του π. Ηλία Μάκου
Εδώ και 25 χρόνια ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καστρίτσας Ιωαννίνων υλοποιεί μια πρωτότυπη ιδέα, που και αισθητικό και πνευματικό περιεχόμενο έχει. Από τις 1 Δεκεμβρίου έως και το τέλος των χριστουγεννιάτικων εορτών, οι νέοι της Καστρίτας μετατρέπουν μια σπηλιά στην είσοδο του χωριού σε φάτνη του Χριστού. Έτσι συνέβη και φέτος.
Αφού καθαρίζεται η σπηλιά από αγριόχορτα και λοιπές παραφυάδες, δημιουργείται μια φάτνη του Χριστού, όπως την ξέρουμε από την Ορθόδοξη παράδοση, που απεικονίζει τη γέννηση του Σωτήρα στο περιβάλλον ενός στάβλου.
Η ατμόσφαιρα, που επικρατεί, δημιουργεί εσωτερική ανάταση… Οι κάτοικοι του χωριού, αλλά κυρίως οι περαστικοί, μαγεύονται από το θέαμα.
Η ιδέα ανήκει στον Αριστοτέλη Κύρκο, ο οποίος το 1999 είδε, ταξιδεύοντας, κάτι παρόμοιο, και σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να υλοποιηθεί και στο χωριό του. Αυτή η ιδιότυπη φάτνη θυμίζει σε όλους μας ότι είναι μαζί μας ο Θεός.
Τι τιμή να είναι μαζί μας ο Χριστός! Τι ευεργεσία να έρθει στον κόσμο για χάρη μας! Αυτή η φάτνη στη σπηλιά στέλνει το μήνυμα ότι η γέννηση του Χριστού είναι ανάγκη να φτάσει έως τα βάθη όλων των καρδιών, που δεν πρέπει να μείνουν σπήλαια, που φωλιάζουν τα πάθη και τα μίση, αλλά να μεταμορφωθούν σε σπήλαια, όπου βρίσκει καταφύγιο ο Χριστός.
Τότε και μόνο τότε ο Χριστός θα γεννηθεί μέσα μας σαν αγάπη, σαν λύτρωση, σαν δικαιοσύνη, σαν αλήθεια. Και τότε, μόνο τότε η ψυχή μας θα μεταβληθεί σε μια απέραντη ονειρεμένη Βηθλεέμ.
Ο μεγάλος Λυτρωτής και Ειρηνοποιός είναι τόσο κοντά μας. Δεν έχουμε, παρά να τον αναζητήσουμε και να σκύψουμε ευλαβικά στη φάτνη Του.
Το αισθανόμαστε ότι ο Θεός είναι μαζί μας; Και όταν Αυτός είναι μαζί μας καμία αξία δεν έχουν τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι πειρασμοί του κόσμου, τα σκάνδαλα της ζωής. Αρκεί να αξιοποιούμε πάντοτε την παρουσία Του! Μας έδειξαν οι Μάγοι το δρόμο που οδηγεί προς την Ελπίδα, προς τον Ιησού.
Μας τον δείχνει παραστατικά και η φάτνη της Καστρίτσας. Ας τους ακολουθήσουμε τους Μάγους. Ας την αναγνωρίσουμε τη φάτνη. Ας μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να νιώσουν κούραση, μέχρις ότου να φθάσουν στο τέρμα. Και για να μη μας φύγει ποτέ από τα μάτια μας αυτό το τέρμα, πρέπει να γαντζωθούμε πάνω στον πόθο του.
Ο πόθος του Χριστού είναι ανάγκη, ειδικά στις ημέρες μας, να κυβερνά τη σκέψη μας και από αυτόν πρέπει να εμπνέεται ολόκληρη η ζωή μας, για να είναι ευτυχισμένη.
