Την Τετάρτη 12 Μαρτίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίας Κυριακής Λουτρού Ημαθίας.
Παρατίθεται η ομιλία του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας
«Ποίει υιέ, α εγώ σοι εντέλλομαι και σώζου».
Κατά τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες όρισαν να διαβάζονται καθημερινά στην Ακολουθία του Εσπερινού αναγνώσματα από δύο θεόπνευστα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, από τη Γένεση και από τις Παροιμίες του Σολομώντος. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει η Αγία μας Εκκλησία να μας δώσει βασικές συμβουλές για τον πνευματικό μας αγώνα και την πνευματική μας ζωή, αλλά και να μας διδάξει μέσα από ζωντανά παραδείγματα τι θα πρέπει να κάνουμε και τι να αποφεύγουμε.
Τις προηγούμενες, λοιπόν, ημέρες ακούσαμε τον προφήτη Μωυσή να μας περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό, καθώς και την πτώση του Αδάμ και της Εύας εξαιτίας της παρακοής της εντολής που τους είχε δώσει ο Θεός. Η πτώση αυτή ήταν ισοδύναμη με την απώλεια, γιατί οι πρωτόπλαστοι στερήθηκαν την παρουσία του Θεού στη ζωή τους, στερήθηκαν την ασφάλεια που προσέφερε η χάρη του και βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην κακία του αλάστορος, του πονηρού, ο οποίος, αφού κατόρθωσε να τους εξαπατήσει μία φορά και να βάλει στην ψυχή τους την αμφιβολία για τον Θεό, πίστευε ότι θα μπορούσε να τους έχει διά παντός υποχείριά του και να τους παρασύρει με ευκολία σε δρόμους αντιθέτους από τον δρόμο του Θεού.
Και όλα όσα έπαθαν οι πρωτόπλαστοι και επηρέασαν τη ζωή και όλων των ανθρώπων μέχρι σήμερα, τα έπαθαν εξαιτίας ενός και μοναδικού γεγονότος, τα έπαθαν εξαιτίας της παρακοής της μίας και μοναδικής εντολής που τους είχε δώσει ο Θεός: να μην δοκιμάσουν τον καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού.
Ο Θεός δεν είχε χαρίσει στον Αδάμ και την Εύα μόνο την ύπαρξη και τη ζωή, τους είχε χαρίσει τα πάντα, με μόνη εξαίρεση την απαγόρευση να γευθούν τον καρπό αυτού του δένδρου, για να τους προφυλάξει ως στοργικός πατέρας από τις συνέπειες της βρώσεως. Όμως εκείνοι δεν εξετίμησαν την αγάπη του, δεν εξετίμησαν τις ευεργεσίες και τις δωρεές του και παρήκουσαν την εντολή του, επιλέγοντας την απώλεια.
Και παρότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε την ιστορία των πρωτοπλάστων και τις συνέπειες της παρακοής της εντολής του Θεού, ακολουθούμε δυστυχώς το παράδειγμά τους. Προτιμούμε συχνά να κάνουμε αυτό που νομίζουμε εμείς, αντί να ακολουθούμε την εντολή του Θεού, που δεν έχει σκοπό να μας περιορίσει, αλλά να μας βοηθήσει να φθάσουμε στη σωτηρία μας.
Αυτήν τη σχέση της υπακοής με τη σωτηρία τόνισε και ο σοφός Παροιμιαστής στο ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως.
«Ποίει υιέ, α εγώ σοι εντέλλομαι και σώζου». Κάνε, δηλαδή, παιδί μου, όσα σου λέγω και σώσου, λέγει και σε μας ο Θεός, δίνοντας μας μία σαφή απάντηση σχετικά με τη σωτηρία μας.
Πολλές φορές αγωνιούμε γι᾽ αυτήν, ανησυχούμε, απορούμε, παρακαλούμε τον Θεό με δάκρυα να μας την χαρίσει, δεν διερωτώμεθα ίσως όμως, εάν πληρούμε τη μόνη προϋπόθεση της σωτηρίας μας, δηλαδή την υπακοή στο θέλημα και στις εντολές του Θεού.
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, δεν μας ζητά ο Θεός τίποτε άλλο, εκτός από την υπακοή στις εντολές του, και μας υπόσχεται τη σωτηρία μας.
Η υπακοή στις εντολές του Θεού είναι έκφραση της αγάπης μας προς Αυτόν. «Ο τηρών τας εντολάς μου εκείνος εστίν ο αγαπών με», λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας, ο οποίος υπήκουσε στις εντολές του Πατέρα του «μέχρι Σταυρού».
Είναι όμως ακόμη η υπακοή συμπόρευση με τον Θεό και ταύτιση της ζωής μας με Εκείνον, άρα είναι ζωή μέσα στην παρουσία του και μέσα στην αγάπη του, όπως ζούσαν και οι πρωτόπλαστοι πριν από την πτώση. Η παρακοή οδήγησε εκείνους στην πτώση, η υπακοή μπορεί να οδηγήσει όμως εμάς στη σωτηρία.
Ας σκεφθούμε πόσο απλό είναι αυτό που μας ζητά ο Θεός. Ακούμε στη ζωή μας και ακολουθούμε καθημερινά χιλιάδες εντολές ανθρώπινες, εντολές που μας εξασφαλίζουν εφήμερα πράγματα και ικανοποιούν καθημερινές μας ανάγκες, ανταποκρινόμεθα με προθυμία και χαρά σε παρακλήσεις και υποδείξεις οικείων και φίλων μας, χωρίς να αποβλέπουμε σε κάτι, παρά μόνο από αγάπη. Πως είναι, λοιπόν, δυνατόν να μην σπεύδουμε να ακολουθήσουμε και τις υποδείξεις του Θεού που είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας; Πως είναι δυνατόν να μην ακολουθούμε ο,τι μας συστήνει ο Θεός από την υπέρμετρη αγάπη του και πως είναι δυνατόν να αδιαφορούμε, διακινδυνεύοντας τη σωτηρία μας;
Ας ακούσουμε την προτροπή του σοφού Σολομώντος, ας συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της υπακοής και ας την κάνουμε πράξη στη ζωή μας για να κερδίσουμε με αυτήν και με τη χάρη του Θεού τη σωτηρία μας.
