Άρχισε το Τριώδιο, αγαπητοί αδελφοί. Ανοίγει νέα σελίδα στη ζωή μας· η σελίδα της μετανοίας. Χτυπάμε πιο δυνατά την πόρτα τη δική μας και την πόρτα του Θεού. Η δική μας πόρτα είναι η καρδιά μας. Χτύπησε το στήθος του ο τελώνης. Όταν χτυπάς την καρδιά με το σήμαντρο της συνειδήσεως, ξεπετάγεται μία κραυγή και ένα δάκρυ. Η πόρτα του Θεού είναι το έλεος. Εμείς χτυπάμε με την ικεσία μας, Εκείνος ανοίγει με το έλεος Του.
Ανοίγει το Τριώδιο. Ανοίγει η πύλη της μετανοίας που είναι η πύλη του ουρανού. Παρακαλούμε: «τῆς μετανοίας ἄνοιξον μοι πύλας, Ζωοδότα».
Για όλα πρέπει να μετανοούμε. Για ένα δεν χρειάζεται μετάνοια. Για την ευσέβεια. Για την αληθινή ευσέβεια.
Η ευσέβεια δεν είναι μία εξωτερική παρουσίαση, αλλά η ένωσή μας με τον Χριστό και δι’ Αυτού με όλη την Παναγία Τριάδα. Ο Απόστολος Παύλος ταυτίζει το μυστήριο της ευσεβείας με την ενανθρώπιση του Χριστού (Α΄ Τιμ. 16). Επομένως η ευσέβεια δεν είναι ανθρώπινη εκδήλωση αλλά ενέργεια του Τριαδικού Θεού.
Ο Μεγάλος Απόστολος συνδέει στενά την ευσέβεια με την εν Χριστώ ζωή, που είναι η κοινωνία του ανθρώπου με τον Χριστό. Αυτός έδειξε και έγινε ο αληθινός τρόπος ζωής, η αληθινή οδός. Κατά συνέπεια η ένωσή μας μαζί Του μας καθιστά ευσεβείς. Άρα, η ευσέβεια δεν βρίσκεται μόνο στην ανθρώπινη προσπάθεια, αλλά κυρίως στην ενέργεια του Τριαδικού Θεού και στη συνέργεια του ανθρώπου.
Η αληθινή ευσέβεια, δεν προκαλεί τον θαυμασμό του κόσμου, είναι εκείνη, που ενοχλεί τον κόσμο και τον διάβολο. Είναι η ζωή που προκαλεί το μίσος και τον διωγμό του κόσμου. Απόδειξη της ευσεβείας είναι ο διωγμός.
Θαυμάζουμε τους αγίους! Αλλά δεν υπάρχει άγιος, που δεν διώχθηκε. Δεν υπάρχει άγιος, που δεν συκοφαντήθηκε, που δεν βασανίστηκε. Δεν υπάρχει άγιος, που δεν σήκωσε σταυρό μαρτυρίου και διωγμού.
Μόνο οι άγιοι του Θεού, που πέρασαν από την πράξη στην θεωρία είναι ευσεβείς άνθρωποι. Αυτοί ενώθηκαν με τον Χριστό, απέκτησαν τον νου του Χριστού και γνώρισαν εκ πείρας την εν Χριστώ ζωή. Οι άγιοι πίστευαν και ζούσαν ορθόδοξα, γι’ αυτό και ήταν αληθινά ευσεβείς.
Πάνω από τους αγίους, όμως, θαυμάζουμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Ούτε οι φαρισαίοι Τον χειροκροτούσαν, ούτε Τον δέχθηκε το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του. Γι’ αυτό Χριστό χωρίς διωγμό, χωρίς ακάνθινο στέφανο, χωρίς αγώνα, χωρίς σταυρό, δεν μπορούμε να φανταστούμε. Άλλο τόσο δεν μπορούμε να φανταστούμε ευσεβή Χριστιανό χωρίς πόνο, χωρίς διωγμό. Ο διωγμός του Χριστού συνεχίζεται στη ζωή του Χριστιανού.
Είμαστε λοιπόν ευσεβείς όταν επιδιώκουμε να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού, υποτάσσοντας το δικό μας θέλημα στο θέλημα του Κυρίου. Είμαστε ευσεβείς όταν επιδιώκουμε και καρδιακά προσπαθούμε να ζούμε την «καλήν αλλοίωσιν», την μεταμόρφωση του εαυτού μας, όταν ζούμε με την μετάνοια και την αυτομεμψία.
Δυστυχώς, οι σύγχρονοι Χριστιανοί εξαντλούμε την ευσέβειά μας στις εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγνοώντας το βάθος, ζούμε την επιφάνεια. Εξαπατούμενοι από τα φαινόμενα χάνουμε την ουσία. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ευσεβείς, έχουμε όμως, πολλές φορές, φαρισαϊκό πνεύμα και ορθολογιστική «ευσέβεια».
Η ευσέβεια είναι μυστήριο, είναι κοινωνία με τους αγίους, ας εντάξουμε, αδελφοί, την ύπαρξή μας σε αυτό το μυστήριο της ευσεβείας, για να έχουμε αληθινή μετάνοια, για να βρούμε το δρόμο της σωτηρίας.
Αμήν.
Πηγή: Μητρόπολη Κίτρους και Πλαταμώνος