Τριήμερη ποιμαντορική αποστολή είχε ο Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ’ από 19 μέχρι 21 Ιουλίου 2024, συνοδευόμενος και από τον Επίσκοπο Σταυροπηγίου κ. Αλέξιο.
Το εσπέρας της Παρασκευής ήταν στον εσπερινό του εορτάζοντος Ι. Ναού Προφήτη Ηλία Μικρής Μαντίνειας, το Σάββατο στη πανηγυρική Θεία Λειτουργία και την επομένη στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Σταυροπηγίου Αβίας και το εσπέρας στον αρχιερατικό εσπερινό Ι.Ν. Υπαπαντής Εξωχωρίου Λεύκτρου, όπου το δεξιό κλίτος είναι αφιερωμένο στην Αγία Μαρκέλλα, που γιόρταζε. Σ’ όλες τις Ι. Ακολουθίες προεξήρχε αλλά και κήρυξε τον θείο λόγο ο Θεοφ. Επίσκοπος Σταυροπηγίου κ. Αλέξιος.
Ο Μητροπολίτης παρέστη και στη 13η Γιορτή Λαδιού στη Μικρή Μαντίνεια που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Μαντιναίοι», όπου και απήυθηνε χαιρετισμό, τον οποίο και παραθέτουμε:
«Αξίζει να θεωρήσουμε το δένδρο αυτό όχι μόνο από γεωπονική και οικονομική άποψη αλλά και από την πνευματική του θεώρηση. Η ελαία είναι ευλογημένο δένδρο. Ιδιαίτερα τονίζεται η αξία της ελαίας – ελιάς και στη συνέχεια του ελαίου, του λαδιού μέσα στην Αγία Γραφή. Γι’ αυτό και οι λέξεις αυτές ελαία, έλαιον, απαντώνται πολλές φορές στις σελίδες της. Σε συνδυασμό μάλιστα με τον σίτο και τον οίνο θεωρούνται ως ευλογία του Θεού στους ανθρώπους, ως απόδειξη της ευφορίας ενός τόπου.
Ήδη, στο πρώτο βιβλίο της Αγ. Γραφής την Γένεση αναφέρεται η ελιά. Η περιστερά, η οποία μετά τον κακακλυσμό επέστρεψε στη κιβωτό του Νώε είχε «φύλλον ελαίας κάρφος εν τω στόματι αυτής» (Γεν. 8,11). Ο Ιακώβ αφού ξύπνησε στον τόπο όπου είδε το όνειρο με την κλίμακα που συνέδεε την γη με τον ουρανό, δηλ. τους ανθρώπους με το Θεό αμέσως έστησε σε στήλη την πέτρα που είχε βάλει για προσκέφαλό του και «επέχεε έλαιον επί το άκρον αυτής και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου Οίκος Θεού» (Γεν. 28, 10-22).
Έπειτα η Παλαιστίνη περιγράφεται από τον Μωϋσή ως «γη ελαίας ελαίου και μέλιτος», ως «γη ελαιώνων», ως «γη αγαθή» επειδή υπήρχαν ελαιώνες.
Στους Ψαλμούς ο δίκαιος παρομοιάζεται «ωσεί ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού» (Ψ. 51,10), η γυνή «ως άμπελος ευθηνούσα εν τοις κλίτεσι της οικίας του» (Ψ. 127,3) και τα παιδιά «ως νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης του» (Ψ. 127,3).
Το έλαιον συμβόλιζε την ευλογία του Θεού. Μ’ αυτό εχρίσθη η Σκηνή του Μαρτυρίου, τα σκεύη της Σκηνής, οι ιερατικές και αρχιερατικές στολές του Ααρών και των υιών του. Με το έλαιον εχρίοντο οι αρχιερείς, οι προφήτες και οι βασιλείς. Οι δε λυχνίες έκαιγαν λάδι ελιάς καθ’ ότι το έλαιον των λύχνων είναι πηγή φωτός (Εξ. 27,20).
Στην Κ. Διαθήκη διαβάζουμε ότι συχνά ο Χριστός μετέβαινε στον κήπο των ελαιών και προσηύχετο. Ο Καλός Σαμαρείτης της παραβολής που δίδαξε ο Κύριος πλύνει και αλείφει με «έλαιον και οίνον» τις πληγές του εμπεσόντος πεζοπόρου στους ληστές. Στο λάδι αναφέρεται πάλιν ο Χριστός όταν λέγει την Παραβολή των δέκα παρθένων για να επαινέσει τις πέντε φρόνιμες που είχαν προμηθευθεί μαζί τους αρκετό λάδι και να καταδικάσει τις πέντε μωρές που δεν φρόντισαν από την ραθυμία τους να προμηθευθούν αυτό έγκαιρα. Ακόμη οι Απόστολοι όταν περιήρχοντο τις πόλεις «ήλειφον ελαίω πολλούς αρρώστους και εθεράπευον» αυτούς (Μαρκ. 6,13).
Έπειτα ο αδελφόθεος Ιάκωβος αναφέρει στην επιστολή του το έλαιον ως αισθητό σημείο του Ι. Μυστηρίου του Ευχελαίου. Εάν κανείς από τους πιστούς ασθενήσει, γράφει, ας προσκαλέσει τους ιερείς της Εκκλησίας, οι οποίοι θα προσευχηθούν δι’ αυτόν, «αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι Κυρίου και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος καν αμαρτίας η πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ» (Ιακ. 5, 14-15).
Το έλαιον χρησιμοποιεί η Εκκλησία για το Ι. Μυστήριο του Βαπτίσματος και για το άγιο μύρο και στη συνέχεια για την τέλεση του Μυστηρίου του Χρίσματος.
Θα κλείσω με τον μεγάλο Απόστολο των Εθνών Παύλο, ο οποίος χρησιμοποιεί την ελιά ως παραστατική εικόνα για να μιλήσει για την ελαία και την αγριελαία. Το ζήτημα κάθε φορά είναι να είμεθα όχι ως αγριέλαιος, δένδρο άγριο και άκαρπο, μακράν δηλαδή της ενάρετης ζωής, αλλά ως η ελαία, η καλή, καρποφόρος και ευλογημένη, μία ζωή με αρετές».
