Παραμονή της 6ης Μαΐου – του Αγίου Γεωργίου, ο Πατριάρχης Βουλγαρίας κ. Δανιήλ τέλεσε πανηγυρικό εσπερινό με αρτοκλασία στον ναό-ροτόντα της πρωτεύουσας, αφιερωμένο στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο.
Συλλειτούργησαν μαζί του ο αρχιμανδρίτης Ιωάννης – πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητρόπολης Σόφιας, ο οικονόμος Ιωάννης Κούκοβ – προϊστάμενος του ναού, ο οικονόμος Πέτρος Σλάβωφ, ο πρωτοπρεσβύτερος Βλαδίμηρος Τίστσουκ – προϊστάμενος του ρωσικού ναού-μετοχίου του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στη Σόφια, ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σπάσωφ, ο ιερέας Σπυρίδων Νικόλωφ (της Επαρχίας Λόβτσε), μαζί με τους ιεροδιακόνους Βαρθολομαίο και Σπυρίδωνα (της Δυτικο- και Κεντροευρωπαϊκής Επαρχίας).
Τα εκκλησιαστικά άσματα αποδόθηκαν από τους ψάλτες του ναού υπό τη διεύθυνση της κας Πένκα Μπορίσοβα και του κ. Γκεόργκι Ιβάνοφ.
Στο τέλος της ακολουθίας, ο Πατριάρχης εκφώνησε λόγο σχετικά με το μαρτύριο των Αγίων Μαρτύρων:
«Μετά τους Αγίους Αποστόλους – άμεσους μαθητές και μάρτυρες της επίγειας ζωής, του κηρύγματος και της Ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού – οι μάρτυρες αποτελούν τους πλέον φωτεινούς μάρτυρες (παρότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν είδαν τον Κύριο εν σαρκί) της χαριτωμένης ζωής που ο Κύριος έφερε και χάρισε σε όσους επιθυμούν να είναι με τον Θεό και να εργάζονται για τη σωτηρία τους. Αυτή η χάρη φανερώθηκε κυρίως στο θάρρος των μαρτύρων και στο ότι υπέμειναν τα πάθη όπως και ο ίδιος ο Κύριος – με ειρήνη στην ψυχή, καθαρμένοι από κάθε φόβο και πάθος, διότι, κατά τη μαρτυρία πολλών, τα μαρτύρια καθάριζαν την καρδιά και την ψυχή.
Βλέπουμε έναν υπεραιωνόβιο γέροντα, όπως ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος, να νιώθει τη χάρη που του έδινε ο Θεός τη στιγμή των βασάνων, και να τα περνάει ανώδυνα, με μεγάλη υπομονή και τόλμη. Πολλοί θεωρούν τους χριστιανούς δειλούς ή άτολμους, καθώς παρερμηνεύουν την αρετή της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης· όμως στους μάρτυρες βλέπουμε συνάμα μεγάλη ταπείνωση και πραότητα, αλλά και ανδρεία και αποφασιστικότητα».
Για το παράδειγμα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, ο Πατριάρχης κ. Δανιήλ σημείωσε:
«Βλέπουμε τον Άγιο, αν και σε νεαρή ηλικία, να γνωρίζει τις αλήθειες της πίστης και να έχει εμπειρία της πνευματικής ζωής, που υπερβαίνει όλα τα επίγεια αγαθά· πλούτη, κοινωνική θέση – όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να τον απομακρύνουν από την πίστη του.
Ο Άγιος Γεώργιος ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στην Εκκλησία και ήταν έτοιμος όχι μόνο να αποχωριστεί τα υπάρχοντά του και την κοινωνική του θέση, αλλά και να υπομείνει το μαρτύριο. Γι’ αυτό το μαρτύριο είναι η πιο έντονη μαρτυρία για την εν Χριστώ ζωή· η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη στο μαρτύριο του αίματος, γιατί σε αυτό φαίνεται η δύναμη του Χριστού και της Αναστάσεώς Του. Η ειρήνη, η παρρησία και η πραότητα των μαρτύρων συγκινούσαν τις καρδιές και τις συνειδήσεις όλων όσων ήταν παρόντες· για τους Ρωμαίους ήταν θέαμα, για τους χριστιανούς όμως – τεκμήριο της αλήθειας της πίστης. Στο μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου βλέπουμε τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη του – έμεινε πιστός στον Θεό· δεν αντέδρασε όταν τον προσέβαλαν ή τον βασάνιζαν. Η πραότητά του δεν ήταν αδυναμία, αλλά ακριβώς το αντίθετο – μεγάλη γενναιότητα και αποφασιστικότητα, και ταυτόχρονα ταπείνωση ενώπιον του Θεού. Μόνο η άγνοια της πίστης και η έλλειψη πνευματικής εμπειρίας μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετική ερμηνεία».
Σχετικά με τη διδασκαλία του νέου μαθήματος με προσωρινή ονομασία «Αρετές και Θρησκεία», σημείωσε:
«Οι αντιρρήσεις προέρχονται από εκείνους που ισχυρίζονται πως “δεν θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας την υποχωρητικότητα, αλλά την κριτική σκέψη, την αυτονομία και την πρωτοβουλία”. Στη σύγχρονη κοινωνία υπάρχει διαστρέβλωση της αντίληψης για το τι διδάσκει ο Χριστιανισμός· δεν κατανοείται πως η ταπεινότητα δεν είναι παθητικότητα ούτε συμβιβασμός απέναντι στις κοινωνικές αδικίες. Ως χριστιανοί, διακρίνουμε το καλό από το κακό· δεν το αποδεχόμαστε, αλλά με τη χάρη του Θεού μπορούμε να το υπομείνουμε και να συγχωρέσουμε, μένοντας σταθεροί στην πίστη. Αυτό λέγεται πραότητα.
Αν σε καιρό ειρήνης δεν έχουμε εμπειρία της προσωπικής σχέσης με τον Θεό, στις δυσκολίες μάλλον θα κυριαρχήσουν η αναποφασιστικότητα και ο φόβος. Όμως αν καθημερινά αγωνιζόμαστε να απομακρυνθούμε από τις πολλές μορφές αμαρτίας και αγωνιζόμαστε πνευματικά, τότε στις δύσκολες στιγμές θα κατέλθει η Χάρις του Θεού, θα μας ενισχύσει και η αγάπη προς τον Θεό θα υπερνικήσει τους φόβους μας. Θα φανεί σε εμάς η δύναμη του Χριστού, και θα γίνουμε μάρτυρες της πίστης και της αναστάσιμης ζωής. Μακάρι, μέσω της ζωής μας, να δοξάζεται το όνομα του Θεού και να υπάρξουν και σήμερα άνθρωποι που να θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και την Εκκλησία. Η χριστιανική ζωή δεν είναι απλώς ένας καλός και ενάρετος βίος· είναι πνευματικός αγώνας, που δεν μπορεί να αποφύγει κανείς χριστιανός.
Ο πνευματικός αγώνας έχει στόχο να παραμένει η χάρη στην καρδιά μας. Αν δεν καίει μέσα μας η αγάπη προς τον Θεό, χωρίς μετάνοια και κάθαρση της καρδιάς, δεν μπορούμε να μαρτυρήσουμε για τη ζωή αυτή της χάριτος. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει χριστιανισμός», τόνισε ο Παναγιώτατος.
Για τη στάση μας απέναντι στα λείψανα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ο Πατριάρχης Δανιήλ εξήγησε:
«Στον ναό αυτό φυλάσσονται μόνιμα λείψανα του Αγίου· υπάρχουν και τόσα μοναστήρια – στη Χατζιντιμόβο, στο Σκρίνο και αλλού – όπου διατηρούνται ιερά λείψανα του Αγίου Γεωργίου. Όταν δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε, είμαστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε ως τα Ιεροσόλυμα ή τη Νιγρίτα, ενώ εδώ έχουμε τεμάχια των ίδιων ιερών λειψάνων. Είναι λιγότερο θαυματουργά τα μεν από τα δε; Τότε ποια είναι η πίστη μας; Εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να έχουμε και να λάβουμε αυτή τη χάρη εδώ, ανάμεσά μας. Γι’ αυτό, ας ευλαβούμαστε και τιμούμε αυτό που έχουμε, και ας προσευχόμαστε στον Άγιο, ώστε κατά την πίστη μας να λαμβάνουμε αυτό που ζητούμε».
