Την Κυριακή 30 Μαρτίου, στη Μονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου Στομίου Κόνιτσας, το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του αειμνήστου ηγουμένου της π. Κοσμά Σιώζου και ακολούθως εψάλη τρισάγιο στον τάφο του, πίσω από το Ιερό Βήμα του ναού.
Κληρικοί της Μητροπόλεως Κονίτσης και πολλοί πιστοί δεήθηκαν για την ανάπαυση της ψυχής του γέροντα. Όπως και ο Ιερομόναχος της Μονής Στομίου Μάξιμος, αλλά και ο δόκιμος μοναχός Παύλος, που στάθηκε, ταπεινά και αθόρυβα, επί πολλές δεκαετίες και κυρίως στα δύσκολα χρόνια της ασθένειας, δίπλα του. Τον τελευταίο καιρό, πριν κοιμηθεί, ο π. Κοσμάς είχε γηροκομηθεί από την αδελφότητα της Μονής Μολυβδοσκεπάστου.
Αρκετά πνευματικά του παιδιά οδοιπόρησαν στο ανηφορικό μονοπάτι από τη γέφυρα της Κόνιτσας έως τη Μονή Στομίου, μια ώρα περίπου δρόμος, προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής και μνήμης στον ιερωμένο, που με πολύ σύνεση και αγάπη τους καθοδήγησε.
Ο π. Κοσμάς διαδέχθηκε τον όσιο Παΐσιο στη Μονή Στομίου (1958-1962), δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά την αποχώρησή του και συνέχισε το ανακαινιστικό του έργο.
Ο π. Κοσμάς κοιμήθηκε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025 σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια και τάφηκε στη Μονή Στομίου, η οποία ήταν το πνευματικό του καταφύγιο, αλλά και εγερτήριο συνάμα.
Ο π. Κοσμάς έκρυβε μέσα του την αλήθεια και τη ζωή και τη φιλανθρωπία. Και ο κινητήρας της ζωής του δούλευε ασταμάτητα, γι’ αυτό παρήγαγε πνευματικότητα, προσευχόμενος, εξομολογώντας ακατάπαυστα και βοηθώντας ασταμάτητα και δεν διέγραφε άσκοπες τροχιές.
Δέχτηκε τον σπόρο του Θεού, τον κράτησε μέσα του και στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ακολούθησε τον αλησμόνητο Μητροπολίτη Σεβαστιανό στην Κόνιτσα. Αυτόν τον σπόρο, τον καλλιέργησε, δουλεύοντας με υπομονή, και αφού βλάστησε, τον καρπό του τον πρόσφερε ως ιερομόναχος στην Εκκλησία και στους ανθρώπους με πολύ γενναιοδωρία, αλλά και με πολύ απλότητα. Και, εν τέλει, τον απέθεσε και στον ουρανό, στο ουράνιο δώμα, που είναι το αιώνιο θησαυροφυλάκιο του Θεού.
Κι έχουμε χρέος, για το δικό μας το καλό πρωτίστως, τον καρπό, που άφησε πίσω του ο π. Κοσμάς να τον βάλουμε μέσα μας. Και να ζωογονήσει την ύπαρξή μας. Και να την κάνει γόνιμη.
Μας διδάσκει και μέσα από τον τάφο του ο “καλόγερος”, όπως τον φώναζαν στην Κόνιτσα, ότι είμαστε το χωράφι του Θεού. Και η ζωή είναι καλλιέργεια. Σπορά και συγκομιδή. Πλουτισμός αληθινός. Ωρίμανση σε μια καινούργια πραγματικότητα.
π. Ηλίας Μάκος
