του Πρωτοπρεσβύτερου Δρ. Γεωργίου Λέκκα, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου*
Κι οι δέκα λεπροί θεραπεύθηκαν, όμως μόνο ένας τους σώθηκε.
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μιλά για διαφορετικές βαθμίδες πίστεως. Υπάρχει η πίστη που μάς ανακουφίζει σε μια συγκεκριμένη δυσκολία, υπάρχει όμως και η πίστη που μάς σώζει.
Κι οι δέκα λεπροί είχαν την πίστη να φωνάξουνε μ’ ένα στόμα: «Κύριε, ελέησον μας». Κι οι δέκα λεπροί είχαν την πίστη να κάνουν αυτό που τούς είπε ο Χριστός και να πάνε να παρουσιαστούν στους ιερείς κι έτσι καθ’ οδόν να ανακτήσουν την σωματική τους υγεία.
Ένας μόνο όμως είχε την πίστη να γυρίσει πίσω και να ευχαριστήσει τον Θεό στα πόδια του Υιού Του κι αυτός ήταν Σαμαρείτης κι όχι Ιουδαίος, προφητεύοντας εμμέσως πως ο Χριστός θα δοξάζονταν περισσότερο στα Έθνη παρά στον τόπο που γεννήθηκε.
Η πίστη του Σαμαρείτη ήταν που τον έκανε να συμπεριφέρεται ως παράφρων και να κραυγάζει δυνατά για να δοξολογήσει τον Θεό και να Τον ευχαριστήσει στα πόδια του Υιού του.
Η πίστη του Σαμαρείτη ήταν που τον έκανε να βγει από τα όρια του κοινωνικού του καθωσπρεπισμού και να συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρχε στον κόσμο τούτο άλλος παρά μόνο αυτός κι ο Θεός.
Υπάρχει πίστη που μάς κάνει να ζητάμε το θεϊκό έλεος, υπάρχει ανώτερη πίστη που μάς κάνει να δοξάζουμε τον Θεό και να Τον ευχαριστούμε, υπάρχει ακόμα ανώτερη πίστη που μάς κάνει να Τον αγαπάμε μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας κι υπάρχει ακόμα ανώτερη πίστη – για αυτήν δεν μιλά το σημερινό ευαγγέλιο – που μάς κάνει να θέλουμε να πάσχουμε για τον Θεό, όπως ήταν η πίστη των Αγίων Μαρτύρων.
Στην συνθήκη της ευχαριστίας και της δοξολογίας η ψυχή συνάπτει σχέση με τον Θεό ανώτερη από αυτή που συνάπτει μέσω της εκζήτησης του θεϊκού ελέους. Γιατί αυτός που ζητάει το έλεος του Θεού είναι συνήθως ακόμα κυριευμένος από κάποια προσωπική του ανάγκη, ενώ εκείνος που ευχαριστεί ανακάλυψε ήδη τον τρόπο ζωής των Αγίων Αγγέλων που ζουν για να δοξάζουν τον Κύριο.
Κι οι δέκα λεπροί θεραπεύθηκαν, ένας μόνο όμως σώθηκε γιατί μόνο αυτός φαίνεται πως έμαθε εμπειρικά τον λόγο για τον οποίον φτιάχτηκαν οι Άγιοι Άγγελοι κι αυτός ο ίδιος.
Η χαρά που λαμβάνει κανείς κατά την ειλικρινή ευχαριστία και δοξολογία του Θεού μπορεί μάλιστα να είναι τόση που να θέλει κανείς να ευχαριστεί και να δοξάζει τον Θεό ακόμα και μες στην συμφορά του.
Στην ζωή μας εναλλάσσονται χαρά και πόνος και μάλιστα συνήθως προηγείται η πνευματική χαρά κι ακολουθεί ανάλογος πόνος. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η πνευματική χαρά τόσο μεγαλύτερος είναι συνήθως ο πόνος που την ακολουθεί. Ο Άγιος Σιλουανός έγραψε πως ο πόνος της Παναγίας μας για την Σταύρωση του Υιού της είναι ασύλληπτος για μάς επειδή μάς είναι ασύλληπτη η εν Αγίω Πνεύματι αγάπη που Αυτή έτρεφε για τον Υιό της.
Η εν Αγίω Πνεύματι αγάπη του πραγματικά πιστού είναι πάντα μεγαλύτερη από τον όποιο πόνο του κι όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος του τόσο μεγαλύτερη είναι κι η αγάπη που του χορηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Ο πραγματικά πιστός μαθαίνει έτσι να αγαπά ακόμα και τον πόνο του, καθώς συνειδητοποιεί ότι ο πόνος είναι το μέσο για να αγαπήσουμε τον Θεό και τα αδέλφια μας – όλους τους ανθρώπους – ακόμα περισσότερο.
Η αχαριστία των εννιά ιουδαίων λεπρών είναι εκδήλωση της ανάπηρης πίστης τους. Η πίστη του Σαμαρείτη λεπρού ας γίνει όμως και δική μας πίστη ώστε να ευχαριστούμε ακατάπαυστα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του ακόμα και μες στις συμφορές μας.
Ο π. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας (2000-2005), δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση (2005-2017). Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ.79).
