Πανηγυρίζει ο κοιμητηριακός Ναός του Αγίου Λαζάρου της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου

Την Παρασκευή 15 Απριλίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον κοιμητηριακό πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας.

Στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Λαζάρου θησαυρίζονται πολύτιμοι λίθοι, από το σπήλαιο – τάφο του Αγίου, την οικία του και το Λαζαρείο, από την Βηθανία, που εδόθησαν στον Καθηγούμενο από την Μονή του Οσίου Γέροντα Θεοδοσίου της Βηθανίας, καθώς και τεμάχια μαρμάρου από τις αρχαίες Αγίες Τράπεζες του αρχαίου ναού του Αγίου Αποστόλου Λαζάρου στην Λάρνακα της Κύπρου.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Σάββατο του Λα­ζά­ρου αύριο, και η Αγία μας Εκκλησία αναμι­μνήσκε­ται και μνη­­μο­νεύ­ει το ση­μαν­τι­κό­τερο θαύμα της επι­γείου ζω­ής του Κυρίου μας, την ανά­σταση του τε­τρα­η­μέ­ρου φίλου του Λα­ζά­ρου, λί­γες ημέ­ρες πριν από τη δίκη του λαμ­προ­φόρο Ανά­στα­ση.

Το μεγάλο αυτό θαύμα αποτελεί, όπως διδάσκουν οι όσιοι και θεο­φόροι Πατέρες, σύμβολο της Ανα­στά­σεως του Χριστού αλ­λά και εχέγ­γυο της ανα­στά­σε­ως όλων των αν­­θρώ­πων.

Και ο συμβολισμός αυτός επεκτεί­νεται, καθώς η αυριανή ημέρα μας εισάγει σε μία εβδομάδα, η ο­ποία μας οδηγεί από την ανά­στα­ση του Λα­ζάρου στην Ανάσταση του Χρι­στού, προεικονί­ζο­ντας κατά κά­ποι­ον τρόπο το σύ­νο­λο της δικής μας ζωής και πορείας. Γιατί και η δική μας ζωή κινείται μεταξύ της ανα­στάσεως του Λαζάρου και της Ανα­στάσεως του Χρι­στού.

Οι δύο αυτές αναστά­σεις είναι δύο ιστορικά γε­γονότα, που συνέβη­σαν εν χρόνω. Το πρώ­το γεγονός, η ανά­­σταση του Λαζάρου, αποτελεί ούτως ή άλλως ένα δε­δομένο στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, καθώς πιστοποιεί ποιος είναι ο κύριος της ζωής και του θα­νάτου, και πως ο θάνατος, που εισήλθε με­τα­πτωτικά στον κόσμο για να μην παραμείνει αιώνιο το κακό, δεν είναι ανί­κη­τος, δεν είναι ακαταμάχητος. Πι­στο­ποιεί ότι υπάρχει διέ­­ξοδος για τον άνθρωπο από τον θάνατο.

Το δεύτερο γεγονός, η Ανάσταση του Χριστού, δεί­χνει τον δρόμο που οδη­γεί σ᾽ αυτή τη διέ­ξοδο από τον θάνατο· δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να νικήσουμε τον προσω­πι­­κό μας θάνατο, να ξε­πε­ράσουμε τους φραγ­μούς που θέτει και να εγερθούμε στην αιώνια ζωή, η οποία ασφαλώς και δεν θα υπήρ­χε χω­ρίς την Ανάσταση του Χριστού.

Το δεύτερο γεγονός, η Ανάσταση του Χριστού, είναι δεδομένο ως ιστο­­ρι­κό γεγονός, είναι ό­μως συγ­χρόνως και ζη­τούμενο για τον κά­θε άνθρωπο. Διότι, όπως κάθε χρό­νο δεν αρκούμεθα να διέλθουμε την περίοδο της Αγίας και Μεγά­λης Τεσσαρακοστής, αλλά θέλουμε να ζήσουμε και την Ανάσταση του Χριστού, έτσι και στη ζωή μας συνολικά έχοντας οι άνθρωποι ως κεκτημένο την ανά­σταση του Λα­ζάρου, τη δυνατότητα, δηλαδή, της ανα­­στά­σε­ως του σώ­μα­τος, οφεί­λουμε να επιδιώκουμε ως μέλη της Εκκλη­σί­ας, ως μέλη του σώ­ματος του Χρι­στού να φθάσουμε στην Ανάσταση του Χρι­στού.

Και όταν λέμε να φθάσουμε στην Ανάσταση του Χριστού, δεν ενν­ο­ούμε να φθάσουμε απλώς μέχρι την ημέρα της εορτής της λαμ­προ­φόρου Ανα­στά­σεως, αλλά να φθά­σουμε μέχρι το προσωπικό βίωμά της, μέχρι να συν­αναστηθούμε μα­ζί τον Χρι­στό, α­φού έχουμε προ­η­γουμέ­νως θα έχουμε συσταυ­ρω­θεί μαζί του, αφού θα έχουμε ζητήσει, σαν τον ληστή τη συγ­χώρηση, κα­ταθέ­το­ντας τη μετάνοιά μας ενώ­πιον του Σταυρού του, αφού θα έχουμε συνταφεί και συνεκρωθεί, θα έχουμε δηλαδή νεκρώσει τα πά­θη και τις αδυναμίες που υπάρχουν μέσα στην ψυχή και στην ύπαρξή μας για τη δική του αγάπη.

Και σε αυτόν τον αγώνα και την προσπάθεια της εκουσίου νεκρώ­σεως του παλαιού ανθρώπου, έχου­με τη δύναμη και την ελπίδα της αναστάσεως. Διότι ο θάνατος, ο οποίος πριν από την ανάσταση του Λαζάρου, όπως είπαμε, φαινόταν ανίκητος για τους ανθρώπους, τώρα χάνει τη δύναμή του και παύει να προκαλεί φόβο και απέ­χθεια στους ανθρώπους, οι οποίοι με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού μπορούν να αντιμετωπίσουν και τον θάνατο και την αιτία του θα­νάτου, δηλαδή την αμαρτία.

Υπό αυτή, άλλωστε, την προο­πτι­κή, η προσδοκία την οποία ομο­λο­γούμε καθημερινά στο Σύμβολο της πίστεως λέγοντας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» δεν αφορά μόνο τη μελλοντική ανάσταση του αν­­θρώπου κατά τη μέλλουσα κρίση, αλλά και την καθημερινή ανά­σταση με τη χάρη του Θεού από τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου, από τη νέκρωση των παθών, διά της οποίας αντιμετωπίζουμε και προλαμβάνουμε την οριστική νέκρωση και τον αιώνιο θάνατο που μας προκαλεί η αμαρτία.

Αυτή την προοπτική αλλά και την ανάγκη να αγωνισθούμε για τη νέκρωση των παθών και των αδυ­ναμιών μας, προκειμένου να ζήσουμε την Ανάσταση του Κυρίου, μας υπενθυμίζει η αυριανή εορτή της αναστάσεως του τετραημέρου φίλου του Κυρίου μας. Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία των επομένων ημερών της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος για να μετα­νοή­σουμε και να ζητήσουμε το έλεος και τη χάρη του Θεού, αλλά κυρίως για να τον παρακαλέσουμε να νε­κρώσει μέσα μας τα ψυχοφθόρα πάθη και να μας αναστήσει μαζί του.