Την Κυριακή 7 Μαρτίου 2021, Κυριακή της Απόκρεω, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος προεξήρχε της θείας Λειτουργίας στον Ιερόν Ναόν της Ιεράς Μονής Αγίου Ονουφρίου.
Η Ιερά Μονή του Αγίου Ονουφρίου, στην οποία τελέστηκε η θεία Λειτουργία, είναι έναντι της Κολυμβήθρας της Σιλωάμ, στον Αγρό του Κεραμέως, τον οποίο αγόρασαν οι Ιουδαίοι με τα τριάντα αργύρια, τα οποία επέστρεψε ο Ιούδας.
Με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων συλλειτούργησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ναζαρέτ κ. Κυριακός και Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, οι Αγιοταφίτες Αρχιμανδρίτες π. Νεκτάριος και π. Ματθαίος και ο Αρχιδιάκονος π. Μάρκος.
Στο Κοινωνικό της θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος ανέφερε:
«Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, η διψώντα και εποτίσαμεν; πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, η γυμνόν και περιεβάλομεν; πότε δε σε είδομεν ασθενή η εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε», (Ματθ. 25, 37-40).
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευλαβείς χριστιανοί,
Το ευαγγελικόν ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής της Απόκρεω αφορά εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου και την τελικήν κρίσιν και ανταπόδοσιν: «Όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων», (Ματθ. 25, 31-33), λέγει Κύριος.
Ερμηνεύοντες τους ως άνω λόγους του Κυρίου, ο μεν Ζιγαβηνός λέγει: «Λοιπόν, διηγείται [ο Κύριος] και τα της Δευτέρας Παρουσίας Αυτού, προς φόβον και διόρθωσιν των ακροωμένων». Ο δε ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Νυν μεν γαρ ουκ εισιν αφωρισμένοι, αλλ’ αναμίξ άπαντες· η δε διαίρεσις τότε έσται μετά ακριβείας απάσης». Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «διά των προβάτων ο των ευσεβούντων δηλούται χορός, καθάπερ ερίω τινί τω της δικαιοσύνης καρπώ καταβριθόμενος». [Διά των προβάτων δηλώνεται ο χορός των ευσεβούντων πιστών, οι οποίοι είναι φορτωμένοι με τον καρπόν της δικαιοσύνης, όπως ακριβώς τα πρόβατα με το τρίχωμα / μαλλί].
Ο Απόστολος Πέτρος, αναφερόμενος εις την δευτέραν έλευσιν του Ιησού Χριστού και το τέλος του κόσμου λέγει: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται. Τούτων ούν πάντων λυομένων ποταπούς δεί υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις, προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας, δι’ ην ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται· καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί», (Β΄ Πετρ. 3, 10-13).
Εις τας προτροπάς του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου καλούμεθα να τηρώμεν εαυτούς ασπίλους από του κόσμου εν όλαις ταίς αναστροφαίς ημών εν αυτώ, καθώς και να γυμνάζωμεν εαυτούς προς ευσέβειαν και πάσαν αρετήν. «Δεί υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις», (Β΄ Πέτρου 3, 11). Και πάλιν νέαν προτροπήν απευθύνει ο Πέτρος λέγων: «Αγαπητοί, ταύτα προσδοκώντες σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ [τω Κυρίω] ευρεθήναι εν ειρήνη», (Β΄ Πετρ. 3,14).
Εις τους πατρικούς τούτους λόγους του αγίου Πέτρου διακρίνεται, αφ’ ενός μεν η δικαιοσύνη του Υιού του Θεού και αφ’ ετέρου δε η κρίσις Αυτού, ως μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ώσπερ γαρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και τω υιώ ζωήν έχειν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν αυτώ και κρίσιν ποιείν, ότι υιός ανθρώπου εστί», (Ιωάν. 5, 26-27). Ο δε Ιησούς λέγει: «Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ’ εμαυτού ουδέν· καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία εστίν· ότι ου ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με πατρός», (Ιωάν. 5,30).
Όντως η κρίσις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι δικαία, διότι αύτη εκπηγάζει εκ της δικαιοσύνης Αυτού, τουτέστιν της αγιότητος Αυτού, ως μαρτυρεί ο Απόστολος Πέτρος εις τους ομογενείς αυτού: «υμείς δε τον άγιον και δίκαιον ηρνήσασθε», (Πραξ. 3,14). Με άλλα λόγια, οι αρνούμενοι τον Χριστόν και μη δεξάμενοι την σωτηριώδη αλήθειαν Αυτού, ούτοι θα κριθώσι, ως κηρύττει ο θείος Παύλος: «Κριθώσι πάντες οι μη πιτεύσαντες τη αληθεία, αλλά ευδοκήσαντες εν τη αδικία», (Β΄ Θεσ. 2,12), «Πάσα δε αδικία αμαρτία εστίν», (Α΄ Ιωάν. 5,17).
Προσέτι δε οι πιστεύοντες τη αληθεία, δηλαδή τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, τον Χριστόν, δέον όπως «βεβαίαν αυτών την κλήσιν και εκλογήν ποιείσθαι», (Β΄ Πετρ. 1,10). Και τούτο διότι: «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; μη δύναται η πίστις σώσαι αυτόν;» (Ιακ. 2,14), λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος.
Η πίστις εις Θεόν ζώντα, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν δύναται να βεβαιωθή άνευ της θείας δικαιοσύνης, τουτέστιν της τελικής κρίσεως των πράξεων των ανθρώπων, ως είπεν Αυτός Ούτος ο Ιησούς Χριστός: «Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, η διψώντα και εποτίσαμεν; πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, η γυμνόν και περιεβάλομεν; πότε δε σε είδομεν ασθενή η εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε», (Ματθ. 25, 37-40).
Οι ελάχιστοι αδελφοί του Χριστού, δεν είναι άλλοι παρά αυτός ούτος ο Χριστός, ο την κοινήν ανθρωπίνην ημών σάρκα φορέσας και υπομείνας σταυρικόν θάνατον διά την σωτηρίαν ημών. Ημείς δε, κηρύττει ο θείος Παύλος «όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν … ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν Αυτώ», (Ρωμ. 6,3 / 6,8). «Και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι», (Α΄ Ιωάν. 3,16), παραγγέλλει ο Άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής. Τούτο σημαίνει ότι τους πραγματικούς χριστιανούς αναδεικνύουν ειλικρινείς εκδηλώσεις στοργής και συμπαθείας δι’ έργων, κόπων και θυσιών ανιδιοτελούς αγάπης. Τοιουτοτρόπως, αδελφοί μου, ως κηρύττει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Χριστόν επισκεψώμεθα, Χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συναγάγωμεν, Χριστόν τιμήσωμεν… Αλλ’ επειδή έλεον θέλει και ου θυσίαν, ο πάντων Δεσπότης και υπέρ μυριάδας αρνών πιόνων / παχέων η ευσπλαγχνία, ταύτην εισφέρωμεν Αυτώ διά των δεομένων (=πτωχών), και χαμαί σήμερον ερριμένων, ίνα, όταν ενθέδεν απαλλαγώμεν, δέξωνται ημάς εις τας αιωνίους σκηνάς, εν αυτώ Χριστώ τω Κυρίω ημών· Ω η δόξα εις τους αιώνας.
Μετά δε του υμνωδού είπωμεν: «Την ώραν της ετάσεως, και της φρικτής ελεύσεως του φιλανθρώπου Δεσπότου, κατανοών όλως τρέμω, και σκυθρωπάζων κράζω σοι· Κριτά μου δικαιότατε, και μόνε πολυέλεε, μετανοούντά με δέξαι, της Θεοτόκου πρεσβείαις. Αμήν».
Μετά την θείαν Λειτουργίαν, η καλώς συντηρούσα και περιποιουμένη την Μονήν, Καθηγουμένη οσιωτάτη μοναχή Παισία εδεξιώθη εν λιτή δεξιώσει τον Μακαριώτατον και την μικράν Συνοδείαν Αυτού.