Του π. Ηλία Μάκου
Παρά τις πολεμικές συνθήκες στη Μέση Ανατολή, δεν ήταν λίγοι οι πιστοί, που προσήλθαν, από διάφορες Ορθόδοξες χώρες, μεταξύτ ων οποίων και η Ελλάδα στον εορτασμό της Μονής Αγίας Αικατερίνης Σινά την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο).
Στη θεία λειτουργία προεξήρχε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ Γεώργιος και από την Εκκλησία της Ελλάδας ο Μητροπολίτης Νέας Ιωαννίας Γεβριήλ. .
Προς το τέλος της θείας λειτουργίας πραγματοποιήθηκε λιτάνευση ιερών λειψάνων της Αγίας Αικατερίνης.
Την Ελληνική κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, στον οποίο απονεμήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανό το παράσημο της Πολιούχου του Σινά Μεγαλομάρτυρος Αγίας Αικατερίνης.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΣΙΝΑ
Στο Όρος Σινά, στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, σου δημιουργείται η αίσθηση, που μάλλον είναι βεβαιότητα, ότι η αγιασμένη αυτή γη αγγίζει τα κράσπεδα του ουρανού.
Για αιώνες διατηρείται άσβεστη η λαμπάδα της Ορθοδοξίας, με αποτέλεσμα από το μυαλό του πιστού να περνά η εικόνα του εκστατικού Μωυσή. Να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του τη “ φλεγομένη και μη καιομένη” βάτο, εισπνέοντας θερμό αέρα πίστης. Να ακούει μυστικά και μυστηριακά τους βηματισμούς και τους παλμούς της καρδιάς του Ιωάννη, καθώς ανεβαίνει τις βαθμίδες της «Κλίμακας» των αρετών.
Μέσα στο ναό της Μονής, ψηλαφείς την αγία Αικατερίνη να παραμονεύει εκεί, που σβήνουν οι δρόμοι σου, για να σου δώσει νέο προσανατολισμό.
Το μάτι «κεντράρει» αρχικά στις πύλες, που διατηρούνται από τον 6ο μ. Χ. αιώνα και κατασκευάστηκαν από κέδρο λιβάνου. Και ξαφνικά προβάλλει μπροστά σου μια φιγούρα, που κινείται με ευελιξία και ταχύτητα, ανάμεσα στους 12 γρανιτένιους κίονες. Είναι ο μοναχός, που διακονεί ως καντηλανάφτης, ενώ την ίδια στιγμή μουρμουρίζει τα ψαλτικά.
Δίπλα άλλοι μοναχοί κάνουν μετάνοιες και διαπιστώνεις εύκολα σ’ αυτούς την αρμονική συνύπαρξή τους με την πίστη, μέσα από την εμπειρία της αλήθειας και την προσωπική εγρήγορση.
Υψώνοντας το βλέμμα προσευχητικά, δεν περνάει απαρατήρητο, παρότι δεν φαίνεται εύκολα, γιατί καλύπτεται από ξυλόγλυπτο εικονοστάσι, το περίφημο ψηφιδωτό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, στην αψίδα του Αγίου Βήματος, που είναι το αρχαιότερο στην ανατολική Εκκλησία.
Αυτές τις ιερές στιγμές, σκέπτεσαι πως οτιδήποτε γεύεσαι είναι ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό, που διψάς. Ταξιδεύεις στην αληθινή όψη της ζωής, που στην κοσμική της διάσταση δυναστεύεται από τη φθορά.
Στην ατμόσφαιρα της σιωπής και της προσευχής, ανανεώνονται οι καρδιές, καθώς μέσα σου συντελούνται πνευματικές διεργασίες. Έτσι αποκτιέται βαθύτερη συναίσθηση της προσωπικής αδυναμίας και του απείρου ελέους του Θεού.
Xαρακτηριστικός είναι ο περγαμηνός κώδικας: Η κλίμακα των αρετών. Δείχνει τους μοναχούς να ανεβαίνουν με μια σκάλα από τη γη στον ουρανό, όπου τους αναμένει ο Χριστός. Δίπλα από τη σκάλα «καραδοκούν» δαιμόνια , που τους τραβούν προς τον όλεθρο.
Εδώ καλλιεργείται στο διάβα των αιώνων η άσκηση, νεκρώνεται το πάθος, μειώνεται το προσωπικό θέλημα, υμνείται ακατάπαυστα και αδιάλειπτα ο Θεός, κυριαρχεί η απλότητα, διδάσκεται η ρητορικώτατη σιωπή, προετοιμάζονται οι άνθρωποι να γίνουν «οικήτορες του Παραδείσου».
Νιώθεις ένα δέος μπροστά στους μοναχούς, μπροστά στην τόλμη της απόφασης, που τους κρατάει στην έρημο, μπροστά στο άλμα τους, που αψηφάει τα καθιερωμένα μέτρα.
Η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη της Μονής, αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή. Λειτουργεί από τον 4ο αι. και θεωρείται η δεύτερη πιο σπουδαία στον κόσμο (μετά τη βιβλιοθήκη του Βατικανού), τόσο λόγω του αριθμού των χειρογράφων της, όσο και στην αξία τους.
Μετά τη βιβλιοθήκη, είναι αδύνατο να μη παρατηρήσει κανείς τη συνύπαρξη στον περίβολο της Μονής, ναού και μουσουλμανικού τεμένους. Η συνύπαρξη αυτή, αποκρούει τη διαστροφή του θρησκευτικού φανατισμού.
Όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος, όπως και οι Ιουδαίοι και οι Μωαμεθανοί, εκδηλώνουν πολύτροπα την αποδοχή τους στη Μονή Σινά.
Φθάνουν πλήθη κόσμου στο Μοναστήρι. Κάθε φυλής και γενιάς. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αναζητούν «την άλλη βιωτή και την ετέρα θεώρηση του κόσμου».
Όπου και να γυρίσεις στη Μονή Σινά στέκεσαι απέναντι στην ομορφιά, στην αγάπη και στις απέθαντες ψυχές. Αυτές οι έννοιες είναι φλόγες, που ανάβει η μία την άλλη.
Και συλλογίζεσαι πως η Μονή της αγίας Αικατερίνης, αν και γνώρισε πολλές απειλές και κινδύνους, υψώνεται ως μια άλλη ποιότητα πνευματικής αισθητικής, ασυνήθιστη στα «σκληρά» χρώματα της ερήμου.
Όμως, οι σκέψεις διακόπτονται, καθώς νοερά αντικρίζεις κορυφαίους ασκητές, τον Ιωάννη της Κλίμακας, τον Αναστάσιο Σιναΐτη, τον γρηγόριο Σιναΐτη, τον Φιλόθεο Κόκκινο, που μετέβαλλαν την άνυδρη και άξενη γη σε «Οίκο Κυρίου». Για να μην παρεμβληθείς στην ατάραχη συνομιλία τους με το Θεό, δεν τους πλησιάζεις… Άλλωστε, το καταλαβαίνεις ο ίδιος, δεν έχεις τα «κότσια», είσαι εντελώς άδειος μέσα σου, για μια «συνάντηση» μαζί τους…
Οι χριστιανοί κάνουμε ένα βασικό λάθος: Νομίζουμε πως αν δεχτούμε θεωρητικά, διανοητικά τις αλήθειες της διδασκαλίας του Κυρίου, είμαστε κιόλας Χριστιανοί. Ξεχνούμε, πως ο Χριστός αυτό δεν το βρίσκει αρκετό, για να μας θεωρήσει δικούς του. Ζητάει όχι μόνο να τον παραδεχθούμε, αλλά και να τον μιμηθούμε.
Στον τόπο τούτο, όποιος βρεθεί προσκυνητής ή απλός επισκέπτης, υποχρεώνεται έμμεσα να συλλάβει το πύρινο τόξο της εποχής του και να ταυτιστεί με τις δύο κορυφαίες αρετές, την ευθύνη και τη θυσία. Τότε ο νους, με μια σωστή ερμηνεία της ζωής, και η ψυχή με ένα πύρωμα ανέσπερο, σκύβοντας πάνω από την άβυσσο του καιρού, χαράζουν τον αιώνιο λόγο, πως αξίζει μακριά απ’ το μύθο και το εγώ να αγωνιζόμαστε για τη λύτρωση του ανθρώπου με τις φωτεινές δυνάμεις της θυσίας.
