Πανήγυρις Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας

Την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, εορτή του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας, εντός του οποίου υπάρχει παρεκκλήσιο προς τιμήν του εορταζομένου Αγίου.

Κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση φιαλίδιο με αίμα του Οσίου Πορφυρίου.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του τόνισε: «Ηγάπησας ταπείνωσιν και ήσκη­­σας υπακοήν, όθεν επλήσθης χαρίτων του Παρακλήτου, παμμά­καρ».

Οι στίχοι αυτοί του εξαποστει­λα­ρίουδίδουν μία απάντηση στο ερώ­τημα το οποίο μπορεί να υπάρχει στην ψυχή και στη σκέψη του κάθε ανθρώπου, και στη δική μας, που ήρθαμε σήμερα εδώ, στον ναό της Παναγίας, όπου έχουμε αφιερώσει ένα ιερό παρεκκλήσιο προς τιμήν του συγχρόνου οσίου και θεοφό­ρου όντως πατρός της Εκκλη­σίας μας, του οσίου Πορφυρίου του Καυ­σοκαλυβίτου, αλλά και σε στη σκέψη όσων γνωρίζουν τα θαυμαστά γε­γο­νότα που συνδέονται με τη ζωή του.

Και το ερώτημα είναι πως ο Θεός έδωσε τόσα πολλά χαρίσματα στον όσιο Πορφύριο και μάλιστα από νεαρή ηλικία, από την ηλικία των είκοσι περίπου ετών, και ενώ ήταν ακόμη νεαρός μοναχός. Ο Θεός τον αξίωσε όχι μόνο να γνω­ρίζει και να ομιλεί για πράγματα και καταστά­σεις που συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά και να προ­λέγει πράγματα τα οποία επρό­κειτο να συμβούν στο μέλλον και να ομιλεί για ανθρώ­πους και το­πους τους οποίους δεν είχε συνα­ντήσει και δεν είχε επι­σκε­φθεί ποτέ.

Μπορεί ο όσιος να μην διακρι­νο­ταν για την κατά κόσμον σοφία και γνώση, καθώς ήταν ένας απλός και αγράμματος σχεδόν μοναχός αρχι­κα και ιερομόναχος στη συνέ­χεια, διακρινόταν όμως για τις δύο με­γάλες αρετές, που ακούσαμε προ­η­γουμένως, για την ταπείνωση και την υπακοή. Θα μπορούσαμε μάλι­στα να πούμε, κρίνοντας από τον χρόνο κατά τον οποίο έλαβε τα θεία χαρίσματα, ότι έφθασε πολύ νωρίς σε μεγάλα μέτρα ταπεινώ­σεως και υπακοής, των δύο αρετών που είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Διότι η υπακοή είναι αδύνα­τη χωρίς την ταπείνωση, αλλά και η ταπείνωση έχει ως φυσική συνέ­πειά της την υπακοή.

Κατόρθωσε, λοιπόν, ο όσιος Πορ­φύριος να αποκτήσει πρώτα την τα­­πείνωση. Γνώριζε ότι αποτελεί το θεμέλιο κάθε αρετής και χωρίς αυ­την τίποτε δεν μπορεί να κερδί­σει και να αποκτήσει ο μοναχός αλλά και κάθε άνθρωπος που αγω­νι­ζε­ται. Γι᾽ αυτό και την έθεσε ως πρω­τιστο στόχο του και αγωνίσθη­κε να την αποκτήσει βοηθούμενος και από την υπακοή που έκανε στους Γέροντές του, διότι αυτός που προσπαθεί να κάνει υπακοή, να κάνει δηλαδή όχι αυτό που θε­λει ο ίδιος, όχι αυτό που νομίζει ότι ει­ναι σωστό, όχι αυτό που δεν προσ­­κρούει στον εγωισμό και το θέλη­μα του, αλλά το θέλημα του Θεού και το θέλημα του Γέροντος που εκφράζει το θέλημα του Θεού, αυτός νικά τον εγωισμό, ξε­ρι­ζώνει την υπερηφάνειά του και αποκτά ταπείνωση. Και η ταπεί­νω­ση απο­τελεί το κλειδί που ξεκλει­δώνει τους θησαυρούς του Θεού, που ανοίγει τους κρουνούς της θείας χάριτος σε όσους την έχουν ενστερνισθεί, κατά τον λόγο της Γραφής ότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Και δι­δει τη χάρη του στους ταπει­νούς ο Θεός, διότι γνωρίζει πως δεν θα την σφετερισθούν, αλλά θα την διαχειρισθούν με τον κατάλ­λη­λο τρόπο, χωρίς να υψη­λοφρο­νούν και να υπερη­φα­νεύ­­­ονται νο­μι­ζοντας ότι δήθεν είναι δική τους ή ότι ο Θεός τους την όφειλε για τη μεγάλη αρετή τους.

Το διαπιστώνουμε αυτό και στη ζωή του οσίου Πορφυρίου. Αν και είχε τόσο πολλή χάρη και είχε επί­γνωση αυτής της χάριτος, δεν υψη­λ­ο­φρόνησε ποτέ, δεν θεώρησε ότι έκανε κάτι σπουδαίο, γιατί είχε τα­πεινό φρόνημα, αλλά πάντοτε αποκάλυπτε φοβερά πράγματα με συστολή και με απλότητα.

Η υπακοή όμως είναι η δεύτερη αρετή την οποία ανταμείβει ο Θεός με τη χάρη του και ιδιαιτέρως με το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Μόνο στον υπάκουο άνθρωπο αποκαλύπτει ο Θεός όσα μόνο Εκείνος μπορεί να γνωρίζει ως παντογνώστης, για να τα μεταφέρει ως κατάλληλος αγω­γος στους ανθρώ­πους και να τους βοη­θήσει στη ζωή τους, όπως συνέ­βαινε και με τον όσιο Πορφύριο, ο οποίος με το προορατικό και διο­ρα­τικό του χάρισμα βοήθησε πάρα πολλές ψυ­χες που ερχόταν στο κελί του για να τον ρωτήσουν και να τον συμ­βουλευθούν, αλλά και ανθρώ­πους αγνώστους με τους οποίους επικοι­νω­­νού­σε ο ίδιος, για να απο­καλύψει πλ­η­ρο­φορίες και να τους δώσει συμβουλές χρήσιμες για τη ζωή τους.

Αυτές οι δύο μεγάλες αρετές, η ταπείνωση και υπακοή, που πολ­λες φορές εμείς δυστυχώς τις υποτιμούμε και δεν τις υπολογίζουμε, αποτελούν προ­ξε­νο των μεγάλων δωρεών και χα­ρι­σμάτων που είχε ο όσιος Πορ­φυ­ριος. Και είναι δύο αρετές, τις οποίες όλοι μας μπορούμε και πρέπει να επιδιώξουμε, εάν θέλουμε να ζήσουμε αληθινά την εν Χριστώ ζωή. Είναι απλές και προσιτές στον καθένα μας, και μπορούμε να αγω­ν­ισθούμε για να τις αποκτή­σουμε όπου και αν ζούμε, και μέσα στον κόσμο και μέσα στην οικογένεια και μέσα στην εργασία μας και μέσα στο μοναστήρι, ανε­ξαρ­τητα από την ηλικία μας και τη θέση μας. Παντού και πάντοτε μπο­ρούμε να προσπαθούμε να είμε­θα ταπεινοί και στη στάση μας έναντι των ανθρώπων αλλά πολύ περισ­σότερο έναντι του Θεού. Παντού και πάντοτε μπορούμε να προσπα­θούμε να είμεθα υπάκουοι στο θε­λημα του Θεού. Ας μην ξεχνούμε ότι ο όσιος Πορφύριος, παρότι ξεκίνησε από τα Καυσοκαλύβια, μια πολύ ερημική Σκήτη, έζησε όλη τη ζωή του, εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που είχε, μέσα στην Αθήνα, μέσα στο κέντρο της αμαρτίας, μέσα στην Ομόνοια, και όμως είχε αυτή τη χάρη του Θεού, γιατί έκανε υπακοή στο θέλημα του Θεού με πολλή ταπείνωση.

Έτσι θα έχουμε και εμείς τη χάρη του Θεού, και η χάρη του θα μας βοηθά για να ζούμε την εν Χριστώ ζωή και να αξιωθούμε και της αιω­νίου μακαριότητος διά πρεσβειών του οσίου Πορφυρίου του Καυσο­καλυβίτου που τιμούμε και εορτά­ζου­με σήμερα.