“Η Εκκλησίας είναι όχι μόνο η επί γης ευεργετική ενσάρκωση του Κυρίου αλλά και ο συνεχιστής του έργου Του. Προσλαμβάνει τον άνθρωπο απο την αρχή έως το τέλος της ζωής του. τον καθιστά μέσω του βαπτίσματος του μέλος της, εξημερώνει και κατακοσμεί τα ήθη του και αρνείται οποιαδήποτε βία” επισημαίνει μεταξύ άλλων ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος στο μήνυμά του για την εορτή των Χριστουγέννων.
Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν. Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο.
Καί ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα.
Ἀστήρ μηνύει. Μάγοι προσκυνοῦσι.
Ποιμένες θαυμάζουσι καί ἡ κτίσις ἀγάλλεται.
(Τροπάριον Αἴνων ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων)
Σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει πανηγυρικῶς, δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς Θεοῦ συγκατάβασιν πρός τόν ἄνθρωπον. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία κηρύττει εἰς τά μέλη της καί διαλαλεῖ εἰς τήν οἰκουμένην καί σύμπασαν τήν κτίσιν τόν σύνδεσμον καί τήν ἕνωσιν οὐρανοῦ καί γῆς καί τήν συνάντησιν Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Σήμερον ἐπληρώθη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (Λευιτ. 26, 11- Β΄ Κορ. 6, 16). Σήμερον ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ὑπερέβη τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Σήμερον ὁ Θεός ἐπλήρωσε τήν κτίσιν συγγνώμης καί ἀφέσεως. Σήμερον ὁ Θεός ἐξαπέστειλε λύτρωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ (Λουκ. 1, 68). Σήμερον ὁ Θεός «καταλλάσσσει τόν κόσμον Ἑαυτῷ ἐν Χριστῷ» (Β΄Κορ. 5, 19). Σήμερον ὁ Θεός «ὑπερεῖδε τούς χρόνους τῆς ἀγνοίας» (Πράξ. 17, 30) καί τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπεσκέφθη αὐτόν ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ.
Ἐνεργῶν ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας ὁ Θεός, ηὐδόκησε, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, νά ἐμφανισθῇ εἰς τόν κόσμον σωματικῶς καί ὁρατῶς ὁ ὁμοούσιος καί συμπάρεδρος τῷ Θρόνῳ Αὐτοῦ ὁ Λόγος καί ὁ Υἱός Αὐτοῦ ὁ Μονογενής καί ἀγαπητός. Κατά τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης «ὁ Λόγος σἀρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». ( Ἰωάν. 1,14).
Συνευδοκῶν τῷ Πατρί ὁ Υἱός προσέλαβε σάρκα έκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Προσέλαβε σάρκα λογικήν καί ἔμψυχον καί ἐτέχθη σαρκί ἐκ τῆς Παρθένου. Οὕτως ἐπληρώθη ἡ τοῦ Ἡσαϊου πρόρρησις , «ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξῃ καί τέξεται Υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα Αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». ( Ἡσαΐου 7, 14 / Ματθ. 1, 23).
Ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται, ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται». Ὡς λέγει ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἀθανάσιος , «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν καί αὐτός ἐφανέρωσεν ἑαυτόν διά σώματος, ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρός ἔννοιαν λάβωμεν» (Περί Ἐνανθρωπήσεως, 54 ). Πῶς ἐγένετο τοῦτο; Πῶς ἔλαβε χώραν σύλληψις καί τόκος ἄνευ σπορᾶς; Ἐγένετο, καθότι ὡς εὐηγγελίσθη ὁ ἄγγελος τῇ Παρθένῳ, τό «γεννώμενον ἅγιον κληθήσσεται Υἱός Θεοῦ» ( Λουκ. 1, 35) καί καθ’ ὅτι, ὡς γέγραπται, «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν Ἐναθρωπήσαντα, οὐχί θεοποιηθέντα ἄνθρωπον, διό καί ὡς Θεοτόκος μεγαλύνεται. Τοῦτο ἐγένετο οὕτω διά τήν ἀναγέννησιν, ἀνάπλασιν καί μεταμόρφωσιν ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ὁ ἄνθρωπος προσελήφθη ἀπό τόν Θεόν ἐν Χριστῷ, ἵνα οὕτω τῆς Θεότητος μετάσχῃ, ὅπως «γένηται κοινωνός θείας φύσεως» κατά τόν ἀπόστολον Πέτρον (Πέτρ. Β΄, 1,4) καί «καινή κτίσις» κατά τόν ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, (Κορ. Β΄, 5, 17- Γαλ. 6, 15). Ἡ εὐπρεπεστάτη αὕτη ἀλλοίωσις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀλλαγή δηλαδή αὐτοῦ ἀπό γηϊνου εἰς οὐράνιον ἄνθρωπον, συντελεῖται μυστικῶς καί ἀληθῶς τῇ συνεργίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός προσέλαβε ὅλον τόν ἄνθρωπον –ὅλον με ἀνείληφας ὅλος συναφείᾳ ἀσυγχύτῳ- ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.
Τό οὐρανοκίνητον καί θεοκίνητον τοῦτο μυστήριον μαρτυρεῖται κατερχόμενον καί τελεσιουργούμενον εἰς τόν ροῦν τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Ἀποκαλύπτεται εἰς τούς χρόνους τῆς ἀπογραφῆς τῶν ἀνθρώπων ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην καί εἰς τούς τόπους τῆς οὐδαμῶς ἐλαχίστης οὔσης Βηθλεέμ τῆς ἁγίας. Εἰς αὐτό καλεῖται νά μετάσχῃ ἡ κτίσις ὅλη. Οἱ οὐρανοί δι’ ἀστέρος λαμπροῦ ὁδηγοῦν μακρόθεν μάγους σοφούς Περσῶν βασιλεῖς ἐρευνητάς τοῦ στερεώματος ὡς ἀπαρχήν τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας.
Οἱ ἄγγελοι ἐξ οὐρανοῦ, ψάλλοντες τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη», καλοῦν ποιμένας ἀγραυλοῦντας καί καλλιεργητάς τῆς γῆς ἐκ τῆς πλησιοχώρου κώμης τῶν ποιμένων. Μάγοι καί ποιμένες ὁμοῦ προσέρχονται καί κύπτοντες εὐλαβικῶς προσκυνοῦν, προσφέροντες τά δῶρα αὐτῶν, καθότι «ἀναγνωρίζουν ἐν τῷ σπηλαίῳ ὡς βρέφος κείμενον τόν ἄχρονον».
Οὗτος, ὁ σάρκα φορέσας δι’ ἡμᾶς, σαρκί νηπιάσας, ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς, ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς καί σπαργάνοις εἱλιχθείς, εἶναι ὁ «ἀρχόμενος ὡσεί ἐτῶν τριάκοντα» (Λουκ.3, 23), γνωρισθείς καί πιστευθείς ὡς Ἰησοῦς Χριστός, Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἀπό Ναζαρέτ, ὁ Θεάνθρωπος, ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει Αὐτοῦ, ἐν δύο φύσεσι, θελήσεσι καί ἐνεργείαις. Εἶναι «ὁ χρισθείς ὑπό τοῦ Θεοῦ Πνεύματι Ἁγίῳ καί δυνάμει καί διελθών εὐεργετῶν καί ἰώμενος τούς ἀνθρώπους» (Πράξ. 10, 38) καί διά τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ ἀναβιβάσας τό τῆς Ἐνανθρωπήσεως πρόσλημμα καί καθίσας αὐτό ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί θεώσας αὐτό.
Καθίσας ὁ Χριστός ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἀπέστειλε παρ’ Αὐτοῦ Πνεῦμα Παράκλητον, Πνεῦμα παραμυθίας, Πνεῦμα φωτισμοῦ τῆς διανοίας καί δυνάμεως φρονήματος εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ. Τό ἔργον Αὐτοῦ τῆς συνδιαλλαγῆς τοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ἀνέθεσε δι’ ἐπιτέλεσιν μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος εἰς τό σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν, «τήν ὁποίαν ἠγάπησε καί Ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς», (Ἐφεσ. 5, 25) καί τῆς ὁποίας Οὗτος εἶναι ἡ κεφαλή.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνον ἡ μαρτυρία τῆς ἐπί γῆς εὐεργετικῆς ἐνσάρκου παρουσίας Αὐτοῦ, ἀλλά καί ὁ συνεχιστής τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον ἀπ΄ἀρχῆς ἄχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Τόν καθιστᾷ διά τοῦ Βαπτίσματος μέλος αὐτῆς, ἐξημερώνει καί κατακοσμεῖ τά ἤθη του. Ἀρνεῖται οἱανδήτινα βίαν. Τρέφει πεινῶντας, ἀποφυλακίζει φυλακισμένους. Εἶναι ὄασις πηγῆς ὕδατος ζῶντος εἰς τήν ἔρημον καί μοναξιάν τοῦ κόσμου, τόπος προσευχῆς διά θεραπείαν τῶν προσβληθέντων ἐκ τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ Covid -19 καί προμηθεύς ποικίλης βοηθείας εἰς τούς πληγέντας ἐκ τῶν μέτρων προστασίας ἐξ αὐτῆς.
Τό ἔργον τοῦτο ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων καί ἡ μετ’ αὐτῆς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, φύλαξ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐπιτελεῖ εἰς τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἱστορικῆς ἐμφανείας τοῦ Χριστοῦ, σήμερον δέ εἰς τόν τόπον τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ, εἰς τό ταπεινόν θεοδέγμον Σπήλαιον καί τήν πτωχήν φάτνην καί τήν μεγαλοπρεπῆ Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν. Ἐν ᾧ ἀναφωνεῖ ἐν χαρᾷ, «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν», προσεύχεται ὑπέρ εἰρήνης τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εὐημερίας τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ἐπιτοπίως καί ὅπου γῆς καί ἐλεύσεως καί πάλιν εὐσεβῶν προσκυνητῶν, ἵνα συνεορτάσωσι μετά τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἐτέχθη ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020
Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
