα άλλα μέσα που θέτει στη διάθεσή μας, ώστε κατά την ημέρα της κρίσεως να αξιωθούμε και εμείς να ακούσουμε τον λόγο του Κυρίου, «εφ᾽ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε».

Στη διακονία αυτή των αδελφών σου συσστρατεύεσαι και συ από σήμερα σε μία θέση μεγαλύτερης ευθύ­νης, καθώς σε λίγο θα λάβεις με τη χάρη του Παναγίου και τελε­ταρχικού Πνεύματος διά των χει­ρών του επισκόπου σου τον δεύτε­ρο βαθμό της ιεροσύνης.

Και εάν ο Χριστός ζητά από τον κάθε πιστό, από τον κάθε άνθρωπο, να βλέπει στο πρόσωπο του συναν­θρώπου του τον ίδιο, το ζητά πολύ περισσότερο από σένα, στον οποίο θα εμπιστευθεί από σήμερα ψυχές ανθρώπων, για τις οποίες θυσιά­σθη­κε ο ίδιος επί του Σταυρού, για να τις διακονήσεις μέσα στην Εκ­κλησία, συνεχίζοντας το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, που η Εκκλησία επιτελεί στον κόσμο με τη χάρη του Θεού διά των επισκό­πων και των ιερέων της.

Ο Χριστός θα σε καταστήσει σε λίγο με τη χάρη της ιεροσύνης λει­τουργό και οικονόμο των μυστη­ρίων του. Η χάρη και η τιμή αυτή είναι μεγάλη, είναι θεία και ουρά­νια. Μην θεωρήσεις όμως ποτέ ότι σου προσφέρεται ως επιβράβευση ή ανταμοιβή. Η χάρη της ιεροσύνης είναι δωρεά του Θεού στον άνθρω­πο που προσφέρει τον εαυτό του για να τον διακονήσει και να δια­κο­νήσει τους αδελφούς του. Είναι τάλαντο, το οποίο έχεις χρέος να το αξιοποιήσεις μέσα στην Εκκλη­σία με ταπείνωση, να το αξιοποιή­σεις στη διακονία του Χριστού και των αδελφών σου, και να το αυξή­σεις με τον προσωπικό σου αγώνα, με τον προσωπικό σου αγιασμό και κυρίως με την ταπείνωση και την υπακοή σου στην Εκκλησία και στον επίσκοπο.

Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό, διότι η υπακοή στον επίσκοπο και την Εκκλησία είναι υπακοή στον Χρι­στό και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ούτε χάρις ούτε πρόοδος πνευμα­τι­κή. Όταν όμως αγωνίζεσαι με τα­πείνωση και υπακοή να διακονείς μέσα στην Εκκλησία και όταν βλέ­πεις στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου τον Χριστό και αισθάνεσαι ότι διακονείς στο πρόσωπό του τον Χριστό, τότε η χάρη και η ευλογία του Θεού θα αυξάνεται και στη ζωή σου και στο έργο σου και θα μπο­ρείς ευκολότερα να αντιμετωπίζεις και τις δυσκολίες και τους πειρα­σμούς που θα αντιμετωπίσεις στην ιερατική σου ζωή, η οποία, όπως συχνά επαναλαμβάνω, είναι σταυ­ρός, τον οποίο καλείται ο κάθε ιερέας να τον σηκώ­νει.

Αυτόν καλείσαι να σηκώνεις και έτσι, αλλά όχι μόνος. Θα έχεις τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, αλλά και τη βοήθεια και τη συμπα­ράσταση τόσο του επισκόπου σου, όσο και του πνευματικού σου πατρός και όλων των πατέρων της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Θα έχεις και τη συμπαράσταση της ευλαβούς συζύγου και των οικείων και φίλων σου που συμπροσεύχονται σήμε­ρα κατά τη χειροτονία σου.

Φρόντισε, λοιπόν, να φανείς άξιος της μεγάλης δωρεάς που θα λάβεις σε λίγο, με τη συνεπή και ανεπίληπτη διακονία σου, με την αγάπη σου προς τους ανθρώπους, με τον προσωπικό σου αγώνα και την ταπείνωσή σου, ώστε να αξιω­θείς και συ κατά την ημέρα της κρίσεως να συγκαταριθμηθείς μετά των εκλεκτών του Θεού και να λάβεις τον μισθό των πιστών και φρονίμων οικονόμων του. Είσελθε, λοιπόν, στην χαρά του Κυρίου σου για να λάβεις τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης.