Του Αρχιμ. Γρηγορίου Φραγκάκη, Αρχιγραμματέως της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
«Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση…..
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια
η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη…..
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας».
Κική Δημουλά: «Οι αποδημητικές καλημέρες»
Δεν ξεύρω το «γιατί» αλλά όταν, όρθρου βαθέος της παραμονής των Θεοφανείων, πριν πάγω στον Ναό για την Ακολουθία, είδα στην οθόνη μου το μήνυμα του μοναχού Γερμανού, κατάλαβα, πριν το διαβάσω, ότι ο Γέροντας Δοσίθεος είχεν αναχωρήσει και αμέσως μου ήρθε στον νού η εικόνα των αποδημητικών που αναχωρούν όταν ψυχράνη, όταν ψυγή, το κλίμα, προς θερμά μέρη, προς θαλπωρή.
Αυτή την εικόνα αισθάνθηκα για τον ηγαπημένο της Πόλεως, τον π. Δοσίθεο, τον π. Δοσίθεο όλων μας.
Δεν θέλησα να γράψω τον βίο του, μόνο να καταθέσω σαν κερί δυό λόγια από την πολιτεία του, όπως την έζησα αυτά τα χρόνια. Η αγάπη του Γ. Δοσιθέου για την Πόλι ήταν πηγαία. Αυτό σημαίνει ότι ξεδιψούσε κάθε ψυχή που θα επιχειρούσε να αντλήση ύδωρ ευφροσύνης από τα συγγράματά του, πριν καν να τον γνωρίση. Οι σελίδες των έργων του ήταν «μούσκεμα» από Βόσπορο και Κεράτιο. Και όχι άδικα!
Τι αγάπησε από την Πόλι ο π. Δοσίθεος άραγε; Από την Πόλι αγάπησε, θαρρώ, την μήτρα της Ορθοδοξίας, τη γεννήτρια της Εκκλησίας μας. Είχε βαθειά πεποίθηση, ακράδαντη, ότι εδώ, στην ΚΠολι, γεννήθηκε και ανδρώνεται διαρκώς η Αγία μας Εκκλησία, και μαζύ της, ένα πιά μαζύ της, και η πανίερη Ρωμηοσύνη μας, ο,τι τιμαλφέστερο απέδωσεν ο εν εικόναις ασπασμός Πέτρου και Παύλου.
Από την Πόλι ηγάπησε την Πόλι! Τους κατοίκους της, χωρίς καταγωγή, μόνον και μόνον επειδή πατούν στα χώματα Συνόδων και Αγίων, ξημεροβραδιάζονται, γεννιούνται και πεθαίνουν εδώ, όπου η Εκκλησία έλαβε μορφή ώστε Θεανθρώπινα να οικονομή τη σωτηρία του κόσμου.
Ηγάπησε το Φανάρι μας, την προτύπωσι, την ενσάρκωσι, την υποτύπωσι της Μεγάλης Εκκλησίας. Ηγάπησε η μάλλον ελάτρευσε τον Κηρυναίο του Κυριακού Θελήματος, την Εικόνα Χριστού την ζώσα και έμψυχο, τον ΚΠολεως Βαρθολομαίο, τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ηγάπησε της Επταλόφου τους κληρικούς, το ποίμνιο. Όλα εδώ τα έβλεπε όμορφα ο π. Δοσίθεος, ως ο αγαπών τα της ηγαπημένης! Και αυτό εκήρυττε! Αυτό μετέδιδε! Με αυτό προσκαλούσε όλους να έλθουν και να ιδούν!
Ο π. Δοσίθεος ήταν Ρωμηός καλογερόπαπας! Οποίο μεγαλείο έχει αυτή η φράσι το ζούσε κανείς στη συναναστροφή μαζύ του. Δεν εξηγείται αυτό. Δεν ερμηνεύεται. Δεν διδάσκεται. Μόνο βιώνεται ως δώρο Θεού.
Με τα βιβλία του π. Δοσιθέου για την Πόλι ξεκίνησε και ο γράφων να καλλιεργή εκτυπώτερον αυτό το οποίο ησθάνετο για την Βασιλίδα. Διεπίστωσε τελικώς ότι αυτή η «τρέλα» πηγαίνει και σε άλλους ανθρώπους!
Τα πρώτα βιβλία των έργων του, τα κρατώ όπως τα αγόρασα από παιδί, ως κειμήλιο αυτού του πόθου που «κόρωνε» για την τρισμακαρία ΚΠολι. Ήταν από τα πρώτα στις βαλίτζες της αποδημίας στη γη της πνευματικής Επαγγελίας μου.
Οι συζητήσεις με τον Γέροντα ήσαν πάντοτε με περιεχόμενο. Έριχνε κανείς την κοτύλη στον ωκεανό της καρδίας του και αντλούσε. Παράδοσι και Τυπικό. Ορθόδοξο φρόνημα. Ήθος. Χριστό και Ρωμηοσύνη. Εκκλησία εν ενί λόγω αντλούσεν όποιος τον συναναστρεφόταν, διότι ήτο πλήρης εκκλησιαστικού γνησίου φρονήματος ο αείμνηστος.
Η τελευταία μας συνάντησι στο νοσοκομείο, στην Αθήνα, τον Νοέμβριο, όταν ευρισκόμενος εκεί πήγα να του μεταφέρω τις ευχές και τη στοργή του Αρχιεπισκόπου της Ηγαπημένης του και Αρχηγού της Ρωμηοσύνης. Τα δάκρυά του θα μείνουν μέσα μου ως παρακαταθήκη: «το επ’ εμοί, π. Γρηγόριε, να γνωρίζης ότι ώσπου να κλείσω τα μάτια μου, η καρδιά μου στα σοκάκια της Πόλεως θα γυρνά πάντοτε!»
«Ε, Γέροντα, ίσα ίσα, άμα τα κλείσετε τότε είναι που δεν θα «ξεκολλάτε» από εκεί!». Και χαμογέλασεν ο τίμιος λευίτης.
Σεβαστέ μου π. Δοσίθεε,
Ας έχη δόξα το Όνομα του Επιφανέντος Χριστού που σε χάρισε στο Γένος μας ως «προφητική» φυσιογνωμία μιάς επιστροφής στο αυθεντικό των Πατέρων από το ηλλοιωμένο των καιρικών περιστάσεων. Ας έχη δόξα το Όνομά Του, ότι σου ενέπνευσε τον μανικό έρωτα για τη γη των Συνόδων Του. Ας έχη δόξα, ότι μας αξίωσε να φιλήσουμε το χέρι σου, να σε γνωρίσουμε, να ενισχυθούμε στον αγώνα όταν πέφταμε, να συμμετάσχουμε στην «τρέλα» της Βασιλευούσης, να συνεχίζουμε εμπρός τη μαρτυρία της αγάπης του Γένους και της Μεγάλης Εκκλησίας.
Αγαπημένε μου π. Δοσίθεε,
«Το πνεύμα σου επιστρέφει τις νύχτες,
φωτάκι από αλύτρωτη (από την αγάπησι της Πόλεως) ψυχή,
Κι όσο βλέπουμε ψηλά στις πολεμίστρες και στα τείχη, θα συναντάμε να μας κοιτάζη κι η δική σου μορφή»,
για να παραφράσω τους στίχους του αγαπημένου σου άσματος.
Πιές όλο τον Βόσπορο του ελέους του Κυρίου, Γ. Δοσίθεε! Κολύμπα ελεύθερα στον Κεράτιο της Φιλανθρωπίας του. Κι όταν ο Νίκος μας ο Μαγγίνας, ο συναγωνιστής σου στον έρωτα της Πόλεως και της Ρωμηοσύνης μας, σε ρωτήση: «Ζη, Γέροντα, η Μεγάλη Εκκλησία μας;» απάντησέ του: «και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!».
Αιωνία σου η μνήμη, αποδημητικό πτηνό της του Κωνσταντίνου!
