Το Σάββατο, 30 Μαρτίου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον Θείο Λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παλαιού Προδρόμου.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Αντωνίου Γκιρτζαλιώτη, παππού του Αρχιμ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη, υπευθύνου του γραφείου γάμων, βαπτίσεων και διαζυγίων της Μητρόπολης και κηρύττοντας τον Θείο Λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Και εύρον αυτόν και λέγουσιν αυτώ ότι πάντες σε ζητούσιν».
Ένα περιστατικό από τη ζωή του Κυρίου μας μας περιέγραψε σήμερα ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος. Ο Χριστός, όπως συνήθιζε κάποιες φορές, είχε ήδη από πολύ πρωί αποσυρθεί σε έναν ερημικό τόπο έξω από την πόλη, για να προσευχηθεί. Πολλοί ήταν όμως οι άνθρωποι που πήγαν εκεί όπου έμενε και τον αναζητούσαν. Κάποιοι από αυτούς είχαν ακούσει το κήρυγμά του την προηγούμενη ημέρα και τον είχαν δει να θεραπεύει ασθενείς και να εκβάλει δαιμόνια από τους δαιμονισμένους. Οι μαθητές του Χριστού με πρώτον τον Σίμωνα έσπευσαν να βρουν τον διδάσκαλό τους και να του πουν ότι όλοι τον αναζητούν. «Πάντες σε ζητούσιν», σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής.
Δεν είναι βέβαια η μόνη φορά που οι Ισραηλίτες αναζητούν τον Χριστό κατά τη διάρκεια της επιγείου ζωής του. Τα ιερά ευαγγέλια πολύ συχνά περιγράφουν το πλήθος του κόσμου που συγκεντρωνόταν, όπου μιλούσε και από όπου περνούσε ο Χριστός, είτε για να ακούσουν το κήρυγμά του είτε για να θεραπεύσει τις ασθένειές τους, είτε ίσως και από περιέργεια. Κάποιοι τον πίστευσαν και τον ακολουθούσαν ως μαθητές του, κάποιοι άλλοι παρασύρθηκαν στη συνέχεια από τους φαρισαίους και έφθασαν σε σημείο να ζητούν τη σταύρωσή του.
Η αναζήτηση του Θεού δεν αφορούσε όμως μόνο τους ανθρώπους της εποχής του Χριστού, αλλά αφορά και τους ανθρώπους κάθε εποχής. Και είναι φυσική και δικαιολογημένη, γιατί ο Θεός είναι ο δημιουργός του ανθρώπου, είναι ο πατέρας του. Και όπως ο κάθε ένας από εμάς αισθάνεται μία φυσική έλξη προς τον σαρκικό του πατέρα, ώστε να θέλει να ευρίσκεται κοντά του, έτσι πολύ περισσότερο αισθάνεται έλξη και επιθυμία να ευρίσκεται κοντά στον Θεό.
Όσοι αισθάνονται αυτή την έλξη και την επιθυμία, πλησιάζουν τον Θεό από αγάπη, από ειλικρινή επιθυμία και πόθο να είναι κοντά του, να ζουν μέσα στην παρουσία του, να ακολουθούν τις εντολές του, να αγωνίζονται να ζήσουν την εν Χριστώ ζωή.
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι που, όπως και στην εποχή του Χριστού, τον πλησιάζουν από ανάγκη, γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα, έχουν κάποια ασθένεια και απογοητευμένοι από τους ανθρώπους, ζητούν τη δική του βοήθεια. Αυτός ο λόγος μπορεί να υστερεί από τον προηγούμενο, δηλαδή από την ειλικρινή αγάπη, μπορεί όμως τελικά να μετατραπεί και αυτός σε αγάπη, όταν ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ιδιοτελή κίνητρα, ώστε αφού λάβει από τον Θεό αυτό που ζητούσε, να τον ξεχάσει στη συνέχεια και απομακρυνθεί από αυτόν.
Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις κατά τις οποίες η ενδόμυχη επιθυμία του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό καλύπτεται από άλλες επιθυμίες του ανθρώπου, που τον κάνουν να την αγνοεί και να αδιαφορεί γι’ αυτήν. Μπορεί να είναι οι βιοτικές μέριμνες και φροντίδες, μπορεί να είναι επιθυμίες υλικές, σαρκικές ή και αμαρτωλές, που κάνουν την ψυχή του να ξεχνά τον Θεό και τη φυσική επιθυμία να είναι κοντά του. Μπορεί να είναι η γνώμη και η άποψη των ανθρώπων γύρω μας που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ξεπερασμένο να είμαστε κοντά στον Θεό και την Εκκλησία, να ζούμε τη μυστηριακή ζωή και να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού. Άλλοτε πάλι μπορεί να είναι ο διάβολος αυτός που προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο μακριά από τον Θεό, υποβάλλοντάς του τη σκέψη ότι είναι αμαρτωλός και δεν μπορεί να τον πλησιάσει, με απώτερο σκοπό όμως να τον αποτρέψει από το να μετανοήσει και να ζητήσει το έλεος του Θεού.
Θα πρέπει, λοιπόν, να τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, για να μην παρασυρόμεθα και απομακρυνόμεθα από τον Θεό. Αντίθετα, θα πρέπει να τον αναζητούμε και να θέλουμε να είμαστε κοντά του με τη μελέτη του λόγου του, με την προσευχή, με τον αγώνα μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του, αλλά κυρίως με τη συμμετοχή μας στα ιερά μυστήρια τόσο της εξομολογήσεως όσο και κατ’ εξοχήν με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, το οποίο μας ενώνει με τον Χριστό. Η ένωσή μας με τον Χριστό και η συμπόρευσή μας μαζί του είναι το ζητούμενο, αλλά και αυτό το οποίο θα πρέπει να επιδιώκουμε όχι μόνο για τη μέλλουσα ζωή αλλά από αυτήν τη ζωή θα πρέπει να ζούμε αυτή την επικοινωνία και την ένωσή μας με τον Θεό. Διότι, εάν δεν ζούμε με τον Χριστό εδώ στη γη, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί του και στον ουρανό αιώνια, ατελεύτητη.
Εκεί ελπίζουμε και ευχόμεθα ότι θα αναπαύει ο φιλάνθρωπος Θεός και τον μακαριστό αδελφό μας Αντώνιο, του οποίου θα τελέσουμε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο.
Ήταν ένας απλός και αγαθός άνθρωπος, «αγαθός Ισραηλίτης», όπως λέμε, «εν ω δόλος ουκ έστι», με πίστη στον Θεό και αγάπη απλοϊκή προς την Εκκλησία, την οποία πάντοτε εξέφραζε. Και μπορώ να πω, επειδή τον γνώριζα, ότι ήταν άδολος άνθρωπος, άνθρωπος με αγάπη μέσα του, αγάπη που σε πληροφορούσε. Γι’ αυτό και ευχόμεθα να βρίσκεται πλησίον του Θεού, και ο Θεός να παρηγορεί και να στηρίζει τους οικείους του και τη σύζυγό του, με την οποία έζησαν τόσα χρόνια αγαπημένοι.
